Morgunblaðið - 19.09.2000, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞKltíJUDAGUK 19. SEPTEMBER 2000 Óð
KRISTIN
LINNET
+ Kristín Linnet
fæddist í Hafnar-
firði 4. júní 1933.
Hún lést á krabba-
meinsdeild Lands-
spítalans við Hring-
braut mánudaginn
11. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Rósa
Linnet, f. 5.6. 1906,
d. 26.4. 1956, og Haf-
stein Linnet, f. 20.11.
1901, d. 27.2. 1978.
Eftirlifandi bróðir
Kristínar er Hans
Linnet, f. 8.10. 1930,
kvæntur Málfríði Linnet, f. 17.5.
1929. Hálfsystir Kristínar var
Bergþóra Þorvaldsdóttir, f. 15.9.
1927, d. 22.11. 1995, gift Ólafi Jó-
hannessyni, f. 25.3. 1927, d. 31.12.
1994.
Hinn 23. apríl 1955 giftist
Kristín eftirlifandi
eiginmanni sínum
Þórði Einarssyni, f.
29.7. 1931. Foreldrar
Þórðar voru Einar
Jónsson, f. 16.11.
1903, d. 11.8. 1977, og
Jórunn Þórðardóttir,
f. 18.11. 1910, d. 5.7.
1995.
Börn Þórðar og
Kristínar eru: 1) Ein-
ar, f. 5.8. 1955, sam-
býliskona Lilja Bald-
vinsdóttir, f. 5.3.1952.
Dóttir Einars írá
fyrra sambandi er
Kristín, f. 18.5. 1988. Lilja á þrjá
syni frá fyrra hjónabandi. 2) Rósa,
f. 8.12. 1956, eiginmaður Elfar
Helgason, f. 8.2. 1948. Böm þeirra
Hera, f. 7.10. 1976, Þórður, f. 3.6.
1979, og Helgi, f. 18.8.1986. Dóttir
Elfars frá fyrra hjónabandi er
Elsku mamma, amma og tengda-
mamma. Það er sárt að hugsa til
þess að þú sért ekki lengur á meðal
okkar, en við eigum svo margar
yndislegar minningar um þig. Það
var yndislegt að koma til þín á
Álfaskeiðið, alltaf fengum við hlýj-
ar og góðar móttökur þótt oft væri
mikill gestagangur. Litlu börnin
skilja ekki afhverju amma er farin í
langt ferðalag en við reynum samt
eftir bestu getu að útskýra það fyr-
ir þeim. Þau eru svo lítil að þau
halda að amma hafi bara skroppið í
stutt ferðalag því ömmu bíll er enn
heima. Barnabörnin voru þér alltaf
mikils virði og-þú varst alltaf svo
ánægð þegar þú hafðir nóg af börn-
um í kringum þig. Það er yndislegt
að hafa fengið að kynnast þér og
við höfum lært mikið af þér elsku
mamma og amma, hvíl í friði.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Ég fel í sérhvert sinn
sál og líkama minn
í vald og vinskap þinn
vöm og skjól þar ég finn.
(Hallgr. Pét.)
Þórður, Anna og börn.
Elsku mamma, tengdamamma
og amma. Fyrr á þessu ári fengum
við þær höi-mulegu fréttir að þú
værir með illvígan sjúkdóm sem
tók yfirhöndina þ. 11. september sl.
Þrátt fyrir að erfítt sé að horfa á
eftir þér erum við samt sem áður
þakklát fyrir að spítaladvölin var
ekki lengri en raunin var, þú vildir
jú alltaf helst vera heima. Þessa
helgi þegar við sátum hjá þér var
greinilegt að þú varst ekki kvalin
og fyi'ir það erum við þakklát. Þeg-
ar þú lást banaleguna varst þú, eins
og alltaf, fyrst og fremst að hugsa
um okkur hin - vildir að við færum
heim, hvíldum okkur og hugsuðum
um börnin. Það er erfítt að hugsa
til þess og sætta sig við að þú sért
farin frá okkur og fáir ekki lengur
að taka þátt í uppvexti barnanna.
Elsku mamma, gleðilegt var að
þú skyldir tæpri viku fyrir andlátið
bjóða dætrum þínum og tengda-
dætrum út að borða. Þú varst svo
hress og kát og þetta var yndislegt
kvöld.
Anton Örn gerir sér grein fyrir
því að þú ert dáin og hann eigi enga
ömmu - þú ert farin til Guðs, alveg
eins og Jóna amma. Nú á hann,
eins og hann sjálfur sagði, tvo afa.
Kristín Sif bíður eftir að þú kom-
ir heim til okkar - amma kemur til
okkar þegar hún er búin að vera
lasin.
Þú vildir helst heyra í okkur eða
sjá daglega og það verður erfítt að
fá ekki að njóta þeirra samveru-
stunda og símtala.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson.)
