Nýtt og gamalt - 01.01.1914, Blaðsíða 55

53
Fyrri sögnina (ainountes) vantar í
Sínaí og Vatíkanska-handritið og 2
önnur (C og L") upphafsstafa-handrit,
og sömuleiðis í sýrlenska þýðingu,
kenda við Jerúsalem, frá 11. öld.
Þessi lesháttur er kendur við Alex-
andríu.
Siðari sögnina (evlogountes) vantar
í Cambridge-handritið (D ) og nokkr-
ar gamlar latneskar þýðingar. —
Þessi lesháttur er talinn vestrænn.
Nú segir W. og H. að báðir síðar-
nefndu leshættirnir hlióti að vera
eldri en sá fyrstnefndi, því að þar
sjeu tekin upp bæði orðin sitt úr
hvoru handriti (alexandrínsku og
vestrænu handriti). Giska þeir á, að
einhvern tíma á tímabilinu frá 250 til
400 hafi fram farið austur á Sýrlandi
tvær endurskoðanir á gríska texta
nýja testamentisins (hin siðari líklega
skömmu fyrir árið 400), og hafi þá
verið reynt að samþýða mismunandi
leshætti þriggja aðaltexta, hlutlausa
textans, Alexandríu textans og vest-
ræna textans.
Sömuleiðis giskuðu þeir á að svipuð
endurskoðun hafl fram fanð á sýr-
lensku þýðingunni Peshitto, sem enn
er notuð hjá Nestoringum, Tómas-
kristnum, o. fl. fornum kristnum trúar-
flokkum í Asíu. Sú þýðing hefir samt
áður verið og er enn talin af sumum
elsta þýðingnýjatestam.,fráfyrri hluta
2. aldar. En hún kemur svo vel heim