Morgunblaðið - 18.09.1999, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 18 SEPTEMBER 1999 49
ÁLFHEIÐUR
SIG URÐARDÓTTIR
+ Álfheiður Sig-
urðardóttir
fæddist að Gljúfri í
Ölfusi 6. nóvember
1921. Hún andaðist
7. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
er þar bjuggu, Guð-
ný Einarsdóttir frá
Kotströnd, f. 9.11.
1888, d. 3.8. 1971,
og Sigurður Bene-
diktsson frá Ein-
holti, f. 19.4. 1878,
d. 25.4. 1961. Álf-
heiður var
næstyngst sjö systkina sem
voru: Karen, f. 11.11. 1909;
Björg, f. 7.4. 1911, d. 5.5. 1978;
Margrét, f. 29.3. 1913; Halla, f.
21.1. 1915; Sigmar, f. 18.2.
1920; Einar, f. 3.5. 1928. Þessi
systkini ólust öll upp með for-
eldrum sínum að
Gljúfri.
Álfheiður giftist
Ingvari Siguijóns-
syni í Skógum í
Vestmannaeyjum, f.
7.6.1926, en í Eyjum
hafa þau búið alla
tíð síðan (utan gos-
tímans). Börn þeirra
eru: 1) Hólmfríður,
f. 17.5. 1950, býr á
Akureyri. 2) Sigþór,
f. 16.10. 1953, býr í
Vestmannaeyjum. 3)
Sigurlín Guðný, f.
18.6.1959, býr á Sel-
fossi, 4) Siguijón, f. 8.6. 1962,
býr í Vestmannaeyjum. Barna-
börnin eru tíu.
títför Álfheiðar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Elsku amma Heiða.
Nú er þér batnað og þú komin til
Guðs og englanna sem passa þig
alltaf.
Ykkur Ingvari afa á ég svo margt
að þakka. Það varst þú sem gafst
mér fyrstu spariskóna, rauðu lakk-
skóna, fyrstu skautana og núna síð-
ast, pening til að kaupa fyrstu
skólatöskuna. Mamma mín geymir
kjólinn sem þú heklaðir handa mér
og „bleikustu" peysuna sem þú
prjónaðir handa mér. Eg man vel
eftir afmælinu mínu þegar þið Ingv-
ar afi komuð blaut og köld í Blöndu-
bakkann. Þú hlýjaðir þér undir ull-
arteppinu mínu á meðan við afi
bjuggum til hljómsveit, spiluðum og
sungum. I herberginu mínu hanga
líka myndirnar sem þú tókst af mér
í garðinum þínum síðasta sumar og
sendir mér. Eg kallaði þig líka
stundum ísömmuna því ef ekki var
tO ís í frystikistunni sendh- þú okkur
afa út að kaupa hann. Þá man ég
allar heimsóknirnar þegar þú komst
að hitta læknana þína.
Við mamma mín þökkum þér alla
alúðina og umhyggjuna og biðjum
Guð að hugga Ingvar afa nú þegar
þú ert farin.
Þín
Berglind.
Það sem við vildum sagt hafa
elskulegri ömmu okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú korain er lífsins nótt.
Kg umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfín úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Við biðjum góðan Guð að geyma
ömmu og gefa afa styrk og frið.
þín
Álfheiður Svana, Eh'sabet,
Rannveig, Vagn og Inga Jóna.
Nú þegar frænka mín, hún Heiða
frá Gljúfri, eins og hún var kölluð í
daglegu tali, hefur lokið sinni veg-
ferð get ég ekki annað en sett fáein-
ar línur á blað. Ekki kannski til að
rekja æviferil hennar, fyrst og
fremst til að þakka fyrir að hafa átt
hana að vini um margra áratuga
skeið. Eg man ekki fyi-r eftir mér
en Heiða tilheyrði þeim hópi fólks,
sem voru sjálfsagður hluti og traust
minnar bernsku. Við áttum heima á
sama bæ, þar til ég var orðinn
nokkuð stór, hér um bil átta ára, þá
flutti mitt fólk úr vesturbænum á
Gljúfri, vorið 1932. Tengslin við
þann bæ rofnuðu þó aldrei alveg í
mínum huga meðan foreldrar henn-
ar og síðar bræður hennar og þeirra
fólk voru þar búandi. Þegar bernsk-
unni lauk fórum við krakkarnir frá
Gljúfri hvert til síns staðar og starfa
og samfundum fækkaði, hver og
einn bast við nýja hópa, er árin liðu.