Elsku pabbi og afi, Guð gefi þér
styrk til að takast á við þessa miklu
sorg. Guð geymi þig elsku mamma.
Hvíl í friði.
Jórunn, Þórarinn og börn.
Það er sama hversu sumarið er
gott, það kemur alltaf haust á eftir
og síðan vetur. Þetta upplifum við
núna þegar gránað hefur í fjalla-
toppa og grösin eru farin að krjúpa
og munu brátt deyja. Á sama hátt
fjaraði lífsblóm Kristínar, tengda-
móður minnar út eftir að hún hafði
háð harða baráttu við krabbamein.
Á þeim tæpu tíu árum sem liðin
eru frá því að ég kom inní fjöl-
skylduna hafa kynni mín af Stínu
öll verið á einn veg - þau hafa verið
góð. Stína var Hafnfirðingur í húð
og hár. Hún bjó aðeins í tveimur
húsum um ævina, fyrst á Linnet-
stígnum og síðan við Álfaskeiðið.
Þegar Þórður og Stína réðust í
byggingu húss síns við Álfaskeið
hafa eflaust margir hugsað hvað í
ósköpunum þau ætluðu að gera við
svona stórt hús. Það kom svo smám
saman í ljós því börnin urðu sex og
ekki liðu nema þrjú ár frá því að
þau eignuðust sitt yngsta bam þar
til fyrsta barnabarnið kom í heim-
inn. Börn voru líf og yndi Stínu.
Hún eyddi allri ævinni í uppeldi
barna, fyrst sinna eigin og síðan í
að gæta barnabarna sinna. Aldrei
var annað en sjálfsagt af hennar
hálfu að líta eftir þeim heilu og
hálfu dagana. Nútíma barnagæsla,
þ.e. að setja spólu í tækið og planta
börnunum fyrir framan sjónvarpið,
var eitthvað sem henni hefði aldrei
dottið í hug. Þess í stað var hún að
leika við þau allan daginn, kenndi
þeim söngva, púslaði með þeim, fór
í boltaleiki og ég held að flest
barnabörnin hafi þekkt mannspilin
á öðru ári. Alls þessa fékk Þórarinn
Leví sonur okkar Hafdísar að njóta
í rikum mæli og mun búa lengi að.
Á fyrsta ári Þórarins þegar hann
átti í erfiðum veikindum og við for-
eldrarnir vorum stundum illa á
okkur komin sökum þreytu og
svefnleysis voru engin takmörk
fyrir fórnfýsi hennar til að létta á
okkur álaginu. Fyrir allt þetta
verðum við ævinlega þakklát.
Stína hafði alltaf síðast áhyggjur
af sjálfri sér. Umhyggja hennar
fyrir öðrum var ótakmörkuð. Börn-
in hennar voru öll háð henni og hún
vildi hafa þau nálægt sér, enda
flugu þau ekki langt þegar þau yfir-
gáfu hreiðrið. Oft bað hún mig um
að vera nú góður við Hafdísi. Sér-
staklega gerði hún það þegar við
Hafdís vorum á leið í fjallgöngur.
Þegar við sátum eitt skipti í eld-
húskróknum á Álfaskeiðinu, ég og
Stína, sagði ég henni frá því að við
Hafdís ætluðum í næstu viku að
ganga yfir Fimmvörðuháls, þá
horfði hún á mig smá stund og
sagði síðan: „Þú mátt nú ekki
Berglind. 3) Þórður, f. 3.5. 1961,
sambýliskona Anna Sigrún
Hreinsdóttir, f. 5.12. 1958. Böm
þeirra em Þórður, f. 6.3. 1997, og
Kristel, f. 28.11. 1998. Börn Önnu
frá fyrra hjónabandi em Sigrún
og Ingvar. 4) Jómnn, f. 23.7. 1970,
eiginmaður Þórarinn Eldjárnsson,
f. 6.5.1956. Böra þeirra em Anton
Öm, f. 28.12. 1993, Kristín Sif, f.
26.1. 1998, og Hafdís Jóna, f. 29.3.
1999. Sonur Þórarins fi'á fyrra
sambandi er Danival. 5) Hafdís, f.
29.3. 1972, sambýlismaður Jónas
Trausti Magnússon, f. 28.9. 1964.
Bam þeirra er Þórarinn Leví, f.
17.2. 1997. 6) Gunnar, f. 1.7. 1973,
sambýliskona Dagbjört Margrét
Pálsdóttir, f. 21.3.1979.
Kristín bjó í Hafnarfirði alla tíð.
Hún hóf sambúð sína með Þórði í
foreldrahúsum á Linnetsstíg og
nokkru síðar hófu þau byggingu
húss síns við Álfaskeið og hafa þau
búið þar síðan.
