Morgunblaðið - 31.07.1999, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 31. JÚLÍ 1999 53
MINNINGAR
LEIFUR
PÁLSSON
+ Leifur Guðmund-
ur Pálsson fædd-
ist í Hnífsdal 28. nóv-
ember 1918. Hann
andaðist á heimili
sínu í Hmfsdal hinn
22. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Páll Pálsson útvegs-
bóndi, f. 10. júlí
1883, d. 26. mars
1975, og Guðrún
Guðríður Guðleifs-
dóttir húsmóðir, f.
4.júlí 1895, d. 3.
mars 1923. Systkini
Leifs eru: Páll, skip-
stjóri, f. 1. apríl 1914, d. 19. des-
ember 1994, Jóakim, fram-
kvæmdastjóri, f. 20. maí 1915, d.
8. september 1996, Halldór, f. 4.
ágúst 1916, d. 6. júní 1917,
Helga, húsmóðir, f.
19. september 1917,
Kristján, f. 25. maí
1920, d. 1. desember
1941, og Halldór
Gunnar, verksfjóri, f.
5. nóvember 1921.
Leifur kvæntist 10.
júlí 1958 eftirlifandi
eiginkonu sinni Ingu
Þórhildi Jónsdóttur,
skrifstofumanni, f. 12.
október 1929 á fsa-
fírði. Foreldrar Ingu
voru Jón Grímsson,
málaflutningsmaður á
ísafírði og Asa Finns-
dóttir Thordarson, húsfreyja.
Börn Leifs og Ingu eru: 1) Guð-
björg, húsmóðir og píanókennari,
f. 16. september 1958, maki Óskar
Jóhann Sigurðsson, húsasmíða-
meistari. Þau eiga þrjár dætur,
Herdísi Ingu, Ásdísi Rögnu og
Védísi Fríðu. 2) Páll Skúli, Iektor
í dýralækningum, f. 10. ágúst
1960, maki Júlíana Guðrún
Reynisdóttir, skrifstofumaður.
Þau eiga tvö börn, Ingu Lilju og
Sindra. 3) Jón Áki, efnaverk-
fræðingur, f. 30. október 1966,
maki Sigríður Inga Sigurðar-
dóttir, blaðamaður.
Leifur var fæddur og uppal-
inn í Hnífsdal og bjó þar mestan
hluta ævi sinnar. Hann hóf sjó-
mennsku fjórtán ára gamall og
starfaði við hana lengst af. Leif-
ur lauk meira fískimannaprófí
frá Sjómannaskólanum í
Reykjavík árið 1949 og var
stýrimaður og skipstjóri á ýms-
um fiskiskipum til ársins 1972.
Leifur stofnaði fyrirtækið Vír
hf. árið 1977 ásamt öðrum á Isa-
fírði og starfaði við það til árs-
ins 1986.
Leifur verður jarðsunginn frá
ísafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Með söknuð í huga kveð ég Leif
Pálsson. Hann var öllum þeim sem
kynntust honum minnisstæður
enda sterkur persónuleiki sem setti
sinn svip á umhverfið. Eg hitti
hann fyrst fyrir tæpum þremur ár-
um þegar Jón Áki, sonur hans,
kynnti okkur. Ég man að ég var
nokkuð taugaóstyrk enda vissi ég
ekki hvernig honum myndi lítast á
tengdadótturina tilvonandi. Það
reyndist óþarfi því hann tók mér
vel frá fyrsta andartaki og við átt-
um margar góðar stundir saman.
Leifur var fæddur í Hnífsdal og
átti þar heima alla sína ævi. Honum
þótti vænt um dalinn sinn og hafði
gaman af að segja sögur af lífinu
þar áður fyrr. Hann minntist gjarn-
an þess tíma þegar hann hjálpaði
afa sínum við búskapinn en honum
þótti sérlega vænt um Guðbjörgu
ömmu sína og Guðleif afa sinn sem
ólu hann upp.
Leifur var ekki aðeins snjall
sagnamaður, hann hafði afar gott
minni og kunni ógrynnin af vísum
og kvæðum sem hann fór gjarnan
með við hin ýmsu tækifæri öðrum
til skemmtunar.
Eins og algengt var fyrr á öldinni
byrjaði Leifur ungur að vinna.
Hann var aðeins átta ára þegar
hann hjálpaði til við að stokka upp
línuna fyrir sjómennina og fjórtán
ára þegar hann hóf sjómennsku,
sem hann átti síðan eftir að stunda
mestan part starfsævinnar. Hann
sagði mér að sig hefði alltaf mest
langað til að verða bóndi og kom sá
áhugi fram þegar hann hætti sjó-
mennsku og gerðist fjárbóndi sam-
hliða vinnu. Þegar í land kom hóf
hann störf við vírasplæsningar og
stofnaði eigið verkstæði, Vír hf.,
sem hann rak í tíu ár.
