Nýtt og gamalt - 01.01.1914, Blaðsíða 54

52
Flestir nýmóðins textafræðingar
feta þó í fótspor W. og H. (og enda
Tischendorfs) og hafa alm. textann
að engu, þegar um ágreinings les-
hætti er að ræða.
Höfuð-ástæða þeirra W. og H. gegn
frumleik hans er sú, að í þeim texta
sje oft notuð 2 orð eða 2 jafnhliða setn-
ingar líkrar merkingar, þar sem í
öðrum fornum heimildum sje ekki
nema eitt orð eða önnur setningin.
W. og H. nefna 8 dæmi því til
sönnunar (Maik. 6. 33.; 8. 26.; 9. 38.;
9. 49. Lúk. 9. 10.; 11. 54.; 12. 18.
og 24. 53.),]) og skal hjer sagt gjör
frá siðasta dæminu (Lúk. 24. 53), af
því að það tekur minst rúm.
í biblíuþýðingu vorri frá 1866 endar
Lúkasar guðspjall á orðunum: lofandi
Guð og vegsamandi (aimuntes liai
evlogountes ton þeon), styðja þann
leshátt öll upphafsstafa handiit nema
5, allflest litlustafa handrit og fornar
þýðingar eins og oftast er um al-
menna textann.
1) Þótt menn skil.ji ekki grísku má fá
nokkra hugmynd um orðamuninn i text-
unum með því, að bera þeBsa staði saman
í biblíuþýðingum vorum frá 1866 ou 1912.
Fyrri þýðingin er þar samhljóða „sýrlenska
textanum1 11, en hin síðari er eftir „hlut-
lausa toxtanum11 þeirra AV. og H. Annars
er sýnt fram á af ýmsum, t. d. af Burgon
í Revision revised bls. 260 etc að þessi
dæmi sanni ekkert um aldur textans.