Morgunblaðið - 29.05.1986, Qupperneq 59

Morgunblaðið - 29.05.1986, Qupperneq 59
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. MAI1986 59 Kveðjuorð: Kristfán B. Sig- urðsson Armúla Laugardagurinn 5. aprfl síðast- liðinn líður mér seint úr minni. Morgunn hans lofaði góðu og leyst hafði af jörðu um nóttina, en umhleypingar í veðri og eigi sýnt hvað verða vildi veðurs. Það hallar af hádegi og klukkan verður 15.00, en er hún nálgast fullnað hinnar sextándu stundar hringir síminn og mér hlær hugur í brjósti með því ég átti von á vinarhringingu hér úr héraðinu, gekk að símtólinu og lyfti... Hvflfld reiðarslag! Kollegi minn og vinur á ísafírði tjáir mér voðavið- burði: Flugvél hafði farizt í Ljósu- fjöllum og Kristján á Ármúla var meðal farþega. Semma vors 1982 renndi ég heim að Armúla, er ég kom fyrir Kalda- lón, af Snæfjallaströnd, að hitta og heilsa hinum nýja landnema og fjölskyldu hans. Það var málningar- lykt í stofum og hreingeming í gangi, en fjör í auga og gleði ríkj- andi, fullt að gera, fögnuður starfs og vors. Þannig man ég hinn látna vin minn enn í dag. Með okkur tók- ust þá þegar góð kynni, sem áttu þó eftir að aukast því ekki leið á löngu áður en hann tók að sér organistastörf við Melgraseyrar- kirkju, en ekki aðeins þar, heldur var strax til hans leitað á aðrar að fara; Nauteyri, Unaðsdal, Vatns- §örð. Brást hann ævinlega vel við og var ekkert sjálfsagðara. Með honum var afar gott að starfa og viðmót hans allt lifandi og hlýtt. En organisti í sveit gengur ekki aðeins í kirkjuna til að spila þar við embættið, heldur liggur bak við mikil æfíng og veit ég að söngæf- ingamar á Armúla vom mönnum mikið tilhlökkunarefíii, eins og frú Ása Ketilsdóttir á Laugalandi tekur fram í ágætri minningargrein um Kristján. Er augljóst að þetta starf hans svo og önnur ýmis, og þá eigi síður viðkynninguna við þau hjón á Ármúla, hefur söfnuðurinn metið að verðleikum. Sést þetta berlega á minningargreinum þeim er um hann vom ritaðar af heimamönnum og nágrönnum hans. Fyrir hönd safnaðanna hér í prestakallinu vil ég þakka þetta óeigingjama starf hans. Er því ekki að leyna að frá- fall hans var mikið áfall kirkjulegu starfí og vandséð hversu fylla skal það skarð er nú er orðið. Kristján heitinn var athafnamað- ur. Hann vildi líf og umsvif. Eitt sinn, nú fyrir tæpu ári, rakti hann fyrir mér hugmyndir sínar um verk- lega hluti og framfarir í sveit sinni og er ekkiað efa að þeir draumar hans hefðu orðið að vemleika, og eiga e.t.v. eftir að verða það. hitt mun þó öllum ljóst, að með honum hvarf sá aflvaki og vilji er líklegast- ur var, að til að dygði holdtekju hugmynda þeirra er hann gekk með. Á einni stundu er hann lýsti draumi sínum um stóra hluti og ræddi möguieika þá er fyrir hendi vom, sá ég í honum mann vorsins og birtunnar, mann stórræða og breytileika, mann sem unni héraði sínu og skildi hvers var þörf, mann áræðni og hvatleika. Ég varð þess áskynja er á leið kynni okkar að hann ól með sér djúprætta trú, eða öllu heldur fínnst mér að hann hefði getað sagt með Einari Ben: „ég á mér djúpan grun, sem nóttin elur og veit ég ekki hvort þessi logi tendraðist af kynnum hans við samferðamenn, eða bamstrú hans vitjaði hans og steig uppúr undirvit- undinni er á leið ævi, nema hvort tveggja hafí verið. Hvað um