Þótt Leifur væri kominn á efri ár
hafði hann ætíð nóg fyrir stafni.
Hann hlustaði mikið á útvarp og
fylgdist mjög vel með allri þjóð-
málaumræðu. Hann hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum
og sagði þær óhikað. Einnig var
hann félagslyndur og hafði gaman
af að hitta fólk enda var hann vina-
margur og vinsæll.
Síðustu árin var Leifur veill fyrir
hjarta en hann lét það ekki aftra
sér frá því að gera það sem hann
vildi. Hann lét það t.d. sem vind um
eyru þjóta þegar fjölskyldan bann-
aði honum að verka fisk úti í bíl-
skúr. Við nutum reyndar góðs af,
því alltaf var fi-ystirinn hjá okkur
fullur af fiski frá Leifi, svo ekki sé
minnst á hinn ljúffenga harðfisk
sem hann sendi okkur reglulega.
Fyrir tveimur árum veiktist Leif-
ur svo hastarlega að fjölskyldan var
kölluð vestur. Þegar hann hresstist
við og sá öll börnin sín við sjúkra-
beðinn spurði hann þau hvað þau
væru eiginlega að gera þarna og
sagði síðan glettnislega að vonandi
kæmu þau ekki í fýluferð næst.
Þetta var dæmi um góða kímnigáfu
Leifs en hann gat oftast séð spaugi-
legu hliðarnar á hlutunum.
í nóvember síðastliðnum varð
Leifur áttræður og hélt upp á af-
mælið með glæsibrag þar sem
margir vinir og kunningjar voru
mættir til að samgleðjast honum.
Fjölskyldan ákvað að fagna þess-
um tímamótum með því að gefa
honum ferð til Færeyja sem hann
hafði lengi langað til að heim-
sækja. Þrátt fyrir að hann væri
nánast orðinn þrotinn að kröftum
hafði hann mikla ánægju af ferða-
laginu auk þess sem við Jón Áki og
Inga eigum góðar minningar úr
ferðinni sem munu lifa lengi með
okkur. Á leiðinni heim var Leifur
orðinn nokkuð lasinn og höfðum
við áhyggjur af því að hann gæti
ekki setið í bíl frá Seyðisfirði til
Reykjavíkur. Er skemmst frá því
að segja að hann þvertók fyrir að
fara flugleiðina til að hlífa heils-
unni og sagðist frekar detta niður
dauður. Þetta var lýsandi fyrir
Leif sem vildi ekki gefast upp fyrr
en í fulla hnefana. Það liðu síðan
ekki nema þrjár vikur þar til hann
var allur.
Leifs verður sárt saknað og það
verður tómlegt að koma í Hnífsdal-
inn án þess að hitta hann. Ég mun
ætíð minnast hans með hlýju og
þakklæti.
Fari hann í friði.
Sigríður Inga Sigurðardóttir.
Ég kveð nú í hinsta sinn minn
hressa og frændrækna föðurbróð-
ur. Með honum er genginn enn einn
af stórum systkinahópi úr Pálshús-
inu í Hnífsdal. Það var mikil gleði í
systkinahópnum þegai' þau komu
saman á hátíðum í Dalnum og
sungu raddað og töluðu hátt, enda
höfðu þau ávallt frá miklu að segja.
Frá Hnífsdal höfðu í gegnum árin
komið fræknir sjósóknarar og
margir af okkar frægustu togara-
skipstjórum og slitið þar barns-
skónum. Leifur var alinn upp í
þessum anda og varð því togarajaxl
á sínum yngri árum og dvaldist þá
langdvölum í burtu. Þegar hann
kom í land var ávallt mikið um að
vera og hann á ferðinni út um allt
að hitta fólk og var hann glaðvær
og gjafmildur. Eg minnist þess eitt
sinn sem lítill drengur á gangi nið-
ur á höfn á ísafirði og Sólborgin í
landi að stór bíll renndi upp að mér
og niður var dregin önnur afturrúð-
an. Þar birtist í gluggagættinni
brosandi andlit Leifs og hann rétti
mér fullt af seðlum og sagði:
„Kauptu þér nú eitthvað, greyið
mitt.“ Þegar hann fór að verka
harðfisk sendi hann svo frændum
sínum og vinum pakka af úrvals
vestfirskum harðfiski. Heimili hans
og Ingu var alltaf opið fyrir gestum
og gangandi, sannkallað rausnar-
heimili. Hann hafði yndi af því að
segja frá og gat hann þulið upp
heilu ljóðabálkana og sagt sögur
með svo mikilli innlifun að unun var
á að hlýða. Mannglöggur var hann
og minnugur svo af bar.
