Morgunblaðið - 07.12.1991, Blaðsíða 64

MORGONBLMJID LAUGMÍDAGUR 7.1DE8EMBER)aOM
Bernódía Sigurðar-
dóttir, Vestmanna-
eyjum — Minning
Fædd 15. febrúar 1920
Dáin 1. desember 1991
Fyrsti sunnudagur í aðventu, jól-
amánuðurinn að byija. Tími sem
Beddu þótti ákaflega vænt um. í
ár var bara kveikt á fyrsta aðventu-
kertinu hjá Beddu. Hið líkamlega
þrek hennar var búið og hið and-
lega varð að sætta sig við niðurstöð-
una. Það var einmitt það síðar-
nefnda sem einkenndi Beddu alla
ævi. Margir ævistormamir hennar
voru nístingskaldir. Föðurlaus varð
hún 10 ára gömui, þijú af sjö börn-
um missti hún og Sveinn maðurinn
hennar dó skyndilega þegar yngsta
barnið var á ellefta ári. Eftir þrek-
raunir þessar stóð hún jafn hnar-
reist og ákveðin í að með jákvæðu
hugarfari kæmist hún í gegnum
erfiðleikana. Eftirfarandi ljóðlínur
fínnst mér eiga svo vei við Beddu.
Þar einn leit naktar auðnir,
sér annar blómaskrúð.
Það verður sem þú væntir.
Það vex, sem að er hlúð.
Þú rækta rósir vona
í reit þíns hjarta skalt,
og búast við því besta,
þó blási kalt.
(Kristján frá Djúpalæk)
Mér varð strax ljóst þegar ég
kynntist Beddu að þar fór kona
með sterkan vi(ja, en alltaf virti hún
skoðanir annarra. Bedda var glæsi-
ieg kona og gjafmild með eindæm-
um. Hún hafði litlar áhyggjur af
daglegum útgjöldum ef hún gat
glatt einhvern, hvort sem það var
með lítilli eða stórri gjöf.
Bamabömin og barnabarnabarn
voru henni ákaflega mikils virði og
það voru ekki bara þau sem kölluðu
hana Beddu ömmu. Börn almennt
hændust að henni enda fylgdi henni
glens og gaman.
Ég kveð Beddu með þakklæti og
virðingu.
Gulla
í dag, laugardag, verður til mold-
ar borin frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum, amma mín Bernódía
Sigurðardóttir, Kirkjuvegi 59, Vest-
mannaeyjum. Mig langar til að
minnast í fáum orðum Beddu eins
og hún var alltaf kölluð, en Bedda
var ámma mín.
Bedda var ekki bara amma mín,
heldur var hún líka vinur minn. Það
var gaman að koma til ömmu til
Vestmannaeyja því það var alltaf
sama hlýjan sem hún veitti mér og
ef eitthvað var að hjá manni þá var
amma alltaf til staðar. Amma
Bedda hafði banvænan sjúkdóm
sem hún hafði barist hetjulega á
móti í nokkur ár, en að lokum þurfti
hún að lúta í lægri haldi fyrir sjúk-
dómnum.
Ég og hún amma áttum margar
ánægjulegar stundir saman sem ég
mun aldrei gleyma. En nú er hún
amma sofnuð svefninum langa og
þjáningar hennar horfnar, því ég
veit að góður Guð gefur ömmu
góða heimkomu, því kærleikur og
traust hennar var svo mikið.
Þakka ég henni fyrir alit það sem
hún hefur gert fyrir mig og megi
góður Guð vera með elsku ömmu
minni.
Freyr Friðriksson
í dag er til moldar borin frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum frú
Bernódía Sigurðardóttir.
Tengdamóðir mín, Bedda eins
og hún var alltaf kölluð, fæddist
15. febrúar 1920, dóttir hjónanna
Halldóru Hjörleifsdóttur og Sigurð-
ar Hróbjartssonar útgerðarmanns
frá Litla-Landi í Vestmannaeyjum.
