Morgunblaðið - 28.04.2000, Síða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 28. APRÍL 2000 53
-------------------------st

amma bjuggu á Bergstöðum sem
Bergstaðastræti er nú kennt við. í
föðurættinni, sem bjó í Templara-
sundi, voru hins vegar okkar fyrstu
ættliðir borgaralegrar menningar.
Segja má að uppeldi okkar hafi því
mótast af hefðum borgarmenningar í
mótun með öllum þess kostum og
göllum, en samt á vissan hátt í
tengslum við gamlan hefðbundinn
Reykjavíkurbúskap en afi okkar í
móðurætt hélt alla tíð kindur á bak-
lóð Skólavörðustígs og á haustin var
réttað fyrst í Hafravatnsrétt og síð-
an í Breiðholtsrétt. Á einni nóttu á
unglingsárum Lillýjar breyttist svo
þessi rólegi staður í hersetinn bæ
með víggirtum búðum og marsér-
andi hermönnum. Þetta setti mark
sitt á hefðbundið fjölskyldulíf og
uppeldi okkar, en ég sem stráklingur
naut góðs af með því að sníkja súkk-
ulaði og tyggigúmmí af hermönnun-
um, en slíkt vai’ ungum stúlkum
harðbannað.
Lillý vai- góðum gáfum gædd og
átti auðvelt með að læra. Að loknu
barnaskólanámi fór hún í Ingimars-
skólann gamla og síðan í Mennta-
skólann í Reykjavík og lauk þaðan
stúdentsprófi vorið 1948. Hugur
hennar stóð til frekara framhalds-
náms en á þeim árum var það ekki
sjálfgefið að konur færu í langskóla-
nám og hún fór að vinna á skrifstofu
ríkisféhirðis og var þar um langt ára-
bil gjaldkeri og um tíma settur ríkis-
féhirðir. Hún hætti þar störfum þeg-
ar hún gifti sig, en síðar á ævinni
lauk hún tækniteiknaranámi við Iðn-
skólann í Reykjavík og vann sem
slíkur hjá gatnamálastjóra Reykja-
víkurborgar um skeið og um tíma
vann hún hjá lyfjanefnd ríkisins.
Eiginmaður Lillýjar er Guðmund-
ur Guðmundsson, málarameistari,
borinn og barnfæddur Reykvíkingur
eins og hún. Börn þeirra eru þrjú,
Ásdís kennari, Pétur húsasmíða-
meistari og Guðmundur málara-
meistari, allt saman harðduglegir,
vel gefnir og heiðarlegir einstakling-
ar, fjölskyldu sinni til sóma. Barna-
börnin eru fimm og það sjötta á leið-
inni.
Þegar ég lít til baka er mér ofar-
lega í huga hversu trú sjálfri sér
Lillý ætíð var og lét ekki sveiflur um-
hverfisins og samferðamanna hafa
áhrif á sig. Hún var að sumu leyti al-
in upp í vernduðu umhverfi en kom
út úr því sem hvort tveggja í senn af-
ar viðkvæmur en þó sterkur ein-
staklingur. Hógværðin var henni í
blóð borin sem á stundum gat orðið
henni fjötur um fót. Hún var að upp-
lagi fagurkeri sem kom vel í ljós í öll-
um hennai’ athöfnum, jafnt í nánasta
umhverfi sem og framkomu og
klæðaburði. Enda bar heimili hennar
og Guðmundar merki sérstakrar
smekkvísi í öllum hlutum.
Hjónaband hennar og Guðmundar
var farsælt samspil þar sem saman
komu að mörgu leyti andstæðir pers-
ónuleikar en Guðmundur er að upp-
lagi kraftmikill, glaðvær og áræðinn
einstaklingur sem dáði eiginkonu
sína og bar hana á höndum sér alla
tíð, eins og svo vel kom fram í orðum
hennar þegai’ hún helsjúk sagði við
hann: „Ég hef alltaf verið blómið
þitt.“
Á seinni árum þegar um hægðist
byggðu þau sér fallegt sumarhús í
skógi vaxinni hlíð við Skorradalsvatn
þar sem þau nutu náttúrunnar og
fegurðar hennar eins og hún best
getur orðið.