Heiða átti heima á Gljúfri þar til
hún stofnaði heimili í Vestmanna-
eyjum og flutti þangað. Vann oft að
heiman á vetrum, oftast í Reykjavík
við margs konar störf, í mötuneyt-
um, veitingahúsum, saumastofum
og sjálfsagt fleira. Að auki sótti hún
námskeið og var nemandi í Kvenna-
skólanum á Staðarfelli í Dölum. Átti
þaðan góðar minningar og hélt sam-
bandi við margar skólasystra sinna.
Þegar Heiða hleypti heimdraganum
hafði hún fjölbreytta þekkingu á
daglegum störfum og þekkti margt
fólk af mörgum stéttum og ýmsum
aldri. Hún gat því verið börnum sín-
um góður félagi, fyrirmynd og leið-
togi og bónda sínum traustur sam-
starfsmaður og hún var það áreið-
anlega. Heiða stofnaði sitt heimili í
Eyjum með Ingvari og börnin fjög-
ur fæddust þar og uxu upp. Þrátt
fyrir erfiðar samgöngur við Eyjar
héldu þau góðu sambandi við sitt
fólk uppi á fasta landinu og komu
þangað af og til eftir því sem ástæð-
ur leyfðu. AUt var það í nokkuð föst-
um skorðum þar til að gos hófst á
Heimaey seint í janúai- 1973 og
raskaði tilveru allra í byggðarlag-
inu, svo allir urðu að flytja burtu,
sumir alfarið, aðrir um skemmri
tíma. Hús þeirra Heiðu og Ingvars
varð undir hrauninu. Þau fengu
húsaskjól á Selfossi meðan ógnirnar
gengu yfir, en fluttu svo heim aftur
1974. Keyptu þá húsið númer 9 við
Brimhólabraut, sem var þeirra bú-
staður síðan, þar endumýjuðu þau
heimili sitt og áttu þar mörg og góð
ár, meðan bæði nutu góðrar heilsu.
Þegar gosið var í Eyjum og eftir
það hafði ég mikil samskipti við
þessa fjölskyldu. Meðan þau dvöldu
hér á Selfossi var oft farið milli hús-
anna okkar. Ingvar hafði ég ekki
þekkt áður nema rétt í sjón, en ým-
islegt frá bernsku okkar Heiðu rifj-
aðist upp. Tvisvar höfum við hjónin
dvalið á heimili þetrra í Eyjum og
notið góðra daga og nátta. Þau hafa
kíkt inn hjá okkur þegar þau hafa
verið á ferð, sem var oftast árlegur
viðburður. Síðustu árin voru ferð-
irnar fleiri, því oft þurfti að leita
hjálpar til Reykjavíkur vegna dvín-
andi heilsu, og Heiða var dugleg,
naut góðrar umhyggju og aðstoðar
bónda síns og bama. Hún var jafn-
an glöð í viðmóti og ræddi flest ann-
að en vanheilsu sína, sem hún bar
ekki á torg, hún var hennar einka-
mál. Síðustu vikurnai’ varð hún að
dvelja á Sjúkrahúsinu í Vestmanna-
eyjum að mestu, naut þar verka
góðra starfsmanna, og var þeim
þakklát. Hún naut andlegra krafta
og kvai’taði ekki um slæma líðan, og
þar lauk hún ævi sinni síðdegis 7.
september sl. með stillingu og ró.
Eg geri mér alveg Ijóst að þá
kvaddi góð frænka sem ég er þakk-
látur fyrir að hafa kynnst, og kveð
með söknuði. Hún var einnig góð
húsmóðh’ og uppalandi. Hún gætti
vel orða sinna og verka, fór jafnan
hægt og hljótt, var hófsöm í allri
framkomu. Hún var einnig stefnu-
föst, setti hús sitt og barna sinna í
fyrirrúm í daglegri hegðan, þar var
hennar helgidómur.