Bedda var yngst 5 systkina en 4
þeirra eru nú látin, en Margrét 0g
Guðmunda sjá á eftir elskulegri
systur.
Bedda var tvígift. Árið 1955 gift-
ist hún seinni manni sínum Sveini
Ársælssyni útgerðarmanni í Vest-
mannaeyjum, en Sveinn lést snögg-
lega árið 1968.
Bedda eignaðist 7 börn og lifa
4 móður sína. Þau eru: Hlöðver,
sjómaður í Vestmannaeyjum, Dóra,
bankaritari Reykjavík, Ársæll, hús-
asmíðameistari Vestmannaeyjum
og Sveinn, rafvirki Vestmannaeyj-
um.
Þijá syni missti Bedda, fyrsta
barn sitt aðeins 6 mánaða gamalt,
Örlyg af slysförum árið 1965, og
Sigurð Karl 1. október á síðastliðnu
ári úr þeim sjúkdómi er síðar lagði
Beddu sjálfa að velli eftir mikið og
erfitt stríð.
Það væri synd að segja að lífið
hafi leikið við Beddu, en eins og
hún sagði sjálf þá harðnar maður
við hveija raun. Bedda var ákaflega
traust manneskja, föst fyrir. Hún
hafði ákveðnar og fastar skoðanir,
hún var alltaf tilbúin að rökræða
skoðanir sínar ef þess þurfti með,
þannig að maður gat ekki annað
en dáðst að hörku hennar og dugn-
aði.
Þegar Sveinn lést árið 1968 stóð
Bedda ein með börnin á aldrinum
10, 11 og 12 ára, en hún barðist
fyrir lífinu og starfaði í Fiskiðjunni
hf. í Vestmannaeyjum í mörg ár,
einnig starfaði hún hjá Heijólfi hf.
og síðustu ár hjá Safnahúsi Vest-
mannaeyjabæjar.
Bedda og Sveinn byggðu sér
fallegt hús á Túngötu 16 og bjó
Bedda þar til ársins 1985, en keypti
sér þá íbúð í nýju húsi á Kirkju-
vegi 59, þar sem áður stóð æsku-
heimili hennar Litla-Land. Það var
oft fjör á heimili Beddu og Sveins.
Bedda var ákaflega listræn og sá
ýmsar myndir í gijóti og setti í
garð sinn, þó sérstaklega á meðan
hún bjó á Túngötu 16, enda vann
hún margoft til verðlauna fyrir
þann garð.
Barnabörnin eru 8 og eitt barna-
bamabarn og sakna þau nú sárt
ömrau Beddu.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast Beddu fyrir mörgum
árum en ég og sonur hennar Örlyg-
ur vorum æskuvinir og seinna varð
ég einn af fjölskyldunni sem voru
mín gæfuspor.
Við Bedda sátum oft tvö og
ræddum málin, allt milli himins og
jarðar. Hún virtist inni í öllum
málum, hvort það var um trúmál,
pólitík, áfengismál eða annað.
Bedda var mjög trúuð kona, en
vildi halda því fyrir sjálfa sig, og
hún flíkaði ekki tilfinningum sín-
um, en hún vissi að hún átti góð
börn sem umvöfðu hana ást og
kærleika, sem kom best fram í öll-
um þeim veikindum er steðjað hafa
að fjölskyldunni sl. 4 ár.
Örlygur Gunnar, Tracy og litla
langömmubarnið Þórdís sem búa í
Englandi, Óskar Sveinn og Ólöf
sem búa í Noregi senda innilegar
samúðarkveðjur og þakka ömmu
Beddu alla tryggðina sem hún hef-
ur sýnt þeim.
