Morgunblaðið - 05.05.1998, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 5. MAÍ 1998 57 »
MARKUS
JÓNSSON
+ Markús Jónsson,
skipstjóri og út-
gerðarmaður, var
fæddur í Vestmanna-
eyjum 3. apríl 1920.
Hann lést á St. Jós-
efsspítala í Hafnar-
fírði 27. aprfl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Þórunn Markúsdóttir
og Jón Gíslason.
Bróðir Markúsar var
Þórarinn Gísli, fædd-
ur 18. maí 1921, dá-
inn 1987.
Markús kvæntist
Auði Ágústsdóttur
26. des. 1941, f. 24. júm 1922, en
hún lést 1963. Börn þeirra: 1)
Þórunn, f. 1941, gift Björgvini
Magnússyni, hafnsögumanni í
Vestmannaeyjum. 2) Eiríka, f.
1942, var gift Eirfld Gíslasyni,
verkstjóra, sem lést 1995. 3)
Ágúst Ármann, fæddur 1943,
hann Iést af slysförum 1959.
Markús kvæntist 1965 Önnu
Friðbjamardóttur og eiga þau
saman fósturdóttur-
ina Önnu Margréti
Bragadóttur, f. 1965.
Hennar maður er
Bh’gir Jóhannsson,
vélstjóri. Stjúpsynir
Markúsar, synir
Önnu, em: 1) Atli Ás-
mundsson, fæddur
1943, hans maki er
Þrúður Helgadóttir.
2) Kjartan Asmunds-
son, f. 1949, kona
hans er Sigrún Ás-
mundsdóttir. 3) Gísli
Ásmundsson, f. 1950.
Markús stundaði
sjómennsku frá unga
aldri, lauk vélstjóra- og skip-
sljóraprófi og var skipstjóri á
eigin bát. Síðustu 25 starfsár sín
sá hann ásamt konu sinni um
rekstur á umboði Olís í Vest-
mannaeyjum. Árið 1987 fluttust
Anna og Markús til Reykjavíkur
og áttu þar heimili síðan.
Útför Markúsar fer fram frá
Grensáskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Stundum verða þeir atburðir í lífi
fólks, að allt breytist í einni svipan
og fyrir grimma tilviljun hrynja
bæði tilverugrundvöllur og framtíð-
aráætlanir. Mig henti það, að missa
marga af mínum nánustu í hörmu-
legu slysi, meðan ég var enn bam að
aldri. Markús Jónsson og k.ona hans
Bíbí gerðu mér strax boð um að
koma til dvalar til þeirra í Eyjum.
Ekki vissi ég mikil deili á þeim,
þótt um náinn skyldleika væri að
ræða milli mín og Bíbíar, enda var
ég enn barnung. Mér var strax
þannig tekið að ég fann að ég var
komin aftur heim og var ég þeirra
barn upp frá því. Ég fékk hjá þeim
atlæti eins og best gerist, um-
hyggju. ást og elskulegan aga.
Markús Jónsson, fóstri minn, sem
í dag er lagður til hinstu hvílu, var
óvenjulega heilsteyptur og traustur
maður, þolinmóður og góður við
börn. Næmur skilningur hans og
þeirra beggja á umbrotum barns-
sálar, fyrst minnar og svo barna
minna, var ómetanlegur. Ung
kynntist ég mannsefninu mínu og
Birgir minn og Markús urðu vinir
frá fyrsta degi og alltaf síðan, enda
höfðu báðir það áhugamál helst að
mér mætti líða sem best.
Einn sona minna var skírður eftir
Markúsi Jónssyni og kom ekkert
annað til greina og öllum sonum
mínum hafa þau Bíbí og Markús
reynst ekki síður en mér. Markús
fóstri varð fyrir nokkrum áföllum
með heilsu sína síðustu árin og
dvaldi á Hrafnistu undir lokin, þar
sem starfsfólk lagði sig fram um að
honum mætti líða vel. Höfð-
ingslundin var þó lítt hamin af las-
burða skrokknum og þótt hann væri
ekki alltaf ræðinn undir það síðasta,
þá hafði maður meira gagn af að
þegja með honum en tala við aðra.
Við krossgötur er kveðjustund.
Markús fóstri er farinn, við hin
göngum jarðlífsgötu betur sett eftir
kjmnin við hann.
Anna Margrét Bragadóttir.