Þau höfðu því allar aðstæður til að
njóta ævikvöldsins. En þó að manni
finnist að það hafi verið frá henni
tekið hafði hún á orði í veikindum
sínum að hún gæti ekki beðið um
meira þar sem hún hefði átt góða ævi
við hlið góðs eiginmanns og mann-
vænlegra barna og tengdabarna sem
nú ásamt fjölskyldum syrgja góða
eiginkonu og móður.
Nú er hún horfin af hinu sýnilega
sjónarsviði okkar.
Enhandanviðfjöllm
og handan við áttimar og nóttina
rís turn Ijóssins
þarsemtíminnsefur.
Innífriðhansogdraum
er forinni heitið.
(Snorri Hjartarson.)
Hafðu þökk fyrir allt.
Magnús Karl
Pétursson.
SIGRÍÐUR
KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Sigríður Krist-
jánsdóttir fædd-
ist á Seljalandi undir
Eyjafjöllum 1. maí
1920. Hún léstálíkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 12.
apríl siðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Stóradals-
kirkju 22. apríl.
Bærinn Ytra-Selja-
land er orðinn mikil-
vægur hluti af lífi mínu.
Þangað förum við fjöl-
veit að Hálfdan mun
halda áfram að taka á
móti okkur á tröppun-
um og gefa okkur koss
á kinn og veita okkur
alla þá hlýju sem við
þörfnumst.
Elsku Hálfdan og
aðrir ástvinir, Guð gefi
ykkur styrk í sorginni,
minningin um Siggu er
Ijós í lífi okkar.
Inga Lára
Pétursdóttir.
skyldan oft á ári, þó að-
allega á sumrin, og hluti af Seljalandi
eru tengdaforeldrarnir Hálfdan og
Sigríður. Það verður skrítið að koma
þangað þegar Sigga, eins og ég kall-
aði hana alltaf, er ekki lengur þar, en
það er staðreynd sem ég á erfitt með
að trúa eins og sjálfsagt margir aðr-
ir.
Að koma heim að Seljalandi er
eins og að koma til sæluvistar, þann-
ig líður manni alltaf þar, og meðan
Sigga var þar var alltaf tekið á móti
manni úti á tröppunum með faðminn
opinn og koss á kinn. Væri sumar og
veður gott var fyrst gengið um garð-
inn, en hann er einn sá fallegasti á
Suðurlandi, leyfi ég mér að fullyrða.
Hún Sigga lagði mikla vinnu í þenn-
an garð, enda var hann stolt hennar
þótt hún léti nú lítið yfir því. Væri
kalt í veðri flýtti maður sér inn í hlýj-
una því nóg var af henni þar.
Það var fyrir u.þ.b. 12 árum sem
ég sá Siggu fyrst, stóra og mikilfeng-
lega konu, sem var ætíð hljóðlát og
dagfarsprúð. Það var ekki annað
hægt en að dást að henni, allt sem
hún hafði afrekað um ævina. Hún ól
upp níu börn og kom þeim öllum til
manns, rak búið með miklum mynd-
arskap, en um það sá hún lengi vel
ein ásamt börnunum, þar sem
tengdapabbi vann sína vinnu mikið
til á öðrum vettvangi. Ef átti hún
stund aflögu hlúði hún að fyrmefnd-
um garði eða settist niður með góða
bók, helst Ijóðabók, en aldrei voru
prjónamir langt undan eða önnur
handavinna.
Það var gaman að ná Siggu á
spjall. Við áttum það til að setjast inn
í litlu, fínu stofuna hennar þegar ró
færðist yfir bæinn og lesa saman
ljóð, eða hlusta á góða tónlist, en
skemmtilegast þótti mér þegar hún
rifjaði upp bernskuminningar sínar.
Mér er það í fersku minni þegar hún
sagði mér frá fyrstu ferð sinni til
Reykjavíkur. Það var þegar átti að
fara að ferma hana og hún varð að fá
einhver viðeigandi föt. Þegar átti að
leggja upp í ferðina kom á daginn að
hún átti enga kápu til að fara í og
enga skó. Svo að hún fékk lánaða
regnkápu hjá vinnukonu einni og svo
urðu stígvélin að duga, en það var
allt í lagi því að það rigndi. Henni
fannst mikið til koma þegar hún sá
hana Reykjavík en þar sem komið
var kvöld fóru þau beint í hús nokk-
urt þar sem átti að gista, en daginn
efth’ átti að fara í búðir.
