Morgunblaðið - 09.05.2000, Qupperneq 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 9. MAÍ 2000
MORGUNBLAÐIÐ
LISTIR
Hafnfirskar konur
syngja á swahili
TOIVLIST
Víðistaðakirkja
KÓRTÓNLEIKAR
Kvennakór Hafnarfjaróar söng ís-
lensk og erlend lög; hljóðfæraleik-
arar voru Heiðdís Lilja Magnús-
dóttir á píanó og Arndís Hreiðars-
dóttir á djembe-trommu. Gestir
kórsins voru Anna Sigríður
Helgadóttir mezzósópran og Aðal-
heiður Þorsteinsdóttir píanóleik-
ari og Garðar Thór Cortes tenór.
Fimmtudag kl. 20.00.
KVENNAKÓR Hafnarfjarðar
fagnaði fimm ára afmæli sínu á
fimmtudagskvöldið með tónleikum
í Víðistaðakirkju. Fimm ár eru
ekki langur tími í ævi kórs, en þó
eru farnar að skapast hefðii' kring-
um starfsemina. A afmælistónleik-
unum voru sungin lög af ýmsum
toga innlend og erlend.
Kvennakór Hafnarfjarðar er að
mörgu leyti prýðis kór, en ýmsu er
þó ábótavant. Ymist er hafður sá
háttur á að fólk þreytir inntöku-
próf til að komast í kór, ellegar fá
allir sem vilja að vera með. Eg veit
ekki hvor hátturinn er hafður á í
Kvennakór Hafnarfjarðar en í
fyrsta og öðrum sópran eru raddir
sem skemma talsvert heildarblæ
kórsins. Það var í fyrstu truflandi
hve tónninn var stíft og sterkt gef-
inn fyrir hvert lag, en sennilega
var það af nauðsyn, vegna þess að
ein eða tvær raddir áttu verulega
erfitt með innkomur þótt tónninn
hefði þegar verið gefinn, og jafnvel
þótt píanóið hefði leikið inngang.
Sömu raddir áttu það til að syngja
oft verulega óhreint, ekki síst í
lokahljómum laga eða annars stað-
ar þar sem sungið var sterkt. Óör-
yggi í innkomum birtist líka í „ein-
söng“ í þögnum á nokkrum stöð-
um. Fyrsti sópran er veikasti
hlekkur kórsins. Þar er raddbeit-
ingin vandamál. Hljómurinn er
klemmdur og stífur á efra radd-
sviði og raddirnar hljóma engan
veginn út. Neðri raddirnar eru
betri hvað þetta varðar. Altinn
þyrfti þó að vera fjölmennari til að
hljóma meir en hann gerði. Margt
var þó skínandi fallega sungið.
Best voru þau lög sem eru ekki
kröfuhörð á raddbeitingu, en
leggja meira upp úr rytma, og
músíkölskum söng. Þar voru þjóð-
lagið Malaika frá Kenýa sungið á
swahili og dægurlögin That’s What
Friends are For; Don’t Sit Under
the Apple Tree og Lollipop. I þess-
um lögum náði kórstjórinn, Jens-
ína Waage, því besta út úr kórnum,
og söngurinn var mun afslappaðri
og eðlilegri en í lögunum á fyrri
hluta efnisskrárinnar. Kvennakór-
inn bauð gestum í afmælið sitt,
þeim Önnu Sigríði Helgadóttur,
Aðalheiði Þorsteinsdóttur og
Garðari Thór Cortes. Þær Alla og
Anna Sigga, eins og þetta dúó kall-
ar sig gjarnan, fluttu tvö lög, La
serenata eftir Tosti og Islenskt
vögguljóð eftir Hallbjörgu Bjarna-
dóttur. Serenata Tostis er gamal-
reyndur jálkur og var mjög fallega
fluttur af Önnu Sigríði og Aðal-
heiði. Lag Hallbjargar hefur hins
vegar farið hljótt. Það er óskiljan-
legt í ljósi þess hvað það er dæma-
laust gott dægurlag. Anna Sigga
og Aðalheiður hafa reyndar unnið
að því að grafa upp gleymd dægur-
lög íslenskra kvenna, og er þessi
perla til marks um að grúsk þeirra
hafi í fyrsta lagi verið þarft, en
ekki síður árangursríkt. Anna
Sigga fór algjörlega á kostum og
söng þetta ljúfa lag Hallbjargar
unaðslega vel. Þriðji gesturinn,
Garðar Thór Cortes, var líka heill-
andi í söng sínum. A Nightingale
Sang in Berkley Square var veru-
lega fallega sungið, en hitt lagið
sem hann söng, Þú ert, eftir Þórar-
in Guðmundsson, heyrist vart bet-
ur sungið; allar „fraseringar",
hendingamótun, dýnamík og
textaframburður, sem næst full-
komið. Píanóleikari kórsins var
ágætur, sem og slagverksleikarinn
Arndís Hreiðarsdóttir sem lék á
djembe-trommu í laginu frá Kenýa
og í nokkrum dægurlaganna.