Markús Jónsson, fóstri okkar, er
látinn, en heilsu hans hrakaði
skyndilega daginn áður en hann
lést. Fyrir nokkrum árum varð
Markús fyrir alvarlegum áfóllum,
fékk heilablóðfall, sem hann náði
sér aldrei af til fulls, sömuleiðis
ágerðist sykursýki sem hann hafði
lengi barist við. Svo fór, að af hon-
um varð að taka annan fótinn og var
hann bundinn hjólastól upp frá því.
Æðruleysi hans var af þeirri teg-
und sem þeim einum er gefið sem
aldrei hafa gert á nokkurs manns
hlut og geta horfst í augu við allar
sínar gerðir. Markús fór snemma til
sjós og stundaði sjómennsku fram-
an af ævi og átti lengi útgerð með
föður sínum Jóni og bróður sínum
Þórami. Var Markús skipstjóri á
bát þeirra Þórunni VE. Samlyndi
og traust einkenndu öll samskipti
þeirra á milli og enginn tapaði á við-
skiptum við þá feðgana, sem voru
miklir reiðumenn.
Markús missti son sinn Ágúst af
slysförum, komungan mann, og var
það þungbær reynsla fyrir fjöl-
skylduna. Markús missti einnig
fyrri eiginkonu sína, Auði Ágústs-
dóttur, úr ólæknandi sjúkdómi,
meðan hún var enn ung kona og má
segja að stundum sé misskipt mót-
lætinu. Móðir okkar, ung ekkja, og
Markús felldu síðan hugi saman og
mgluðu saman reytum. Var það
mikið happ fyrir bæði og sömuleiðis
farsælt fyi-ir aðra í fjölskyldunni, en
heimili þeirra var griðastaður í mót-
læti og samkomuhús fyrir gleði-
stundir. Gestrisni mömmu og Mark-
úsar var annáluð og hallaðist ekki á
með höfðingsskapinn.
Markús var mikið tryggðatröll og
raungóður, eins og margir fengu að
kynnast, bæði skyldir og óskyldir.
Stórmannleg hjálpsemi hans létti
mörgum róðurinn í mótbyr og ágjöf
og taldi hann slíkt sjálfsagt, sem
það sjaldnast var. Böm sóttust eftir
félagsskap Markúsar, enda næm á
innri mann.
Eftir að þau hjónin lögðu af olíu-
viðskipti í Eyjum og fluttust til
Reykjavíkur komu þau sér upp
glæsilegu heimili á Háaleitisbraut
og bjuggu þar sama rausnarbúinu
og í Eyjum áður. Nú var auðveldara
en áður að skoða landið, sem þau
unnu svo mjög, og voru flestar
landsins sveitir sóttar heim. Mark-
úsi þótti sömuleiðis gaman að renna
fyrir silung og laxfisk með vini sín-
um Haraldi Lúðvíkssyni, en ferða-
lög og útivistarstundii’ urðu til
muna færri eftir fyrsta heilsubrest-
inn. Fyrir hálfu öðru ári var svo
komið heilsu hans, að Markús þurfti
á sérfræðilegri umönnun að halda
og vistaðist á Hrafnistu í Hafnar-
firði, Dvalarheimili aldraðra sjó-
manna. Undi hann hag sínum þar
vel, enda gerir framúrskarandi
starfsfólk heimilisins sitt besta til
að vistmönnum líði vel.
Vart eða ekki leið sá dagur að
mamma legði ekki leið sína suður-
eftir til að heilsa upp á höfðingjann,
sömuleiðis voru aðrir ættingjar og
vinir tíðir gestir. Dvölin á Hrafnistu
var honum eins ánægjuleg og hægt
er, þegar menn dvelja fjarri heimili
sínu. Við leiðarlok viljum við þakka
vináttu Markúsar og umhyggju fyr-
ir okkur alla tíð. Ekki hafa aðrir
menn reynst okkur betur. Vertu
sæll, vinur. í
Átli, Kjartan og Gísli.
Elsku afi okkar er látinn 78 ára
að aldri eftir langvarandi veikindi.
Þegar við lítum til baka er margs að
minnast. Sérstaklega eru okkur
hugstæð æskuárin í Vestmannaeyj-
um þar sem við áttum því láni að
fagna að alast upp í návist við hann.
Þegar við hugsum til baka gleðja
okkur ljúfar minningar, bíltúrarnir
á sunnudögum með viðkomu í ís-
búðinni, rúnturinn niður að höfn eða
ferðimar út í Stórhöfða þar sem við
virtum fyrir okkur Surtseyjargosið.
Mannkostir afa voru miklir. Hann
var ávallt boðinn og búinn að hjálpa
öðrum, bamgóður og örlátur. Hann
sagði skemmtilegar sögur, í veislum
var hann hrókur alls fagnaðar og
höfðingi heim að sækja. Minning-
arnar um hann afa okkar munum
við geyma um ókomna tíð.
