Morgunblaðið - 08.05.1999, Síða 60

$0 LAUGARDAGUR 8. MAÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
GUNNAR GUÐMUNDSSON
prófessor,
Laugarásvegi 60,
er látinn. Jarðarförin verður auglýst síðar. Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurrós Unnur Sigurbergsdóttir,
Guðmundur Gunnarsson,
Oddný Gunnarsdóttir,
Gunnar Steinn Gunnarsson,
Einar Örn Gunnarsson,
tengdabörn og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vin-
arhug við andlát og útför föður okkar, tengda-
föður, afa og fósturföður,
JÓNS SIGURÐSSONAR,
Skollagróf,
Hrunamannahreppi.
Sérstakar þakkir til allra þeirra er sóttu hann
heim eða studdu á annan hátt í veikindum
hans.
Sigurður Haukur Jónsson, Fjóla Helgadóttir,
Sigurjón Valdimar Jónsson, Sigrún Guðmundsdóttir,
Aðalheiður Jónsdóttir, Reynir Guðmundsson,
barnabörn,
Skírnir Garðarsson,
Baldur Garðarsson.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
okkar elskulegu
HILDAR MARÝ SIGURSTEINSDÓTTUR,
Miðengi 15,
Selfossi.
Útför hennar fór fram í kyrrþey frá Akureyrar-
kirkju, mánudaginn 3. maí síðastliðinn.
Níels Brimar Jónsson,
Þóra Kristjánsdóttir,
Hanna Þórey Níelsdóttir, Sveinbjörn Orri Jóhannsson,
Steinunn Níelsdóttir, Arnar Árnason,
Jón Viðar Níeisson, Hulda Waage
Inga Hrefna, Hildur Karen, Nfna, Orri og Níels Brimar,
Eydfs Sigursteinsdóttir.
t
Hjartans þakkir sendum við öllum þeim sem
veittu okkur ómetanlega hjálþ, sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við fráfall og útför
ástkærs eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður og afa,
ÁRNA SÆDAL GEIRSSONAR,
Brautarholti 10,
ísafirði.
Jóna Sigurlína Pálmadóttir,
Pálmi Ólafur Árnason, Berglind Sveinsdóttir,
Sigrún Marfa Árnadóttir,
Andri Geir Árnason, Sólveig Kristfn Guðnadóttir,
Jóna Sigurlína og Sveinn Jóhann Pálmabörn,
Kristrún Sif Gunnarsdóttir, Arent Pjetur Eggertsson.
+
Innilegar þakkir til ykkar allra, fyrir samúð og
hlýhug, við fráfall og útför ástkærrar sambýlis-
konu minnar, frænku, mágkonu og uppeldis-
systur,
ÁGÚSTU KRISTÍNAR BASS,
Brekku,
Hvalfjarðarströnd.
Erlingur Einarsson,
Jórunn Magnúsdóttir,
Gunnar Nikulásson,
Helga Gísladóttir,
Margrét Gísladóttir
og aðrir aðstandendur.
MARGRÉT KATRÍN
JÓNSDÓTTIR
+ Margrét Katrín
Jónsdóttir fædd-
ist í Strandhöfn í
Vopnafirði 1. febrú-
ar 1937. Hún lést 23.
apríl síðastliðinn.
Minningarathöfn
um Margréti var í
Sauðárkrókskirkju
1. maí og útför
hennar fór fram frá
Fossvogskirkju 3.
maí.
Ég kom að sunnan. Sagnir
allar
sungu mér um fjörðinn.
Og himinninn var gull og glit
og græn sem Eden jörðin.
Af Vatnsskarði ég loksins leit
einslangtogaugaðsér-
og Skagafjörður átti alit sem óskaði ég mér.
(Hulda)
Okkar kæra vinkona Margrét á
Löngumýri er látin. Horfin sjónum
okkar á einni svipstundu og eftir
stöndum við hnípin og söknum.