Bergþóra Jónsdóttir
v,, , , (■ yi x
Morgunblaðið/Sigurgeir
Steinunn lengst til hægri ásamt nemendum í GalleríiÁhaldahúsi,
•_ _ [ g
1 0 *"" 4 *] ilJtK • • i ; i ilfeÉÍ
k'L'Jr ^ M œ&Íl *l-,\ 1 m Jjjf ■’■' '■ •' /f*
Nemendasýning í Galleríi Ahaldahúsi
Vestmannaeyjar. Morgunblaðið.
í HAUST og vetur hefur Steinunn Einarsdótt-
ir myndlistarmaður í Vestmannaeyjum staðið
fyrir myndlistarnámskeiðum, sem hafa vakið
töluverða athygli áhugamanna og verið vel
sótt. Námskeiðin enda með samsýningu í Gall-
eríi Áhaldahúsi við Græðisbraut og nú eins og
áður kom fjöldi Eyjabúa til sýningarinnar.
Þótti hún takast í alla staði mjög vel og vera
Steinunni og nemendum hennar til sóma.
Sýnd voru olíuverk, teikningar og vatnslita-
myndir.
Eymd
KVIKMYNDIR
Háskólabíó
ANGELA’S ASHES ★★1/2
Leikstjórn: Alan Parker. Handrit:
Laura Jones og A. Parker eftir
sjálfsævisögu Franks McCourt. Að-
alhlutverk: Emily Watson, Robert
Carlyle, Michael Legge, Ciarnan
Owens, Joe Breen, Ronnie Master-
son og Pauline McLynn. United Int-
ernational Pictures 1999.
KVIKMYND þessi er gerð eftir
samnefndri bók Frank McCourts.
Þar segir hann frá sjálfsævisöguleg-
um atburðum; uppvexti sínum í fá-
tækt og eymd í bænum Limerick á
írlandi. Bókin er metsölubók um all-
an heim, þar sem McCourt hefur
brætt hjörtu lesenda sinna með ein-
stökum húmor þótt efniviðurinn sé
ekkert aðhlátursefni; fengið fólk til
að hlæja og gráta samtímis.
Kvikmyndin finnst mér hins vegar
ekki fara nógu vel af stað. Mér finnst
vanta inngang, auk þess sem það er
ekki ljóst hver er aðalsöguhetjan.
Sagan er ýmist sögð út frá stráknum
Francis eða foreldrunum, sem ei*u
mjög óskýrar persónur. Pabbinn er
efni í áhugaverðan karakter; vina-
legan aula sem maður bæði elskar og
hatai', en mamman verður einhvem
veginn ekkert. Og ekki ætla ég að
kenna leikurum um að þeir hafi ekki
staðið sig, enda eru Watson og Carl-
yle löngu búin að sanna sig.
Það hefði átt að fókusa myndina út
frá sögumanninum, aðalsöguhetj-
unni Francis, allan tímann, líka þeg-
ar hann er barn. í stað þess að sýna
pabbann rúllandi heim af barnum
ælandi og spúandi, að sýna frekar
hvernig var fyrir Francis og systkini
hans að bíða eftir honum og því að
hann efni loforðin sín, og yfirleitt
hvernig hann sá hlutina.
Þegar hann verður eldri, í seinni
hluta myndarinnar, er það gert og þá
virkar allt mun betur, og myndin fer
loksins að rúlla eðlilega. Þá kemur
líka húmorinn inn og allt, en í upp-
hafi er þetta mikil eymd á eymd of-
an. Andrew Bennett ljær sögumann-
inum rödd sína og er ekki nógu
skemmtilegur, það hefði átt að fá
McCourt sjálfan til verksins.
Myndin er að mörgu leyti stór-
glæsileg. Sviðsmyndin er mögnuð og
mjög raunsæisleg, kvikmyndatakan
fín og litlu leikararnir standa sig
mjögvel, eru hrífandi ogfallegir. En
það vantar einhverja heild. Ein-
hverja rödd. Það vantar að Alan
Parker og félagar hafi skilið hvað
gerir eymdarsögu Franks McCourt
öðruvísi en allar hinar eymdarsögur
heimsins, og hvernig hann hefur
hrifið með sér milljónir lesenda. Það
eru ekki atburðirnir sjálfir, það er
hvaða augum hann lítur þá.