Hafðu þökk fyrir öll þín spor.
Pað besta, sem fellur öðrum í arf
er endurminning um göfugt starf.
Moldin er þín.
Moldin er trygg við bömin sín.
Sefar allan söknuð og harm
og svæfir þig við sinn móður barm.
Grasið hvíslar sitt Ijúfasta Ijóð
á leiðinu þínu. Moldin er hljóð
og hvfldin góð.
(DavíðStef.)
Guð blessi þig, afi.
Bamabörnin,
Auður, Markús, Jón Magnús
og Björgvin Þór.
Þegar ég hitti Markús fyrst var
ég rétt búin að kynnast eiginmanni
mínum, Kjartani. Tilefnið var að
Markús kom frá Vestmannaeyjum,
þar sem hann bjó þá, til að mála
íbúð þá í Reykjavík sem þau hjón,
hann og Bíbí, vom um það bil að
flytja í. Þau voru sem sagt að flytj-
ast upp á land til að eyða ævikvöld-
inu. Það sem ég tók fyrst eftir við
Markús var hve verklag hans var
vandað. Ibúðin skyldi verða tipp
topp í hólf og gólf en það var nú
ekki síst Bíbíar vegna, fyrir hana
skyldi allt vera fullkomið. Með tím-
anum komst ég svo að því að Mark-
ús, þessi stóri og mikli maður, hafði
alla sína ævi verið maður með mildð
verksvit. Ef eitthvað bilaði þá lagaði
hann það, ef eitthvað þurfti að gera,
jafnvel búa til, þá gerði hann það.
Bíbí og Markús fluttust upp á
land árið 1987 og hófu bæði störf hjá
Olís þar sem þau luku starfsævinni.
Tíminn sem fólki gefst saman nú
til dags er aldrei nægur. Þó var það
þannig að þegar þau fluttust til
Reykjavíkur voru fleiri tækifæri til
samskipta. Við Kjartan fómm ófáar
sumarbústaðaferðimar með þeim
hjónum og í þeim ferðum kom ann-
ar leyndur hæfileiki Markúsar í
ljós. Hann var snillingur með
myndavélina. Þegar bömin okkar
Kjartans fæddust vom þær margar
myndimar sem hann tók af þeim og
í þessum myndum náði hann fram
persónuleika sem ekki margir sjá í
svo litlum bömum. Það var nú
reyndar ekkert skrítið því að Mark-
ús hafði einstakt lag á öllum börn-
um. Öll hændust þau að Markúsi.
Markús hafði á sér yfirbragð manns
sem hafði lifað tímana tvenna og
ekki lét sér bregða við smámuni og
krakkarnir fundu leiðina að hjarta
hans. Oft var það sem maður sá litla
hönd læða sér í stóra og svo sátu
stór maður og lítill maður og jafnvel
þögðu bara saman. Orð vom óþörf.
Fyrir nokkrum árum fékk Mark-
ús fyrsta áfallið. Við það hægði
hann svolítið á sér en persónuleik-
inn var samur við sig. Hann var
ennþá sami húmoristinn og sami
blíðlyndi karlinn.
Veikindi Markúsar ágerðust
smám saman og að lokum var svo
komið að hann dvaldist langdvölum
á Landakotsspítala. Þegar heilsa
hans var orðin stöðug fékk hann
pláss á Hrafnistu í Hafnarfirði, þar
sem hann var á sjúkradeild. Alltaf
lifnaði yfir gamla manninum þegar
við komum til hans og það kom
glampi í augun þegar litlar hendur
læddu sér í stórar.
Með miklum söknuði kveð ég
tengdaföður minn, Markús Jónsson.
Sigrún Ásmundar.
Mágur minn, Markús Jónsson
skipstjóri frá Vestmannaeyjum, er
allur. Það rís hæst í huga mínum á
kveðjustundu, hve traustur hann
var, heill og áreiðanlegur. Sá, sem
átti hann að bakhjarli, stóð ekki
einn í tilverunni. Hann gat að vísu
verið fastur fyrir þegar þess þurfti
með en hjálpsamur og hugull við
flesta menn. Það var metnaður hans
að skila öllum störfum, smáum sem
stórum, er honum var trúað fyrir,
vel unnum. Hann var og maður orða
sinna; þau stóðu eins og þinglesinn
samningur.
Það fór aldrei á milli mála að
Markús heitinn var maður hinna
gömlu gilda, drengskapar og dugn-
aðar, framtakssemi og fyrirhyggju.
