Morgunn - 01.06.1948, Blaðsíða 14
4
MORGUNN
',,Ég hefi þelckt móður, álþýðukonu, sem tregaði svo
einkasoninn sinn, eina yndið hennar og eftirlætið, sem hún
hafði misst í sjóinn, að hún sá áldrei glaðan dag — þangað
til það Ijós rann upp í sál hennar, áð það væri sannað,
að drengurinn hennar væri álveg eins lifandi og hann hefði
nokkuru sinni áður verið. Ég hefi áldrei þekkt glaðlegri
manneskju en hún hefir verið álltaf síðan.
Ég hefi þekkt hámenntaðan mann, sem alla ævi hafði
verið trúhneigður maður og kirlcjunnar barn. Einu sinni
hrynur állur hans guðfræðikastali, skörðin verða fleiri og
stærri en svo, að kastálinn fái liangið uppi. Og hann verður
dapur eins og maður, sem beðið hefir ósigur í stríði sálar
sinnar. Hann fær djúpsetta þekking á árangrinum af rann-
sókn dularfullra fyrírbrigða. Og hvað verður þá? Eg hefi
ekki nógu mikið hugsjónaafl til þess að hugsa mér þær
andlegar faUbyssur, sem skjóti niður kastálann, þar sem
fögnuður hans út af tilverunni hefst við og trú hans og
traust á föður sínum á himnum.
Eg tek þessar tvær manneskjur aðeins til dæmis. öðru-
megin er einföld tilfinning saknandi og sorgbitins manns-
hjartans. Hinumegin er sálarstríð menntaða mannsins, sem
finnst himnar réttlætisins og kæríeikans vera að hrynja,
eða öllu heldur hafa áldrei veríð annað en hugarburður.
Sannaríega eiga báðar þessar tegundir sálarstriðs rétt
á að vera teknar til greina.“
(Úr „Lif og dauði.")
„Og andspænis þessum ráðgátum standa mennirnir, —
fróðir jafnt og fávísir, vitrír jafnt og vitgrannir, — undrandi
og felmtraðir, og vita ekki sitt rjúkandi ráð, líkastir ofur-
litlu sveitabarni, sem áldrei hefir séð flóknarí vél en rokkinn
hennar mömmu sinnar, og kemur ofan i flæmistóran skips-
sal þar sem undraáháLdið hamast, það, sem knýr hina miklu,.
fljótandi höll yfir útsæinn. Barnið skilur ekkert. Og við
erum ofuríitlir, misjafnlega kotrosknir, glápandi krákkar
i vélasal álheimsins.