það, þetta lífsviðhorf Kristjáns heitins hefur létt honum stundir, ef erfítt var og er vissulega einkenni allra þeirra er unna lífí og manni á þess- arijörð. Við sáumst síðast á Melgraseyri. Hann kvaddi mig í anddyri hússins og gekk rösklega niður tröppumar og settist I bifreið þá er ók honum á flugvöllinn; hann hafði spilað sinn síðasta sálm ... Ég sé í grein vinar míns Engilberts á Hallsstöðum, stuttri en gagnorðri, að hann segist vart hafa harmað fráfall annars manns fremur, sér óvandabundins. Undir þetta get ég tekið, þótt ég hafí staðið yfír moldum margra Djúpmanna, mér meira eða minna kærum eftir atvikum. En hér kemur ekki til aðeins góð viðkynning við Kristján, heldur og dálítil eigingimi: Á þennan mann gat ég og söfnuð- imir alltaf treyst. Við höfum, og getum fengið, góða oggilda bændur í Djúp. En ég læt ósagt að neinn þeirra hafí af Guði vorum þegið náðargáfu söngs og hljóðfæraleiks. Vil ég enn þakka allt hans framlag til guðsþjónustuhalds í Vatnsíjarð- arprestakalli, og mun í því tilliti lengi til munað þeirra ára er hans naut við. Fjösum eigi lengi um hverfulleik þessa lífs. Menn segjæ Ó hversu undarlegt, ... eða taka sér í munn hið gamai-gríska: Sá, sem nýtur hylli guðanna, deyr ungur, lítum heldur á þennan voðaviðburð sem eina áminning til okkan „Hvað vitum vér menn? Eitt vermandi Ijóð, ein veig ber vort líf undir tæmdum dreggjum. - Hvað vill sá sem ræður?“ (EinarBenediktsson) og minnumst þeirra sanninda að { vom lífí er fátt, er fulltreysta má. Hér fyrr í dag komu 3 ungar stúlkur af Drangajökli. Þær höfðu gist hjá Gerði ekkju Kristjáns heit- ins, en þau höfðu drifið upp gistiað- stöðu ( hinu gamla læknishúsi Kaldalóns. Var það eitt gott fram- tak af þeim hjónum, með því Arm- úli var í gamla daga vissulega endastöð og getur verið það enn í ýmsum tilfellum, eða staður áning- ar og hvíldar. Rómuðu þær mjög móttökur allar og veit ég að allt mun þar af myndarskap búið. Mun það jafnan verða talið happ og gifta hvers og eins er hlýtur góðan lífs- fömnaut og var Kristján heitinn í þessu efni hamingjumaður. Vil ég enda þessar línur mínar með samúð- arkveðju til Gerðar og bamanna á Armúla. Lifíð heil. Að kveldi hvitasunnudags annars síra Baldur Vilhelmsson OlafurHelgi Helgason - Minning Fæddur 7. október 1925 Dáinn 21. maí 1986 Kveðja í dag kveðjum við Óla afa. Nú er hann dáinn og kominn til Guðs. Við emm enn svo ung að við eigum erfítt með að skilja það. Óli afí var svo þolinmóður og hafði alltaf tíma fyrir okkur. Við eigum eftir að sakna þess að sjá hann ekki í Heiðnaberginu eða í sveitinni að dytta að bátnum sínum. Við þökkum afa fyrir allar stund- imar sem við áttum með honum. Guð blessi minningu hans og styrki ömmu við missi afa. Ástarfaðirhiminhæða, heyr þú bama þinna kvak. Ennídagogalladaga í þinn náðar faðm mig tak (Þýtt Steingr. Thorst.) Afabömin í dag er til moldar borinn bróðir minn Olafur. Á huga minn leita ótal minningar liðinna ára og er þá fyrst að minnast er við ólumst upp í Kollsvík fyrir vestan, gegn opnu hafí, sem böm. En þar var hann fæddur, ásamt fímm öðmm systkin- um. Hafið, sandurinn, fjaran og ekki síst klettamir heilluðu fljótt ungan dreng eins og aðra sem ólust upp í þessari, þá afskekktu byggð. Kollsvíkin var okkur bömunum eins og stór heimur út af fyrir sig, með öllum