Við hjónin og böm okkar biðjum
öllum ástvinum Heiðu blessunar, og
Inga, sem mest hefur misst, kveðjum
við með samúð. Guð blessi ykkur öll.
Vigfús Einarsson frá Helli.
Kær vinkona mín er látin, Álfheið-
ur Sigurðardóttir frá Gljúfri í Ölfusi.
Hún var dóttir sæmdarhjónanna
Guðnýjar Einarsdóttur og Sigurðar
Benediktssonar er þar bjuggu í eina
tíð. Heiða var hún ávaÚt kölluð af
vinum og vandamönnum. Heiða var
glaðsinna, rík af léttu skopskyni,
dugleg, samviskusöm og umfram allt
trygglynd. Þegar hún var ung stúlka
var það til siðs að vinna heimili for-
eldranna allt það gagn er verða
mætti heimilinu til gagns og það
gerði Heiða svo sannarlega. Aldrei
réð hún sig til vinnu í Reykjavík
nema yfir vetrarmánuðina svo á
fyrstu vordögum gæti hún farið
heim að Gljúfri tíl að vinna búinu
gagn. Þannig gekk þetta til þar til
Heiða stofnaði eigið heimili með
maka sínum, Ingvari Siguijónssyni í
Vestmannaeyjum.
Þegar ég lít til baka finnst mér
hún hafi alltaf verið mér eins og góð
systir. Eg kom á heimili foreldra
hennai’ aðeins fjögurra ára gömul
með föður mínum sem ráðinn var
kaupamaður yfir sumarið. Það er
skemmst frá að segja að ég var eftir
það send í sumardvöl að Gljúfri
sumar eftir sumar og ávallt var mér
fagnað af allri fjölskyldunni og fyrir
það vil ég þakka.
Heiða vai’ sex árum eldri en ég en
við urðum mjög nánar vinkonur með
áninum. Ef Heiða fór eitthvað af bæ
tók hún mig alltaf með sér. Aldurs-
munurinn viitist ekki skipta máli,
hún unglingur og ég bara krakki en
svona var hún mikil jafnaðarmann-
eskja. Seinna þegar báðar voru full-
vaxta deildum við herbergi saman og
frístundum. Aldrei fór styggðaryrði
á milli okkar. Eg mun sakna hennar
mikið. Eg segi eins og svo margir
aðrir hafa sagt á undan mér, sumar-
dvölin í sveitinni sem bam stendur
upp úr bemskuminningunum og það
á ég ekki síst Heiðu minni að þakka.
Blessuð sé minning hennar. Ingv-
ar, við hjónin sendum þér, bömum
ykkai- og öðram aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Gerða Guðjónsdóttir.
Áfram streymir lífsins þungi nið-
ur.
Enn hefur söngfélagi í Kór
Landakirkju misst kæran maka og
við góðan vin. Það var oft glatt á
hjalla í Breiðfirðingabúð og Gúttó
er við Eyjapeyjar áttum þar leið um
um miðja öldina. Ingvar vakti
snemma athygli á dansgólfum
landsins og í einni landsreisu var
hann svo heppinn að bjóða Heiðu
upp - og örlögin voru ráðin.
Gerðust hlutir hratt eins og vera
ber, er ástin blossar hjá ungum.
Á þessum árum vora ferðir oft
stopular milli lands og Eyja að vetr-
arlagi.
Heiða og Ingvar voru á leið til
Eyja í janúarbyrjun 1950, sannaðist
á þeim að ekki verður feigum forðað
né ófeigum í hel komið.
HULDA INGIBJÖRG
PÁLSDÓTTIR
+ Hulda Ingibjörg
Pálsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 18.
september 1917.
Hún lést á Drop-
laugarstöðum 30.
ágiíst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Júlíana Sigurð-
ardóttir frá Deild í
Bessastaðahreppi,
Álftanesi, f. 18.1.
1891, d. 16.2. 1935,
og Páll Jónsson frá
Tröð í Bessastaða-
hreppi, Álftanesi, f.
5.1. 1890, d. 15.2.
1968. Systkini Huldu: Sigur-
björg, f. 11.10. 1914, d. 11.7.
1935; Gunnar, f. 9.8. 1916, d.
22.2. 1942; Guðmundur, f. 19.11.