Svo kom morgundagurinn en þá
kom babb í bátinn! Sólin skein hin
bjartasta og ekki ský á himni og
Sigga var í regnkápu og stígvélum.
Þannig til fara gæti hún nú ekki látið
sjá sig í Reykjavík. Það var víst ekki
auðvelt að fá hana út úr húsi en ein-
hvern veginn tókst það nú og ferm-
ingarfötin vom keypt.
Margar aðrar skemmtilegar sögur
sagði hún mér og þær mun ég geyma
með mér alla tíð, þær verða ekki frá
mér teknar, en hún Sigga mín er far-
in og ég veit að englar Guðs hafa tek-
ið á móti henni. Eg veit líka að hún
var viðeigandi klædd þegar hún fór
því að hún var umvafin ást í öllum
regnbogans litum frá Hálfdani, öll-
um börnunum, tengdabörnunum,
barnabörnunum, barnabarnaböm-
unum og öðram ástvinum.
Seljaland verður áfram á sínum
stað, og við munum halda áfram að
fara þangað, því við ætlum að halda
minningu Siggu á lofti með því að
sinna skógræktinni sem er í landi því
er móðir hennar gaf til þess, og ég
Nú kveð ég ömmu
mína í hinsta sinn. Ég geri það með
trega því hún var góð kona. Amma
var dugleg kona og falleg og óskap-
lega myndarleg í öllu því sem hún
tók sér fyrir hendur. Allir sem hana
þekktu bára henni einstaklega vel
söguna. Gauja amma í Vestmanna-
eyjum sagði mér oft að afi og amma á
Seljalandi hefðu þótt glæsilegt par í
sveitinni fyrir austan. Ég fékk þau
orð staðfest þegar ég skoðaði gömul
myndaalbúm nú íyrir nokkra, amma
var svo sannarlega glæsileg kona
þegar hún var á besta aldri, rétt eins
og hún var alla tíð. Hún eignaðist níu
myndarleg og yndisleg böm sem
mér þykir svo vænt um. Pabbi minn
er einn af þeim. Hún hh’ti vel um
garðinn sinn þann, eins og skrúð-
garðinn sinn, og börnin era öll fyrir-
myndarfólk sem ég er mjög stolt af
að tengjast.
Það var alltaf gott að dvelja hjá
ömmu og afa í sveitinni í gamla daga.
Þar átti ég margvíslega vini og ber
þá helst að nefna hana Ljósbrá mína
sem var frekur heimalningur og
hann Snata, sem óhætt er að segja
að hafi verið besti hundur og mesti
mannvinur sem ég hef nokkra sinni
kynnst. Við lékum okkur saman í
feluleikjum sem og öðram leikjum.
Vonandi hafa þau tekið vel á móti
ömmu og gleðja hana nú jafn mikið
og þau glöddu mig áður.
Heimili þeirra ömmu og afa á
Seljalandi var stórt og fallegt og
myndarskapurinn augljós alls stað-
ar. Mér er afar minnisstæð súkkul-
aðikakan sem amma var vön að baka
og var í algjöra uppáhaldi hjá mér.
Síðan þambaði ég ískalda mjólk með.
Stundum stalst ég út í garð og nældi
mér í rabarbara og ef amma hugsaði
ekki mikið um tannlækna þann dag-
inn fékk ég að dýfa þeim í sykur.
Þegar veður var vont úti og Snati og
Ljósbrá ekki í stuði til að leika var
amma alltaf tilbúin að spila við mig
rommí. Óskaplega fannst mér það
gaman.
Alltaf var hún til í að taka eitt spil
enn.