þeim breytileika sem hafíð getur sett á svið. Drengir og telpur fóra fljótt að vinna í þá daga, ekki síður en nú, en oft mikla erfíðisvinnu. Óli fór snemma að bera björg í bú. Það var einmitt atvik á vordögum seinni hluta maímánaðar sem kemur upp í huga minn nú. Óli mun þá hafa verið á þrettánda ári. Hann hafði verið sendur til að smala Hryggi sem eru norður undir Blakknesi, hann var ævinlega óhræddur við að klifra. Fuglinn var þá að byija að verpa, en Óli hafði verið lengi í burtu og voram við orðin óró þegar hann kom heim, með um fímmtíu egg í jakkaermunum, sem hann hafði bundið fyrir. í níu ár var ég yngst og ÓIi fímm áram eldri, svo ég fylgdi honum dálítið eftir við leik og störf. Oft var hann að smíða eitt og annað sem ég varð að fá að vita hvað ætti að verða. Ungur fluttist óli til Reykjavíkur og gerðist bifreiðarstjóri á Hreyfli og gegndi því starfí til dauðadags. Hann setti metnað sinn í að eiga góða bfla og hugsa vel um þá, hann var hið mesta snyrtimenni. Einmitt nú hafði ég verið að ráðfæra mig við hann um bflakaup. Hann studdi mig með ráðum og dáð og dró ekki úr mér með það. Ég trúi því að hann fylgist með mér þegar ég fer út að keyra. Hann keyrði öll sín ár áfallalaust sjálfur. Árið 1953 gekk hann að eiga eftirlifandi eiginkonu sína, Guðrúnu Ólafsdóttur, ættaða úr Reykjavík. Þau eignuðust sex mannvænleg LíneyHarðar- dóttir - Minning Fædd 16. október 1963 Dáin 19. maí 1986 Líney Harðar er dáin. Hversu orðin era lítils megnug og minning- amar margar. Við heimilisfólkið í Iðumörk 4 fínnum okkur öll fátæk- ari, þar sem gengin er á braut í blóma lífsins frænka okkar og vin- kona. Við eram innilega þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast jafn traustum vini og hún var, er hún dvaldi hjá okkur, þau sumur sem hún ásamt frænkum sínum vann „uppi á Elló“. Við biðjum þess að algóður Guð styrki unnusta, for- eldra og systkini á þessari erfíðu stund. Þaðsorgarél mittþvingarþel, viðþighlýtégaðskilja. Þó fínni ég hel, þáfarðuvel, fagurleithnngaþilja. (Höf. Stef.Ólafsson) Tonuni, Disa og börn. Leiðrétting í minningargrein Torfa Hjartar- sonar um Skapta Jónsson, skip- stjóra, féll niður kafli. Um leið og Morgunblaðið biðst velvirðingar á þessum mistökum endurbirtir það hluta greinarinnan Um áramótin 1956 og 1957 varð mikil breyting á lífi Skapta og fjöl- skyldu hans. Hann réðst þá til Matvæla- og landbúnaðarstoftiunar Sameinuðu þjóðanna, FAO, sem hefur aðsetur í Róm, sem fiskveiði- ráðunautur fyrir Indland. Varð hann f fyrstu ráðinn til eins árs en ráðningin síðan framlengd á tveggja ára fresti, þannig að hann var við þessi störf í Indlandi til haustsins 1960 eða hátt á íjórða ár. Var starf hans í því fólgið að ferðast milli útgerðarbæja á ýmsum stöðum í landinu, fara á sjó með fiskimönnum, kenna þeim að hag- nýta sem best nútímatækni við físk- veiðar þær, sem stundaðar vora f landinu og veita fískimönnum og stjómvöldum ýmiss konar ráðgjöf. Skapti vann á þessum árum á mörgum stöðum á vesturströnd Indlands. Fjölskylda hans var með böm, sem öll era gift eða í sambúð og farin að heiman. Fyrsta heimili þeirra hjóna var f Engihlíð 12. Á erfíðum stundum stóð það hús mér opið sem ekki gleymist og hér skal þakkað. Síðan hef ég verið aufúsu- gestur á heimili þeirra og ekki síst eftir að þau reistu