Það er trú mín og bæn að sá sem
öllu ræður og stjórnar gefi minni
hjartkæru tengdamóður góða
heimkomu og leiði hana að vötnun-
um þar sem hún má næðis njóta,
því hann sagði sjálfur, komið tií
mín allir þér sem erfiði hafið og
þungar byrðar og ég mun veita
yður hvíld.
Það er stórkostlegt að mega trúa
orðum meistarans, þó svo að maður
skilji stundum ekki tilgang lífsins
þegar sorg og kvöl er lögð á sömu
fjölskylduna, en það er líka gott
að vita að Drottinn leggur ekki
meira á neinn en það sem hann
getur borið.
Megi góður Guð blessa Beddu
og gefa börnum, tengdabörnum,
barnabörnum og barnabarnabarni
frið, styrk og kærleika í þeirra
miklu sorg.
Guð blessi Beddu og hafi hún
þökk fyrir allt og allt.
Friðrik Óskarsson
Elskuleg amma mín, Bedda
amma, er látin eftir erfiða sjúk-
dómsgöngu sem hún barðist hart
gegn.
Eg mun ávallt minnast þess hvað
hún vildi manni alltaf vel og hún
gaf ávallt mikið meira af sér heldur
en hún þáði sjálf.
Ég minnist alltaf gömlu, góðu
bíltúranna sem hún fór með mig og
systur mína í um helgar fyrir nokkr-
um árum. Þá hafði hún mikið yndi
af því að sýna okkur steina sem hún
gat ávallt séð myndir út úr. Hún
Bedda amma hafði mikið dálæti af
listrænum gripum og var hún sjálf
listræn í sér. Garðurinn hennar á
Túngötunni þótti mjög fallegur og
fékk hún tvisvar verðlaun fyrir fal-
legan garð. Varð það hennar yndi
að vera úti í garði. Hún safnaði sér
steinum og tijádrumbum sem hún
skreytti garð sinn með auk þess
setti hún stundum fallegar og stóra
styttur við blómabeðin sín. Seinna
þegar hún flutti að Litlalandi, sá
hún um garðinn fyrir íbúana af
sömu ánægju og áður.
Hún var alltaf mikil jólamann-
eskja í sér og hjálpaði okkur mikið
með jólaundirbúninginn með því að
baka kökur og skreyta, sérstaklega
minnist ég góðu kókosbollanna
hennar sem við hnoðuðum saman
um jólin. Það var alltaf afar ánægju-
legt að hafa hana hjá okkur um
jólin því að þá fylltist maður af jóla-
stemmningu, og verður mjög tóm-
legt að geta ekki haft hana hjá
bkkur núna um jólin.
Amma þurfti hvíld að fá eftir
erfiða mánuði vegna sjúkdóms síns
og var hún orðin þreytt.
Guð geymi ömmu og gefi henni
góða hvíld.
Karen
Nú er gengin góð kona. Bernódía
Sigurðardóttir, eða Bedda, eins og
hún var alltaf kölluð, lést í Vest-
mannaeyjum að kvöldi fullveldis-
dagsins, 1. desember sl., eftir langa
þrautagöngu í bráttu við illvígan
sjúkdóm.
Það er raunar með ólíkindum
hveijar byrðar lífið lagði á herðar
Beddu, og þó enn frekar hversu vel
hún bar þær. Yngsti sonur hennar
og æskuvinur minn, Karl Sveinsson,
lést 1990 eftir langvarandi baráttu
við hræðilegan sjúkdóm. Skömmu
síðar var Bedda sjálf heltekin af
krabbameini, sem nú hefur leitt
hana til fundar við horfna ástvini.
Jafnvel þróttmestu manneskjur
geta brotnað undan slíku álagi, eða
þá hitt, sem kannski gerist oftar,
brynjað sig hijúfri skel gegn öllu
og öllum í umhverfinu. En ekki
Bedda.
Öll hin sælu æskuár átti ég 0g
allir aðrir félagar og vinir sona
hennar, hlýtt og ástríkt athvarf hjá
þessari góðu konu. Aldrei fann ég
mun á því hvort synir hennar eða
vinir þeirra ættu í hlut. Allir voru
umvafnir sömu glettniblöndnu
ástúðinni.