1918, d. 2.12. 1975; Haukur, f.
Hulda var fædd í Reykjavík árið
1917 og tilheyrði því þeii’ri kynslóð
sem hefur fylgst með þeim breyt-
ingum sem orðið hafa á Reykjavík
frá því á kreppuárunum til þeirrar
borgai’ sem við þekkjum í dag. Hún
var mikið borgarbarn og alin upp á
Skólavörðuholtinu. Foreldrai’ henn-
ar, þau Júlíana Sigui’ðai’dóttii’ og
Páll Jónsson, voru frá Álftanesinu
en settust að í Reykjavík og bjuggu
síðast á Haðarstíg 16.
Móður sína missti Hulda á ung-
lingsárunum og hafði þá líka orðið
að sjá á bak eldri systur sinni, Sig-
urbjörgu, og Gunnari bróður sínum
en þau dóu ung úr berklum. Þegar
Júlíana móðir Huldu lést tók Vigdís
systir hennar að sér að annast upp-
eldi barnanna en Matthías yngsti
bróðirinn var þá átta ára. Bjuggu
þau áfram á Haðarstígnum þar sem
öll fjölskyldan átti athvarf meðan
Vigdís lifði. Vigdís, af skyldfólki
sínu jafnan kölluð frænka, var
hjartahlý og góð kona og þótti svo
vænt um Reykjavík að hún kallaði
hana Perluna sína. Hún skildi
aldrei hvernig fólk gat unað sér
annars staðar á landinu en í
Reykjavík og helst á Skólavörðu-
holtinu.
Samt fór það svo að Hulda yfir-
gaf um stundarsakir borgina þegar
23.11. 1919; Matthí-
as, f. 3.6. 1924, d.
21.8. 1992.
Hulda giftist
Garðari Jónssyni
veitingamanni, f.
22.1. 1915, d. 22.6.
1972. Þau slitu sam-
vistir. Börn þeirra:
Borgar, f. 25.10.
1938; Garðar, f. 7.8.
1940; Vignir, f.
26.11. 1941, d. 1.8.
1999. Seinni maður
Huldu var Ágúst
Arnór Kristjánsson
bflsljóri, f. 1.9. 1916,
d. 5.4. 1995. Barnabörn hennar
eru 13 og barnabarnabörn 20.
títför Huldu var gerð frá
Fossvogskirkju 8. september
síðastliðinn.
hún kynntist maka sínum Garðari
Jónssyni frá Hnífsdal. Með honum
bjó hún m.a. í Sþíðaskálanum í
Hveradölum og á ísafirði áður en
þau settust að í Kleppsholtinu. Þau
bjuggu við Hjallaveginn og í dag
ber garðurinn umhverfis húsið þess
merki að þar gróðursettu þau þá
sprota sem nú eru stæðileg tré. Þar
ólu þau líka upp syni sína þrjá, þá
Sigurjón Borgar, Garðar og Vigni.
Ég kynntist Huldu fyrir liðlega
fjörutíu árum. Þá höfðu Garðar og
Hulda slitið samvistir og hún bjó
ein með yngsta syni sínum Vigni á
Hofteigi 36 og vann í Laugarnes-
skólanum. Hún tók vel á móti
verðandi tengdadóttur og korn-
ungum sonarsyni sem komu nokk-
uð óvænt inn í líf hennar. Hún
hafði þá ekki úr miklu að spila en
allt hennar var okkar og þannig
var það alla tíð.
Það birti aftur í lífi hennar þegai’
hún kynntist Ágústi Kristjánssyni
sem varð seinni maður hennar og
elskulegur lífsförunautur. Margar
góðar minningar eigum við frá
þeim dögum þegar Hulda og Gústi
bjuggu í Álfheimunum og í Stóra-
gerði. Marga skemmtilega bíltúra
fórum við um nágrenni Reykjavík-
ur og vora Heiðmörkin og Þingvell-
ir í sérstöku uppáhaldi. Hulda hafði
Þau fóra ekki með í örlagaferð
m.s. Helga VE 333, 7. janúar, sem
endaði í einu stórslysi aldarinnai’
við Eyjar, er skipið fórst austur af
Faxaskeri með allri á höfn og far*
þegum.