Hann var íheldinn á þær grunnhug-
myndir, sem Sjálfstæðisflokkurinn
byggði stefnu sína í upphafi á. Hann
fylgdi á hinn bóginn engu og engum
í blindni. Skynsemi og samvizka,
sem eru ráðgjafar allra heiðvirðra
manna, mótuðu afstöðu hans til sér-
hvers máls.
Hin gömlu gildi vóru áttaviti
þessa gegna skipstjóra í lífsins ólgu-
sjó. Sá áttaviti vísaði honum farsæl-
an lífsveg og greiddi götu hans'í erf-
iðum veikindum síðustu æviárin.
Það er trú mín að hann hafi nú siglt
ævifleyi sínu heilu í friðarhöfn.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
Markús heitinn Jónsson með virð-
ingu og þakklæti - og sendum syst-
ur minni og öðrum nákomnum hon-
um innilegar samúðarkveðjur.
Stefán Friðbjarnarson.
Við Markús Jónsson vorum tengd
fjölskylduböndum í mörg ár og þótt
þau bönd hafi brostið að lokum voru
vináttuböndin við þau Bíbí og
Markús alltaf jafn sterk. Barn-
gæska hans var alveg sérstök og
löðuðust synir mínir mjög að honum
og sóttust eftir félagsskap við hann,
enda heitir yngri sonur minn Ágúst
eftir syninum sem Markús missti
ungan. Hann var í senn fullur gáska
og leiks, en sömuleiðis örugg höfn "
og skjól, þegar litlum mönnum óx
tilveran í augum.
Okkur reyndist hann eins og vel-
ferð okkar væri honum sérstakt
áhugamál, alltaf nægur tími og ekk-
ert mál of smátt til að sinna. Hrók-
ur alls fagnaðar, þegar tilefnið var
þannig, og höfðingi heim að sækja
og var gestrisni og höfðingslund
þeirra hjóna við brugðið. Ónnur
eins veisluborð hef ég hvergi séð og
voru veislur þeirra hjóna mikið
fagnaðarefni matgoggum fjölskyld-
unnar, enda jafnan vel mætt.
Nú er Markús farinn til þess
heims, þar sem menn eins og hann
sitja í öndvegi, og er sá hópur ekki
lakari eftir. Ég og synir mínir, Jón
Heiðar og Ágúst, kveðjum Markús
með söknuði og þakklæti.
Guð styrki Bíbí og okkur hin, sem
eigum eftir að sakna hans.
Guðrún Emelía Jónsdóttir.
Komið er að leiðarlokum, er við
kveðjum Markús Jónsson frá Ár-
móti í Eyjum. Við flokkssystkini
hans í Sjálfstæðisflokknum kveðj-
um góðan liðsmann, sem um árabil
var í forustusveit, og minnumst við
og þökkum áhuga hans og atorku.
Markús var hreinn og beinn, allir
vissu hvar þeir höfðu hann, og fylgdi
honum jafnan hressilegur gustur.
Lengi vel var hann aðaldriffjöður á
kosningaskrifstofu Sjálfstæðis-
flokksins, og stjórnaði smölun kjós-
enda, er sóttir voru á bifreiðum.
Mörgum þótti sport að láta aka sér
til og frá kjörstað, þótt vegalengdir
væru ekki langar, enda fæstir
komnir á eigin bifreiðar eins og nú.
Markús lét sér sjaldan bregða, en
ýmislegt bar auðvitað á góma, þeg-
ar óákveðnir kjósendur voru að ’
hugsa sig um. Lengst fannst honum
gengið, er hann eitt sinn var beðinn
að lofa því gegn fjói-um atkvæðum,
að ákveðinn frambjóðandi kæmist
ekki í æðstu stöðu, þótt flokkurinn
fengi meirihluta.
Já, margs er að minnast, og upp
úr stendur minning um traustan
samferðamann, sem unni sinni
æskubyggð, en bar fyrst og fremst
fyrir brjósti hag fjölskyldu sinnar
og ástvina.
Á kveðjustund eru mætri eigin-
konu Markúsar, Önnu Friðbjarnar-
dóttur, og afkomendum þeirra
sendar innilegar samúðarkveðjur.
Jóhann Friðfinnsson.
A GOÐU VERÐI
10% staðgreiðslu
afsláttur
Stuttur afgreiðslufrestur
Frágangur á legsteinum
í kirkjugarð á góðu verði
Graníl
Helluhraun 14 Hafnarfjörður
Sími: 565 2707
Opið mán-fimmtud. frá kl. 9-12 og 13-18 og föstud. frá kl. 9-12 og 13-16