Margrét kom í þetta hérað sem
kennari við Húsmæðraskólann á
Löngumýri og tók þar síðar við
staðarforráðum. Varð í hugum
manna órjúfanlegur hluti þess
staðar. Þar vann hún sitt ævistarf.
Var vakin og sofin yfir velferð og
framgangi staðarins og vildi veg
hans og starfsemi aOa sem mesta.
Þaðan vann hún að sínum mörgu
hugðarefnum og lagði sitt lóð á
vogarskálamar við að gera mann-
lífið hér í sveitinni fjölbreyttara.
Margrét var einlægur tónlist-
arunnandi og hafði ríka tónlistar-
þörf. Þegar nokkrir áhugamenn í
héraðinu tóku sig saman um að
stofna tónlistarfélag og síðan tón-
listarskóla var Margrét þar í far-
arbroddi og þetta voru hennar
óskabörn. Hún var óþreytandi að
laða hingað virtustu listamenn
landsins svo við fengjum að njóta
listar þeirra og aldrei gafst hún
upp, þótt ekki væri alltaf fjöl-
mennt á þessar samkomur. Allir
þessir góðu gestir áttu víst hús-
rúm á Löngumýri og nutu þar
samvista við Margréti.
Ótrúlegt er hvað okkur hefur
boðist að hlusta á og njóta.
Tónlistarskólann studdi hún
ætíð með ráðum og dáð. Erlendum
kennurum tók hún opnum örmum
og aðstoðaði þá við að búa sér
heimili og allt það annað sem hún
gat. Þó held ég að margir af yngri
kynslóðinni minnist hennar lengst
sem konunnar með jólahappdrætt-
ið. Því fyrir jólatónleika skólans
var hún búin að útvega vinninga-
fjöld og svo voru seldir miðar og
Margrét stóð uppi á senunni í Mið-
garði og dró út vinningshafana. Oft
með aðstoð smáfólksins. Og bömin
fengu blik í auga, hlutimir nýja
eigendur og hljóðfærakaupasjóður-
inn óx.
Við sem höfum starfað með
henni á þessum vettvangi eigum
margar góðar minningar. Hvort
sem verið var að halda „Vordaga í
Varmahlíð", fá hluta Óperunnar í
heimsókn eða undirbúa komu
þeirra fjölmörgu landsþekktu lista-
manna sem hafa heiðrað okkur
með komu sinni hingað var sérstök
stemmning ríkjandi. Bjartsýni og
eldmóður hreiðraði um sig í hjört-
unum og okkur fannst allir vegir
færir og smá vandamál væru bara
til að krydda tilveruna. Eg vil fyrir
hönd félaga minna í Tónlistarfélag-
inu færa Margréti alúðarþakkir
fyrir samstarfið og ég vil einnig
fyrir hönd okkar sveitunganna
færa henni þakkir fyrir þann
menningarlega metnað sem hún
sýndi. Að við mættum einnig fá
brot af því besta.
Margrét var vefnaðar- og
handavinnukennari og hafði víð-
feðman áhuga á allri handmennt
og listum yfirleitt. Vann hún jöfn-
um höndum við að viðhalda gam-
alli hefð í hannyrðum og stuðla að
framþróun og nýrri
hönnun handverks-
muna. I mörg ár höf-
um við komið saman
nokkrar konur og
málað á postulín. Það
var undarlegt að koma
að Löngumýri á laug-
ardagsmorguninn og
þarna var kassinn
hennar Margrétar op-
inn og hlutirnir henn-
ar hálfgerðir á borð-
inu en hún farin annað
að starfa Guðs um
geim.
Elsku Margrét,
mikið söknum við þín. Hafðu þökk
fyrir allt sem þú varst okkur öllum.
Guð blessi minningu þína.
Valdís Óskarsdóttir.
Óvænt og sár var fréttin um
andlát Margrétar á Löngumýri.