Eftir að ég fór að vaxa úr grasi og
hafa minni tíma fyrir sveitadvöl á
Seljalandi missti ég töluvert sam-
band við ömmu og afa. En eftir að
amma veiktist, og dvaldi langdvölum
á hinu myndarlega heimili sínu sem
hún og afi áttu, fór ég nokkram sinn-
um að heimsækja hana í Bólstaðar-
hlíð. Það var svo ánægjulegt að
heyra hvað amma vissi mikið um það
sem ég var að gera. Aldrei kom
henni neitt á óvart því hún var alltaf
búin að spyrjast fyrir. Það gladdi
mig svo mikið að heyra hvað hún var
stolt af mér og hún hvatti mig heils
hugar áfram. Þegar kosningarnar í
Háskólanum hófust og ég var að
kvíða því að standa uppi á sviði og
tala sagði hún mér að vera ekki feim-
in því það þýddi ekki neitt. Ég lofaði
henni því rétt áður en hún dó að
hætta að vera feimin. Amma mín, ég
ætla að lofa því.
Elsku amma mín. Þrátt fyrir að
hafa misst af þér í nokkur ár fann ég
það þegar ég fór að heimsækja þig í
Bólstaðarhlíðina hvað þú varst góð,
skemmtileg og vel gefin kona. Ég
hugsaði eitt sinn þegar ég var hjá
þér að kannski væri ég pínulítið lík
þér. Það gladdi mig að vona það. Mér
fannst þú svo greind og orðheppin og
alltaf tókstu öllu með miklu jafnaðar-
geði. Það er góður kostur sem ég
ætla að reyna að tileinka mér.
Nú kveð ég þig í bili amma mín og
velti vöngum yfir hvar þú sért stödd í
þessum rituðu orðum. Ég tók mynd
af þér í dag og bar að brjósti mér því
ég vonaði að þú gætir leiðbeint mér
þar sem ég var í örlitlu ástarveseni.
Ég er ekki frá því að þú hafir verið
mér til halds og trausts.
Hvíl í friði elsku amma min og við
sjáumst þegar minn tími kemur,
hvar sem það verður.
Elsku afi, pabbi minn, systkini,
ættingjar og vinir, megi góður andi
vera með ykkur og styrkja í þessari
miklu sorg.
Að lokum langar mig til að láta
þetta ljóð fylgja með, en það er eitt
af mínum uppáhaldsljóðum og er úr
Einræðum Starkaðar eftir Einar
Benediktsson. Ömmu þótti það líka
mjögfallegt.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem
brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
Sara Hlín Hálfdanardóttir.
Okkur langar til að segja nokkur
orð til minningar um Siggu ömmu,
en útför hennar fór fram laugardag-
inn 22. apríl. Því miður gátum við
ekki fylgt henni til grafar þar sem
skyldan kallaði á okkur í öðra landi.
En við þökkum fyrir að við gátum
komið heim og kvatt þig, amma mín.
Síðustu dagar okkai- með þér heima
á Islandi era okkur ógleymanlegir,
ekki síst vegna þess að við sáum hve
nærri þér þessi stóra fjölskylda stóð
alla tíð og hve vel hún stóð með þér í
veikindum þínum. Samstaða hennar
í sorginni varð svo til þess að styrkja
okkur. Það er okkur mikils virði að
hafa getað verið með fjölskyldunni á
þessari stundu. Að hafa getað hitt
þig þar sem þú lást á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi og þakkað
þér fyrir allar góðu stundirnar sem
við höfum átt saman og era svo
ómetanlegar. Það er gott á stundu
sem þessari að leita huggunar í sálmi
og því látum við hér fylgja með línur
sem okkur finnst eiga vel við.
Þú andi lífsins, alheims mikla sál,
orku mér gef að flytja hjartans mál,
leiðsögn mér veittu, helga sólarsýn,
sannleiks að fmna veginn upp til þín.
Undur ég sé hvar uppheims tindra jjós,
yndi á jörð, er blómgast dalarós,
litanna prýði, ljóðs og tónamál,
listanna mátt í ódauðlegri sál.
Lífs anda máttu, Ijóss og stjömugeims,
lífgjafinn eini hér og annars heims:
Gef jarðarbömum þína sólarsýn.
Sannleiks að finna veginn upp til þín.
(Valdimar Jónsson.)
Afa og öllum öðrum ástvinum
ömmu sendum við hlýjar kveðjur og
óskir um Guðs blessun.
Að lokum elsku amma:
Þú burt farin bjartari til heima
bemsku minnar draumar sitja hjá,
minningu um þig mun ég lengi geyma
við munum hittast seinna, þá ég má.