Oft datt maður,' svo úr blæddi,
eða fékk glóðarauga í fótboltaleik
með knattspyrnufélaginu Smára,
sem átti heimavöll vestan við húsið
á Túngötunni og félagsheimili í eld-
húsinu hjá Beddu. Þá mátti eigin-
lega einu gilda hvort maður hljóp
kjökrandi inn í eldhús til Beddu eða
heim til mömmu. Á báðum stöðum
var- sama hlýja huggunin - og mjólk
og kökur á eftir.
Síðan óx maður út úr æskuum-
hverfi sínu og samvistir með Beddu
urðu stopulli. Skólaganga í Reykja-
vík og erlendis gerðu það að verkum
að fundum okkar bar ekki saman
nema í leyfum á heimaslóð nokkra
daga á ári.
En svo fór að ég átti enn og
aftur eftir að upplifa manngæsku
og mildi þessarar konu. Fyrir
nokkrum árum háði móðir mín heit-
in sitt dauðastríð við sama sjúkdóm
og Bedda laut í lægra haldi fyrir
nú. Bedda reyndist henni mikil stoð
og stytta og hlífði sér ekki við erfið-
um ferðalögum milli lands og Eyja
til að vera henni til halds og trausts,
þótt hún sjálf gengi ekki heil til
skógar.
Og þá, eins og jafnan áður, var
stutt í brosið og glettnina hjá
Beddu, þótt sitthvað bjátaði á. Sumt
fólk er einfaldlega þeirrar gerðar
að manni líður vel í návist þess,
hvernig svo sem aðstæður eru að
öðru leyti. Þannig var Bedda.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég kveðja Beddu og þakka henni
fyrir allt, sem hún var mér og mín-
um.
Eftirlifandi börnum hennar fjór-
um votta ég mína dýpstu samúð.
Páll Magnússon
Minning:
Bragi Húnfjörð
skipasmíðameistari
Fæddur 3. maí 1926
Dáinn 30. nóvember 1991
Mig langar að minnast vinar
míns Braga í Hólminum. Ekki mun
ég rekja ættir hans. Það eftirlæt
ég öðrum.
Mér er minnisstætt er ég sá
Braga fyrsta sinn. Það var í Purkey
sumarið 1955 er ég var 8 ára gam-
all og fannst mér strax mikið til
hans koma. Hann var kraftalega
vaxinn, kvikur í hreyfíngum, snögg-
ur í tilsvörum, sögumaður góður,
orðheppinn og fróður.
Man ég vel hve mikil upplyfting
það var fyrir okkur strákana í eyj-
unni er hann fór að venja komur
sínar þangað. Bragi átti allra
manna auðveldast með að umgang-
ast böm og hafði af þeim yndi,
enda hændumst við strákarnir fljótt
að honum. Sérstaklega er mér
minnisstætt' hvað hann nennti að
hafa okkur mikið í kringum sig, tók
okkur með sér hvert sem hann fór,
í dúntekju, eggjatínslu, veiðiferðir
og fleira. Einnig hve miklum tíma
hann eyddi í okkur við spjall og
beinlínis kenndi okkur með líkinga-
máli á lífið og tilveruna gegnum
sjálfa náttúruna sem við vorum í
svo náinni snertingu við í eyjunum.
Oft hef ég óskað þess að börnin
mín kynntust í uppvexti sínum
manni eins og Braga sem gæti fijáls
og óháður „fílósóferað” við þau um
lífsins gagn og nauðsynjar eins og
Bragði gerði með okkur strákunum.