Unga parið missti mest af ný-
keyptu innbúi sínu og Heiða öllum
sínum fögru handavinnugi’ipum og
persónulegu munum, en hún hafði
nýlokið námi við Kvennaskólann á
Staðarfelli.
Heiða bætti sér þetta upp eftir
því sem mögulegt var, alla tíð var
hún sérlega velvirk, féll aldrei verk
úr hendi, meðan ki’aftar leyfðu, eins
og heimilið ber fagurt vitni um.
Myndarlegt hús reistu þau sér
austarlega í bænum við Ásaveg,
varð það illa úti í jarðeldunum 1973,“"
ákváðu þau þá að flytja vestur á
Brimhólabraut, eignuðust þar
ágætt hús, og hefur heimili þeh’ra
staðið þar síðan.
Heiða annaðist vel um heimili sitt
og fjölskyldu, sem var henni mikils
virði.
Þeir sem starfað hafa í áratugi
við helgihald kunna vel að meta
framlag makanna, sem heima sitja
og gæta bús og barna, ekki síst á
stórhátíðum, verður þeirra hlutur
seint fullþakkaður.
Hljómfögur bassarödd Ingvars
hefur ómað í Landakirkju síðustu 3
áratugi, vonandi verður engin breyt-
ing þar á þótt Ingvar sjái nú á bak
sínum trausta lífsförunaut. Biðjurn
við félagar hans honum huggunar
og blessunar Guðs við fráfall Heiðu,
jafnframt því að senda honum, börn-
um þeirra og fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Álfheiðar
Sigurðardóttur.
Jóhann Friðfinnsson.
unnið í Valhöll í nokkur sumur og
þótti vænt um þann stað.
Hulda vann lengstum við af-
greiðslustörf og á öldrunarheimil-
inu við Furagerði en að síðustu
sjálfboðaliðsstörf á vegum Hvíta-
bandsins.
Barnabörnunum fjölgaði og
barnabarnaböi’nin litu dagsins ljós
Huldu og Gústa til mikillar gleði
meðan heilsa þeirra entist til að
taka þátt í daglegu lífi þessarar
stóru fjölskyldu sem tók ýmsum
breytingum í tímanna rás.
Enga uppgjöf var að finna á
Huldu þótt á móti blési og hélt
hún reisn sinni til hinstu stundar.
Hún hafði orðið að sjá á bak mök-
um sínum og systkinum og nú í
ágúst fylgdi hún yngsta syni sín-
um Vigni til grafar, en hann og
fjölskylda hans höfðu verið hennar
stoð í gegnum árin þar sem hinir
synirnir voru búsettir erlendis.
Haukur bróðir hennar var einnig
stoð hennar og stytta og hjúkrun-
arfólkið á Droplaugarstöðum á
þakklæti skilið fyrir góða umönn-
un.
Far þú í friði og þakka þér sam-
fylgdina.
Hinstu kveðjur frá Brynjari,
Kristínu, Inu, Gunnari og Sigurði.
Bryndís Gunnarsdóttir.
Kveðja frá Hvíta-
bandinu, líknarfélagi
Hvítabandið vill minnast látinnar
félagskonu, Huldu Ingibjargai’
Pálsdóttur, sem í dag hefði orðið 82
ára, ef hún hefði lifað. En Hulda
lést þann 30. ágúst síðastliðinn og
fór jarðarförin fram 8. september
frá Fossvogskirkju.
Hulda gekk í Hvítabandið 10.
nóvember 1975 og var því félagi í
nærfellt 24 ár. Síðar gekk í Hvíta-
bandið frænka hennar, Hulda Kri-
stjánsdóttir, en þær vora systra-
dætur og unnu þær oft saman í
verslun Hvítabandsins að Furu>
gerði 1.
Meðan Hulda hafði heilsu til
vann hún auk verslunarstarfa fyi’ir
Hvítabandið að öðrum fjáröflunai’T
leiðum félagsins, eins og við basar-
og merkjasölu. Hvítabandsfélagar
þakka störf hennai’ og hlýhug til fé-
lagsins. Blessuð sé minning hennar.
Hildur G. Eyþórsdóttir, ^
formaður Hvitabandsins.