(Hrafnkell Markússon)
Hrafnkell og María Katrín.
Það vora sorglegar frétth’ sem við
hjónin fengum til Flórída.
Hún Sigga okkar á Seljalandi hef-
ur kvatt þessa jarðvist. Minningarn-
ar streyma um hugann á þessum
tímamótum. Við vissum að hveiju
stefndi, en ekki svona fljótt.
Minningar um stórbrotna og hlýja
konu era mér efstar í huga. Eg
gleymi aldrei þeim degi þegar ég
kom fyrst ung kona á heimili þeirra
hjóna og kynntist öllum bamahópn-
um. Okkur var vel tekið eins og áv-
allt síðar. Síðan kynntist ég henni
betur og eftir því sem árin liðu urðu
kynnin þannig að ég virti hana og
dáði. Við nutum gestrisni hennar og
blýju og oft laumaði hún að mér rúg-
brauðinu sínu góða þegar farið var
heim. Hún var glaðleg kona og minn-
ist ég samverastundanna í Kverk-
inni og Melaseli með ánægju en þær
stundir gleymast aldrei. Það var
yndislegt þegar öll fjölskyldan kom
saman á hátíðarstundum, þar sýndi
hún hvað í henni bjó, þessi glæsilega
kona í upphlutnum sínum og gat litið
stolt yfir allan bamahópinn. Hún
ræktaði garðinn sinn á Seljalandi
sem hún hafði lagt alúð í að hafa sem*'
fallegastan, og var hann sannkallað-
ur unaðsreitur. Ég verð að segja að
við Siggi eram rík að eiga minningu
um slíka konu og fjölskyldan okkar
varð að einni heild með þeim hjónum
og systkinum Sigga.
Elsku Sigga mín, megi ljós kær-
leikans lýsa þér í áttina til þess sem
öllu ræður. Kæri tengdapabbi, þér
og systkinunum öllum sendum við
Siggi ásamt fjölskyldu okkar innileg-
ar samúðarkveðjur og megi minn-
ingin um góða konu milda sorg ykk-
ar og gefa ykkur styrk í framtíðinni L;
trú og von. Elsku Sigga mín, minn-
ingin um yndislega konu lifir áfram.
Hvíl í friði.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Theodóra.
Legg ég nú bæði líf og önd,
Ijúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr.Pét.)
Sú frétt er mér barst að morgni
12. arpíl sl. að hún Sigga í vestur-
bænum væri dáin kom mér alls ekki
á óvart, en samt varð mér brugðið.
Sigga var búin að berjast hetjulega
við þann hræðilega sjúkdóm sem
krabbamein er. Upp koma margar
minningar en fyrst þakklæti fyrir
síðasta samfund okkar Siggu, er hún
kom heim að Seljalandi fyiár stuttu.
Heilsu hennar hafði þá hrakað mikið.
En samt, teinrétt og glæsileg í fasi
og ekki komið eitt einasta grátt hár.
Það gladdi mig óneitanlega þegar
hún spurði hvernig búskapurinn
gengi og hvort básinn væri ekki góð-
ur. Þar kom sveitakonan í henni vel í
ljós.
Eg held að Sigga hafi fyrst og síð-
ast verið mikil búkona. Enda var það
hennar lífsstarf ásamt því að koma
upp stóram barnahóp, sem hún gerði
hvort tveggja með miklum sóma.
Mig langar að þakka Siggu fyrir all-
ar góðar stundir hér á Sefjalandi.
Kæri Hálfdan, börn og fjölskyldur,
við á Eystra-Seljalandi vottum ykk-
ur okkar innilegustu samúð og biðj-
um Guð að styrkja ykkur öll á þess-
um erfiða tíma. Minning um góða__
konu lifir. Guð blessi ykkur öll.
Auður og fjölskylda,
Eystra-Seljalandi.
• Fleiri minningargreinar um Sig-
ríði Kristjánsdóttur biða birtingar
ogmunu birtast í blaðinu næstu
daga.
Skilafrestur
minningar-
greina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag.
Berist grein eftir að skila-
frestur er útrunninn eða eftir ..
að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum
birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur þurft að
fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
á?. *