En Bragi átti önnur og alvar-
legri erindi í eyjuna en að heim-
sækja okkur strákana. Hann var
nefnilega að heimsækja sína heitt-
elskuðu, heimasætuna Helgu Krist-
valdsdóttur „sem að sjálfsögðu
hlaut að falla” fyrir þessum mynd-
armanni. Eftir á að hyggja fannst
mér enn meir til þess koma hvað
hann var góður við okkur strákana
og eydui í okkur miklum tíma, er
tekið er tillit til þess að þarna var
hann í tilhugalífinu að heimsækja
konuefni sitt.
Öll sín búskaparár bjuggu þau
hjón í Stykkishólmi og eignuðust 8
börn. Þau eru: Tómas Magni, fædd-
ur 13. desember 1955, ókvæntur,
býi' í föðurhúsum; Magðalena, fædd
29. desember 1957, ókvænt, býr í
Reykjavík; Anna Ragna, fædd 3.
maí 1959, ókvænt, býr í Reykjavík;
Hólmfríður Jóna, fædd 13. júní
1961, býr í Reykjavík, gift Geir
Siguijónssyni; Margrét Steinunn,
fædd 13. júní 1961, býr í Reykja-
vík, sambýlismaður Valdimar Ól-
afsson; Björg Ólöf, fædd 23. júlí
1964, býr í Reykjavík, sambýlis-
maður Ragnar Óskarsson; Bogi,
fæddur 1. febrúar 1966, býr í
Stykkishólmi, ókvæntur; Sigríður
Laufey, fædd 13. september 1969,
býr í Reykjavík.
Lífsbaráttan var hörð á þessum
árum og þurftu þau hjón oft að
leggja hart að sér til að koma hinum
stóra barnahópi til manns. Bragi
var lítt menntaður frá uppvaxtarái'-
um sínurn og stundaði sjómennsku
framan af.
Til að bæta lífsafkomu fjölskyld-
unnar fer hann að huga að námi,
á þeim aldri. er flestir eru hættir
skólagöngu. Bragi var vel greindur
og átti gott með að læra og 33 ára
tekur hann vélstjórapróf frá Stýri-
mannaskólanum. Honum féll ekki
sjómennskan vegna fjarveru frá
fjölskyldu sinni og ákveður að hefja
skipasmíðanám. Réttindi sem skip-
asmíðameistari fékk hann fertugur.
Bragi var mjög félagslyndur og
tók mikinn þátt í félagslífi í Hólmin-
um. Um tíma tók hann þátt í stjórn-
málum, áhugaleikari hjá leikfélag-
inu, var formaður Aftanskins, fé-
lags eldri borgara, frímúrari o.fl.
I Braga bjó veldi ólíkra þátta,
barnagælunnar, veiðimannsins,
byltingarmannsins, bókaormsins,
enda maðurinn sjálfur listasögu-
maður og líf hans oft með slíkum
tilþrifum að ævintýralegt þætti í
skáldsögu.
Síðustu árin var Bragi ekki
heilsuhraustur og varð að láta af
skipasmíðum sökum heilsubrests.
Aldrei hvarflaði þó að Braga að
setjast í helgan stein og alltaf gat
hann fundið sér eitthvað að sýsla.
Eftir að heilsu tók að þverra hin
síðustu ár venti hann sínu kvæði í
kross og gerðist verslunarmaður og
rak videóleigu heima hjá sér. Slík
var aðlögunarhæfni Braga.
Bragi var maður vinafastur og
er mér ljúft á þessari stundu að
minnast þeirra samskipta er við og
fjölskyldur okkar hafa átt á lífsleið-
inni. Ég tel að hann hafi haft í rík-
um mæli marga bestu eiginleika
forfeðra sinna, ásamt þeirri þraut-
seigju sem fleytt hefur íslensku
þjóðinni yfir aldanna sjó.
Ég, móðir mín, Margrét Hjartar-
dóttir og fjölskylda mín, þökkum
Braga samfylgdina og vottum konu
hans, börnum, tengdasonum og
barnabörnum samúð okkar.
Þorsteinn Steingrímsson