sér yndislegt hús að Heiðnabergi 8, stutt frá mínu heimili. Þar lagði Óli gjörva hönd á plóginn, þar leið manni vel og ekki lét hún Dúnna sitt eftir liggja til að skapa fjölskyldu sinni notalegt heimili. Fyrir nokkram áram komu þau hjónin sér upp sumarbústað nálægt æskustöðvum Óla, þar sem þau nutu saman dvalar á sumrin. Það var í einni slíkri ferð, nú um hvíta- sunnuna, að maðurinn með ljáinn kom svo óvænt. Þeir sem eftir lifa trúa því varla að svo skjótt geti brugðið sólu. Við sem til þekktum vissum að Óli gekk ekki heill til skógar allt frá árinu 1972. En upp stóð hann eftir hvert áfallið á fætur öðru og vann sín verk eins og áður. Árin urðu aðeins sextíu, sem okkur sem eftir stöndum fínnst allt of fá. Ég bið bróður mínum blessunar í æðri heimi með hryggð í hjarta yfír ótímabæru fráfalli. Ég veit að á móti honum verður tekið af þeim sem á undan era famir. Kæra mág- konu, böm, tengdaböm og bama- böm bið ég Guð að styrkja í þeirra miklu sorg. Minningin lifír um góð- an dreng. Dóra systir honum í Indlandi mikið af tfmanum og bjuggu þau á ýmsum stöðum svo sem í Rajkot, Bombay og Rat- nagiri. Er Skapti fór frá Indlandi haustið 1960 var hann ráðinn af FAO sem fiskveiðiráðunautur fyrir Argent- ínu. Hafði Qölskyldan þá aðsetur í borgunum Mar del Plata og Raw- son, en sjálfur vann hann á ýmsum stöðum á ströndinni. Er dvölinni í Argentínu lauk réð FAO Skapta fiskveiðiráðunaut fyrir Uraguay og áiðan fyrir Brasilfu. í Uraguay hafði fjölskyldan aðsetur í Montevideo en í Brasilfu í Floriario- polis, Rio de Janeiro og Recife. Sjálfíir ferðaðist Skapti til fjölda staða á ströndinni og að Amazon- svæðinu til að leiðbeina fískimönn- um og vinna með þeim. Alls var Skapti um 7 ár í Suður- Ameríku að þessu sinni. Er hann fór þaðan sendi FAO hann aftur til Indlands í nóvember 1967. Fór hann þá fyrst til Delhi en síðan til Cochin til að aðstoða við skóla eða þjálfun- arstöð, sem þar var rekin. Þaðan fór hann til Madras á austurströnd Indlands. Eftir um þriggja ára dvöl í Ind- landi sendi FAO Skapta sem físk- veiðiráðunaut til Perú. Var hann þar að störfum með aðsetur í Lirite til vors 1973. Kom hann þá heim um tíma og var búinn að segja upp störfum sínum hjá FAO. Hann var þá beðinn að fara sem fískveiðiráðu- nautur til Sómalíu. Var hann þar að störfum fyrir FAO frá því snemma árs 1974 til 1975, en þá kom hann heim alfarið. Hafði hann þá starfað á vegum Sameinuðu þjóðannaí 17 ár. Birting afmælis- og minningargreina Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birt- ingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum & ritstjóm blaðs- ins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík ogá skrifstofu blaðs- ins í Hafnarstræti 85, Akureyri. Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góð- um fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðviku- dagsblaði að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga. í minningargreinum skal hina látni ekki ávarpaður. Ekki eru tekin til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfílegt er að birta ljóð eftir þekkt skáld, 1—3 erindi og skal þá höfundar getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Megin- regla er sú, að minningargreinar birtist undir fullu nafni höfundar.
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.