Leifur bar ávallt mikla virðingu
fyrh- menntun og menntuðu fólki.
Það gladdi hann því mikið að börn-
in hans öll gengu menntaveginn.
Við frændurnir áttum oft löng
samtöl um pólitíkina og landsins
gagn og nauðsynjar, það síðasta
daginn fyrir andlát hans. Hans
mikli raddstyrkur var ekkert far-
inn að gefa sig en fæturnir orðnir
fúnir að hans sögn, en það er betra
að kalka frá réttum enda.
„Hvenær verður minnisvarðinn
um Fjalla-Eyvind í Hrafnsfirðin-
um settur upp?“ var það síðasta
sem hann spurði um.
Með Leifi er genginn einn af
þeirri kynslóð sem skóp grunninn
að auðlegð þessa lands. Hann
stundaði sjóinn frá blautu bai-ns-
beini, fyrst með föður sínum á smá-
bátum og síðar á togurum og bátum
sem stýrimaður og skipstjóri. Hann
var mikill íslendingur og unni landi
sínu og þjóð og vildi hvergi annars-
staðar vera en í Hnífsdal þar sem
ræturnar voru og minningarnar.
Við sem áttum því láni að fagna að
þekkja Leif munum sakna hans, en
um leið minnast margra stunda með
honum með miklu þakklæti. Kæra
Inga og íjölskylda, ég og fjölskylda
mín vottum ykkur innilega samúð
okkar og vonum að Guð veiti ykkur
styrk í sorginni.
Krislján Pálsson.
í dag kveð ég frænda minn, Leif
Pálsson, með söknuði og virðingu.
Við andlát flæða minningarnar
fram og langar mig að minnast
hans með nokkrum orðum.
Líf okkar Leifs hefur verið sam-
ofið allt frá bernsku minni, saman
til sjós og síðar í landi.
Bernskuminningar mínar um Leif
eru margar. Hæst ber hversu Leif-
ur var með afbrigðum gjafmildur.
Einnig sýndi hann okkur börnun-
um ávallt athygli og vinsemd.
Stærstur hluti af okkar sam-
skiptum var til sjós. Leifur var ein-
stakur til sjós enda fjölhæfur með
afbrigðum. Hann starfaði sem há-
seti, kokkur, vélstjóri, stýrimaður
og skipstjóri. Öllum þessum hlut-
verkum skilaði hann með miklum
sóma. Til þess þuri'ti bæði áhuga,
elju, skóla- og sjálfmenntun.
Þegar við vorum saman á vakt til
sjós liðu vaktimar skjótt enda Leif-
ur óþrjótandi uppspretta sagna og
almenns fróðleiks. Hann var vel les-
inn og ættfróður með afbrigðum
enda kallaður „ættfræðingurinn í
ættinni". Hann miðlaði mér af sínum
þekkingarbrunni og kom það sér vel
síðar á mínum sjómannsferli.
Eftir að Leifur fór í land hélt vin-
skapur okkar áfram en þá var hann
vaktmaður í Páli Pálssyni. Leifur
starfaði samhliða við vírasplæsing-
ar hjá Vír hf. Leifur sinnti mörgum
störfum samhliða sem staðfesti
dugnað hans og áræði.
Margt var í fari Leifs sem ein-
kennir góða og trausta menn. Hann
var hreinskiptinn með afbrigðum
og dró aldrei neitt undan. Þeir sem
kunnu að meta hreinskipti hans
hugsuðu eflaust til gamla máltækis-
ins: „Sá er vinur sem til vamms
segir.“ Hann var því í raun vinur
vina sinna þótt hann segði þeim sín-
ar skoðanir.
Leifur bar hag sinnar fjölskyldu,
ættingja og vina fyrir brjósti. Börn-
um sínum og barnabömum sýndi
hann sömu athygli og vinsemd eins
og mér í bernsku.
Andlát Leifs var að nokkru tákn-
rænt. Hann var fróðleiksfús og
fylgdist því afar vel með fréttum.
Landsins hagir og þá sérstaklega
hagsmunir Vestfjarða voru honum
hugleiknir. Hann fékk hægt andlát
hlustandi á fréttirnar fimmtudag-
inn 22. júlí. Hann féll frá með tign
og virðingu sem einkenndi hann í
sínu lífi.
Ég er þakklátur fyrir að hafa átt
þess kost að eiga samleið með
frænda mínum Leifi Pálssyni.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
sendi ég eiginkonu Leifs, Ingu, og
börnum hans, þeim Guðbjörgu, Páli
Skúla og Jóni, sem og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur á þessari sorgarstundu.