Það eru mörg falleg atriði í mynd-
inni, önnur döpur og sum fyndin.
Hún er raddlaus á vissan hátt, en
samt fannst mér gaman að heyra
hana og sjá.
Hildur Loftsdóttir
Frænka hverfur í París
ERLENDAR
BÆKUR
Spennusaga
„COQ AU VIN“
eftir Charlotte Carter. Warner
Books 200.194 síður.
BANDARÍSKI spennusagnahöfund-
urinn Charlotte Carter hefur skrifað
jirjár skáldsögur á stuttum tíma um
áhugamannaspæjarann Nanette
Hayes, m.a. „Coq au vin“, sem eins og
nafnið bendir til gerist að mestu leyti
í París. Bókin kom nýlega út í vasa-
broti hjá bókaútgáfu Wamer Bros.
kvikmyndaversins. Segir sagan af því
þegar Nanette þarf að fara til Parísar
að hafa uppi á elskulegri frænku sinni
sem hún leit mjög upp til ung stúlka.
Frænkan hefur horfið sporlaust og
það kostar nokkur átök að hafa uppi á
henni.
Enn eitt mannshvarf í París
Charlotte Carter býr í New York
og hefur starfað sem bókmenntarit-
stjóri og kennari og segist löngum
hafa verið áhugasöm um glæpasögur
og það sem Frakkarnir kalla „film
noir„. Það kemur svo sem ekki á
óvart. „Coq au vin“ er einskonar „film
noir„ saga sem gerist á kaffihúsum
og jassbúllum í París og segir frá
samviskulausum glæpamönnum og
saklausum konum í hættu. Þótt hún
gerist í nútíðinni á hún rætur í grugg-
ugri fortíð vegna þess að hvorki morð
né hefnd þekkja tímamörk.
Það er vinsælt að láta Bandaríkja-
menn hverfa í París („Frantic“ eftir
Polanski kemur strax í hugann) enda
býður borgin upp á sitthvað
skemmtilegt á glæpasviðinu. Og saga
bandarískra listamanna í París er
margfræg ekki aðeins á þriðja ára-
tugnum heldur ekki síst svartra jass-
og blús tónlistarmanna um og eftir
miðbik aldaiinnar. Charlotte Carter
þekkir þá sögu mæta vel og hún
þekkir einnig borgina vel og er hvort
tveggja krimmanum til framdráttar.
Söguhetja hennar, Nanette Hays,
er ung svertingjakona um þrítugt.
Hún býr í Haríem og dvaldi á sínum
tíma í París og á þaðan skemmtilegar
minningar. Samvisku sína kallar hún
Ernestine en hún fær sjaldan að ráða
ferð. Hún neitar því að hún sé smá-
borgaraleg þegar það kemur til tals,
hún spilar jass mjög prýðilega á saxa-
fón og hún segist lifa of mikið í for-
tíðinni og að það komi henni oft i
vandræði.
Saxafónn í farangrinum
Eins og núna. Viv, gamla frænkan
hennar, var aldrei ræktarleg við sitt
fjölskyldufólk en Nanette leit upp til
hennar. Hún var heimskonan, vann
stundum sem fýrirsæta og ferðaðist.
Og kom sér í vandræði. Dularfullt
skeyti berst til Nanette frá henni í
París þar sem hún biður um aðstoð.
Nanette pakkar saxafóninum og
heldur á vit ævintýraborgarinnar en
kemst fljótlega að því að hvorki finnst
tangur né tetur af Viv gömlu þar sem
hún sagðist búa.
Reynast nú góð ráð dýr en svo vill
til að Nanette eignast sálufélaga,
annan svartan, bandarískan jassista
að nafni Andre, sem hún verður ást-
fangin af upp fyrir haus (París mun
hafa þessi áhrif) og saman taka þau
að leita að frænkunni og komast að
ýmsu forvitnilegu í leiðinni.
Nanette Hays er skemmtileg pers-
óna, galgopaleg og stundum fyndin
og alltaf kaldhæðin sem sögumaður.
Nokkuð er gaman að vangaveltum
hennar um allt milli himins og jarðar í
París og svo er hún ástfangin upp fyr-
ir haus og það skemmir ekki. Glæpa-
málið sem tengist Viv og fortíðinni er
hins vegar nokkuð langsótt og það
örlar ekki á spennu í kringum það;
sagan er fyrst og fremst gaman-
krimmi og virkar ekki illa sem slíkur.
Arnaldur Indriðason