Nýtt og gamalt - 01.01.1914, Blaðsíða 19

17
Hægðarleikur er og að sanna að
þýðendurnir hafa við og við vikið frá
texta W. og H. og það víða t.il bóta,
þótt ekki sje það alstaðar.
Frávikningar til bóta frá texta W.
og H. tel jeg meðal annars:
1. í Matt. 27. 49. hafa W. og H.
svigasetningu samhljóða Jóh. 19.
34, en henni hafa þýð. slept, sem
betur fer, því að hún átti þar ekki
heima.
2. I Lúkas 14. 5. segja W. og H.:
„Nú fellur sonur eða naut einhvers
yðar í brunn“, en þýðendur segja:
„asni eða naut.“, eins og góðar heim-
ildir eru til.
3. —4. Þýðendurnir hafa rjettilega
haidið orðunum: „sem treysta auð-
æfum“ (Mark. 10. 24.) og „þágólhan-
inn“ (Mark. 14. 68.) enda þótt W.
qg, H. sleppi þeim.
5. W. og H. tala um e i n g e t i n n
guð í Jóh. 1. 18., en það hafa þýð.
til allrar hamingju ekki tekið eftir
þeim, en segja sem fyr: eingetni
sonurinn.
6. í Mark. 9. 42. sleppa W. og
H. orðunum: á m i g, svo að setning-
in verður: „Hver sem hneykslar einn
af þessum smælingjum sem trúa“.
En þar hafa þýð. fylgt öðrum betri
heimildum og halda orðunum: á
m i g, sem þessi setning endar venju-
lega á.
Á hinn bóginn sleppa þeir með