Hún bjó nær hjarta Skagafjarðar
og hafði sjálf gott hjarta og gjöf-
ult. Hún var einn hinna ólaunuðu
menningarfulltrúa á landsbyggð-
inni. Slíkir hafa starfað áratugum
saman, skipulagt tónleika, greitt
götu skálda, tekið á móti gítarleik-
ara eða söngkonu, framreitt kvöld-
mat, ekið listamanni í félagsheim-
ili, tekið móti inngangseyri frá
nokkrum menningarlega sinnuð-
um sveitungum, gert upp húsið,
ekið listamanni aftur heim, búið
honum væra hvílu og komið hon-
um á rútu daginn eftir. Menning-
arfulltrúi telur heldur ekki eftir
sér tíma eða bílkostnað til að koma
nýjum kór á laggirnar, hýsa kóra-
mót á Löngumýri, námskeið fyrir
söngmálastjóra eða bjarga jafnvel
karlakórnum ef allt var upptekið í
félagsheimilinu eitthvert kvöldið
og veita æfingaaðstöðu á Löngu-
mýri. Þetta var hversdagur Mar-
grétar. Móttaka, tónlist, gestir
seint og snemma, en húsráðandi
með bros á vör og hjartahlýju ylj-
aði þel gestanna. Hún var vinsæl
af grönnum sínum og þekkt af
landsmönnum.
Margir eldri borgarar áttu dýr-
mætar vikur í sumardvöl á Löngu-
mýri og þá var Margrét útsjónar-
söm að kalla tii listamenn og
sagnamenn úr héraðinu til að gera
kvöldvökumar skemmtilegar og
eftirminnilegar.
Starf Margrétar á menningara-
kri Skagfirðinga var dýrmætt.
Blessun Drottins sé með henni.
Ingi Heiðmar Jónsson.
Það var á haustdögum 1981 að
ég var beðin að fara með hóp ellilíf-
eyrisþega úr Reykjavík norður að
Löngumýri í Skagafirði. Þangað
hafði ég aldrei komið, en hafði
heyrt marga hrósa veru sinni þar.
Það var aðeins eitt atriði sem vafð-
ist fyrir mér og olli mér nokkru
hugarangri, nefnilega að á Löngu-
mýri hjá slíkum orlofsdvalarhópum
voru viðhafðar morgun- og kvöld-
bænir. Um þó nokkurt skeið hafði
ég ekki heyrt í nokkrum þeim
presti eða predikara sem hafði
nokkum skapaðan hlut að segja
mér. Þarf ekki að orðlengja það
frekar, Margrét nálgaðist guðsorð-
ið á allt annan hátt en ég hafði
heyrt nokkra manneskju gera áð-
ur. Hún tók svo góð dæmi úr dag-
lega lífinu og gat slegið á létta
strengi, gat lesið úr Biblíunni og
komið textanum til skila á svo
ofureinfaldan hátt og án allrar
helgislepju. Þessi dvöl mín á
Löngumýri var aðeins sú fyrsta,
því næstu tíu sumur fór ég með
a.m.k. einn ef ekki tvo eða þrjá
hópa og oft ekki bara ein því að
dóttir mín og eiginmaður sóttust
eftir að fá að koma líka. Fólki leið
svo undursamlega vel á Löngu-
mýri, þetta fann maður um leið og
maður kom þar inn. Margrét tók á
móti öllum með opinn faðminn, svo
var hún ef til vill rokin suður í hús
eða upp í Kaupfélag áður en maður
gat snúið sér við, því í mörg hom
var að líta. Margrét var mörgum
góðum kostum búin og var ákaf-
lega vinmörg. Hún ræktaði þessa
vináttu betur en margur annar og
dáðist ég oft að því þegar hún kom
suður hvað hún var dugleg að
bjóða til sín fólki eða fara í heim-
sóknir.
Margrét hafði verið á Löngu-
mýri yfir þrjátíu ár og mestan hlut-
ann ein eftir að eiginlegu skóla-
haldi lauk. Þó er ekki hægt að
segja að hún hafi verið ein því að
hún hafði alltaf dýrin sín. Lengst af
hafði hún hesta og í nítján ár átti
hún köttinn Nikulás Filippus II.
sem var henni ákaflega kær.
