Morgunn - 01.06.1948, Blaðsíða 126
116
MORGUNN
reynd, en ekki allsherjarlögmál fyrir allar sálir. Raunar
er það svo, að þegar andavinir okkar segjast ekki vita til
þess að þeir eigi að koma til jarðarinnar aftur, má benda
á það, að framtíð vor jarðneskra manna er oss hulin og
vera má, að framliðnir menn séu sömu takmörkunum háð-
ir, framtíð þeirra sé þeim einnig hulin. Oft er spurt: ,,Hvar
vorum vér áður en vér fæddumst til jarðarinnar?" Því
má svara, að þróunin er hægfara og að milli jarðvist-
anna geta verið löng tímabil, en það er óskiijanlegt, að eilíf
sál fæðist fyrst í tímanum. Framhaldslífið sýnist óhjá-
kvæmilega benda til fortilveru. En þá er eðlilega spurt:
„Hvers vegna munum vér þá ekki eftir hinum fyrri tilveru-
stigum?“ Slík endurminning mundi stórlega rugla oss í
þessari núverandi tilveru vorri, en það er hugsanlegt, að
þegar vér höfum runnið skeið tilverustiganna á enda, kom-
umst vér á þann sjónarhól, að vér fáum yfirsýn yfir öll
tilveruskeiðin. Mörg eru þau rök, sem sýnast styðja end-
urholdgunarkenninguna. Þar má nefna, hve geysilega út-
breidd þessi trú er í ýmsum trúarkerfum Austurlanda og
í hugmyndum guðspekinga. Mörgum þykir þessi kenning
skýra hinn mikla ójöfnuð, sem sýnist vera í úthlutun lífs-
kjaranna á jörðunni ef miðað er við eitt jarðlíf aðeins
fyrir hvern einstakling. Og enn má vera, að óljósar end-
urminningar um fyrri tíma og það, að fyrir virðist koma,
að ókunnugt fólk þekkist, þótt aldrei hafi áður sézt í jarð-
lífinu, bendi til fyrri samvista. Tilraunir hafa verið gerð-
ar með að dáleiða fólk og fá það til að muna fyrri jarð-
vistir í dásvefninum. Um það eru einkum athyglisverðar
tilraunir, sem Frakkinn de Rochas gerði á sínum tíma. Það
er ekki ósennilegt, að sálin, sem farin er af jörðunni, vilji
nota möguleika endurholdgunarinnar til þess að fæðast
aftur til jarðarinnar til þess að leysa af hendi eitthvert
ákveðið hlutverk, eða bæta fyrir einhverja ákveðna yfir
sjón.“
Þannig segir §ir. A. Conan Doyle, en meðal rómönsku