Kristján Jóakimsson.
Góður maður er genginn.
Kær vinur, Leifur Pálsson, er
látinn á 81. aldursári. Hann var
sonur hjónanna Páls Pálssonar út-
vegsbónda og Guðrúnar Guðleifs-
dóttur. Leifur missti móður sína
ungur og hefur sá missir áreiðan-
lega haft mikil áhrif á æsku hans og
unglingsár. Leifur var sjómaður
mestan hluta ævi sinnar, tók próf
úr Sjómannaskólanum og var stýri-
maður á togurum og skipstjóri á
bátum.
Okkar fyrstu kynni hófust þegar
þeir voru saman á togaranum ís-
borgu í nokkur ár, maðurinn minn
og hann. Og um svipað leyti eða 10.
júlí 1958 kvæntist Leifur æskuvin-
konu minni, Ingu Þ. Jónsdóttur frá
ísafirði, og þá urðu vináttuböndin
sterkari. Með þeim Ingu var mikið
jafnræði, bæði fljúgandi greind,
orðheppin og skemmtileg. Og börn-
in þrjú, Guðbjörg, Páll Skúli og Jón
Áki, bera foreldrum sínum fagurt
vitni, öll greind, framúrskarandi
skemmtileg og vel af guði gerð.
Leifur var skemmtilegur heim að
sækja, gestrisinn, kátur og minnug-
ur. Minni hans var með ólíkindum.
Hann var mjög mannglöggur,
þekkti helminginn af íslendingum
og kannaðist við hinn og gat rakið
ættir þeirra sundur og sama^
Hann var minnugur á liðna atburði.
Það var hægt að fletta upp í honum
eins og alfræðiorðabók og það var
ótrúlegt hvað hann kunni af vísum
og kvæðum.
Mér eru minnisstæð áramót, lík-
lega 1963 eða 4. Þá héldu Hnífsdæl-
ingar álfadans og brennu og gengu
fylktu liði um dalinn með Leif í far-
arbroddi. Hann var forsöngvari og
söng með sinni sterku rödd. Og það
var ekki verið að syngja eina eða
tvær vísur eins og venjulega ef þær
voru tólf. Það voru sungnar allar
vísurnar við hvert lag. Veðrið var
fallegt vetrarveður með glaðatungl-
skini og logni. Þessi minning
greyptist í hugann. Og sonur minn,
sem var fimm ára eða sex ára þegar
þetta var, sagði mörg ár eftir þetta
þegar hann heyrði gömlu áramóta-
lögin sungin: „Þetta söng Leifur."
Það er hvers manns gæfa að eiga
góða vini. Og við Gunnar erum
gæfusöm að hafa átt Leif og Ingu
að vinum. Kveðjan hans til okkar
var alltaf sú sama: „Komið þið sæl
ungu hjón,“ - hann var 12 og 14 ár-
um eldri en við. Hún yljaði okkur
þessi kveðja og ekki síst eftir að við
komumst á sjötugsaldurinn.
Nú þökkum við áralanga vináttu>
Bridskvöldin á vetrum sem urðu
alltof, alltof fá; sunnudagsheim-
sóknir þar sem setið var og spjall-
að; skötuveislurnar á Þorláks-
messu; heimsóknii’nar til Gunnars í
vélstjórakompuna í íshúsfélaginu
og margt, margt fleira.
Leifur minn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Innilegar samúðarkveðjur.
Ebba og Gunnar.
+
Elskulegur ástríkur eiginmaður minn, faðir
okkar, tengdafaðir, afi, bróðir minn og mágur,
KRISTJÁN G. HALLDÓRSSON
KJARTANSSON,
andaðist á gjörgæsludeild Sjúkrahúss Reykja-
víkur að morgni föstudagsins 30. júlí.
Iðunn Björnsdóttir,
Edda Birna K. Kjartansson, Magnús Gústafsson,
Birna M. Gústafsson,
Halldór K. Kjartansson,
Björn K. Kjartansson,
Áslaug H. Kjartansson, Björn Björnsson.
t
Elskuleg eiginkona mín og móðir okkar,
ERNA GUÐRÚN EINARSDÓTTIR,
Ránargötu 28,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn 29. júlí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigurður Kristjánsson,
Halldóra Emilsdóttir,
Theodóra Emilsdóttir,
Guðríður Arna Sigurðardóttir,
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
GUÐRÚN Ó. MELAX,
áður Ljósheimum 4,
Reykjavík,
sem lést á Hrafnistu Reykjavík mánudaginn
26. júlí verður jarðsungin frá Bústaðakirkju
miðvikudaginn 4. ágúst kl. 13.30.
Börn og tengdabörn.