Nýtt og gamalt - 01.01.1914, Blaðsíða 61

59
en höfundarnir sjálfir. — Hin reglan
er enn lakari, sem sje: „Sá lesháttur,
sem öðrum fremur styður rjetttrún-
að, er sjerstaklega grunsamlegur
En það má nærri geta, að nýguð-
fræðingum komi slík regla vel, enda
nota þeir hana margir heldur ógæti-
lega í „hærri kritíkkinni" um mörg
ritningaioið, sem enginn vafi er um
i fornum og góðum heimildum. - -
Er það einkenniiegt, að aigengt skuli
vera meðal erlendra guðfiæðinga, að
kalla rannsóknir grískra handrita og
annara fornra heimilda að texta
bibliunnar „lægri k r i t i k “, því
að þær rannsóknir geta þó stuðst
við beinar staðreyndir i lengstu lög.
En það ernefnt „hærri kritik“, þegar
lærðir menn eru að „spekúlera" um
hvað sennilegast sje að talað hafi
verið og skrifað austur á Gyðinga-
landi fyrir 18 til 30 hundruð árum.
Hefir trúin og ímyndunaraflið þá
lausan tauminn og virðir frásögur
biblíunnar að vettugi þegar sýnist.
Þykir mjer næsta eftirtektavert, að
sú fræði skuli vera talin „hærri" en
hin, sem rannsakar blátt áfram hvaða
heimildir sjeu til og hverjar þeirra
sjeu bestar.
1) „Inter plures unius loci lectiones
ea pro suspecta merito habetur, quae
ovlhodoxorum dogmatibus manifeste prao
ceteris favet“ (Griesbach : N. T. Prolego-
mena I. p. LXVI).