Einnig hýsti hún marga útigangsk-
etti gegnum tíðina. Nú síðustu árin
var nánasti félagi hennar hundur-
inn Kátur Keli sem fylgdi henni
hvert fótmál.
Eftir að eiginlegri vinnu minni
með Margréti lauk, gat ég aldrei
farið svo um Skagafjörð að ekki
kæmi ég við hjá henni, ýmist með
fjölskyldunni eða með fulla rútu af
ferðamönnum sem fengu jafnvel
súpu og brauð í hádeginu á ein-
hverjum rigningardeginum.
Marga hópa vina og samstarfs-
manna hef ég leitt norður að
Löngumýri, því að maður vissi
alltaf fyrirfram að það yrði vel-
heppnuð ferð. Nú síðast fyrir hálf-
um mánuði fórum við þrettán kon-
ur úr Soroptimistaklúbbi Hafnar-
fjarðar og Garðabæjar á Lands-
sambandsfund sem þær Skaga-
fjarðarsystur sáu um og dvöldum
við að sjálfsögðu á Löngumýri.
Fyrir þá daga vil ég hér með
þakka, jafnframt vil ég þakka þá
daga sem Margrét tók á móti
gönguhópnum okkar, Ganglerum
úr Hafnarfirði, og við gengum um
Hegranesið þvert og endilangt. Að
lokum eru kveðjur frá samstarfs-
konum á Norðurbrún gegnum tíð-
ina.
Um Margréti væri hægt að
skrifa endalaust og endurminning-
amar eru margar og góðar. Henn-
ar verður sárt saknað af vinum og
vandamönnum um land allt. Við
Kristinn og Iðunn Elsa þökkum
fyrir samfylgdina. Langamýri
verður aldrei söm án Margrétar.
Sigríður Ágústsdóttir.
Hún var húsmóðir á stóru heim-
ili og gestgjafi. Hún var alltaf til
staðar, alltaf var hægt að leita til
hennar og hún var ætíð tilbúin að
leysa hvers manns vanda. Tók á
móti gestum sínum með bros á vör.
Það var vor í lofti, að baki var
langur vetur. Vetrarstarfinu á
Löngumýri var nærri lokið og búið
að skipuleggja sumarstarfið. Aug-
lýsingin um dvöl eldri borgara var í
vinnslu.
„Ég hef ekkert bókað í ágúst,“
sagði Margrét, „þá vona ég að
verði farið að rífa gamla húsið.“
En á örskotsstundu er lífi henn-
ar lokið. Margrét á Löngumýri er
dáin. Þessi fregn var sem reiðar-
slag. Hvað verður nú um Löngu-
mýri? var það fyrsta sem flaug
gegnum hugann.
Margrét Katrín Jónsdóttir kom í
blóma lífs síns til starfa hér í
Skagafirði, og hóf kennslu við Hús-
mæðraskólann á Löngumýri haust-
ið 1967. Forstöðukona var hún frá
1972-1977, þegar skólastarfi á
Löngumýri var hætt. En Margrét
fór ekki frá Löngumýri. Hún átti
þar sitt heimili og það skipti sköp-
um fyrir staðinn. Hún lagði alla
sína krafta í að byggja þar upp og
þróa heimili og gististað, sem öllum
stæði opinn og allir löðuðust að.
Henni tókst ætlunarverk sitt. Allt
ber þar vitni um listfengi hennar
og smekkvísi. Garðurinn á Löngu-
mýri, með sundlauginni og heita
pottinum, er sælureitur. Margrét
unni staðnum og bar hag hans
mjög fyrir brjósti, og var stöðugt
að fegra hann og bæta.
Nú eygði hún að lokaþátturinn í
uppbyggingunni á Löngumýri hæf-
ist. Það var hennar hjartans mál.