Nýtt og gamalt - 01.01.1914, Blaðsíða 40

38
skal jeg stuttlega skýra frá, að natnið
„receptus" er fyrst notað um gríska
texta nýja testamentisins i grískri
útgáfu n. testam., er prentuð var í
Leyden árið 1633, og kend er við
bræður 2, Bónaventura og Abraham
Elzevii', af því að þeir bjuggu hand-
ritið undir prentun. Það var 2. útgáfa,
1. útgáfa var prentuð 1624. A megin-
landi Norðurálfunnar er venjulega át.t
við þann texta, þegar talað er um
„viðurkenda textann".
Á hinn bóginn kalla Englendingar
venjulega því nafni 3. útgáfu gríska
nýja testam., sem prentuð var í París
1550 og kend er við Róbert Stefen.
Lesmátar beggja þessara texta eru
að mestu likir. Enginn fullyiðir, að
þar sje hver stafur rjettur, en allir
eru sammála um, að þessir textar
sjeu í öllu v e r u 1 e g u samhljóða
þeim handritum n. testam., sem mest
hafa verið notuð meðal kristinna
manna síðan seint á 4. öld, og eftir
þeim hafa biblíuþýðingar vorar verið
gjörðar til skamms tíma. — En svo
er deilt um texta eldri tíma eins og
síðar mun vikið að.
4) (bls, 28 og 30). Biskup Þórhallur
Bjarnarson fann að því í blaði sínu
15. maí 1913, þar sem hann mintist,
á þessar greinar mínar í „Lögrjettu",
að jeg hafi notað „slæma heimild",
þar sem Facklan er. — Hann benti
þó ekki á, að neitt sje rangt af því,