Kristín verður jarðsungin frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Jarðsett verður í Ilafnarfjaröar-
kirkjugarði.
ganga alveg frá henni dóttur
minni“ - svo hló hún.
Aðeins rúmum þremur dögum
fyrir andlátið var Stína í heimsókn
hjá okkur í Trönuhjallanum. Þar
sagði hún mér stolt frá því að Þórð-
ur hefði daginn áður landað 19
punda laxi og síðan öðmm 15
punda í morgun bætti hún við.
Stoltið leyndi sér ekki. Þó hún hafi
ekki haft áhuga á að taka þátt í
veiðiferðum okkar strákanna þá
fylgdist hún alltaf með eftir hverja
vakt hvernig gengi og samgladdist
okkur þegar vel gekk.
Elsku Stína, nú að leiðarlokum
vil ég þakka þér fyrir yndislegar
samverustundir. Minningin um þig
mun lifa um ókomna tíð. Missir
Þórðar er mikill, elsku Þórður, ég
bið góðan Guð að veita þér styrk á
þessum erfiðu tímum. Öðmm að-
standendum votta ég mína dýpstu
samúð.
J. Trausti Magnússon.
Elsku hjartans amma. Ég trúi
varla að þú sért farin frá okkur,
jafnvel þó það hefði ekki átt að
koma mikið á óvart. Ég vissi um
sjúkdóm þinn í um það bil sjö mán-
uði, en sú vitneskja hjálpar mér
ekki núna. Ég hefði haldið að mað-
ur væri betur undirbúinn til að
horfast í augu við það að missa þig,
en svo er alls ekki. Söknuðurinn er
gífurlegur og ég hef aldrei upplifað
eins mikinn andlegan sársauka. Ég
reyni að vera hörð af mér þegar ég
er í návist annarra, en þegar ég er
orðin ein þá fá tárin að streyma
óhikað. Aldrei áður hef ég misst
svona náinn ástvin og það er erfitt
að hugsa til þess að ég eigi líklega
eftir að upplifa það í nokkur skipti
til viðbótar. Þórður bróðir sagði
eitt sinn við mig að hann vildi vera
orðinn smábarn að nýju, því þá
væri sorgin ekki svona mikil.
Vissulega þætti mér gott að losna
við sorgina, en það er þúsund sinn-
um betra að vera sorgmæddur og
hafa allar þessar yndislegu minn-
ingar um þig. Ef ég væri smábarn
þá ætti ég ekki þessar minningar.
Við barnabörnin höfum verið það
lánsöm að þú passaðir okkur þegar
foreldrarnir voru vant við látnir.
Þótt það séu liðin meira en tuttugu
ár frá því að þú passaðir mig, þá
man ég enn þann dag í dag hversu
ákaft ég neitaði að fara með föður
mínum þegar hann sótti mig til þín.
Ég neitaði ekki að fara vegna þess
að mér þótti leiðinlegt með föður
mínum, því svo var ekki. Það var
einfaldlega skemmtilegra hjá þér.
Ég gæti rifjað upp ótal minningar
um jólaboðin sem þú og afi hélduð,
tímanum sem við eyddum saman í
Þjórsárdal, veiðiferðirnar í Djúpa-
vatn og svo margt fleira, en mér
finnst ég ekki þurfa að gera það
núna. Ég er viss um að þú geymir
einnig þessar minningar í hjarta-
stað. þar sem þessi grein er skrifuð
beint til þín en ekki til að sýna fólki
fram á hversu yndisleg þú varst, þá
tel ég með öllu óþarft að fara að
rifja upp hluti sem við báðar vitum.
Ég er mjög sorgmædd þegar ég
rita þessi orð og ég sé stundum
ekki blaðsíðuna fyrir tárum. Þá
koma upp í hugann orð sem eru rit-
uð i Spámanninum „Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá huga
þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín“. Já
amma, þú varst svo sannarlega
gleði okkar allra. Ég, Þórður og
Helgi þökkum þér innilega fyrir að
vera sú sem þú varst og þökkum
við Guði fyrir að hafa átt þig að.
Elsku afi, megi almáttugur Guð
styrkja þig á þessari sorgarstundu,
missir þinn er mikill. Samúðar-
kveðjur færum við einnig börnun-
um ykkar, barnabörnum og öllum
þeim sem syrgja þessa kjarnakonu.
Góð kona er frá okkur tekin, megi
hún hvíla í friði.
Ég mínnist þín um daga og dimmar nætur,
mig dreymir þig svo lengi hjartað slær.
Og þegar húmið hylur allt sem grætur,
mín hugarrós á leiði þínu grær.
Kn kærleiksbros, mér aldrei aldrei
gleymast,
þitt allt, þitt bænarmál og hvarms þíns tár.
Hvert ráð, hvert orð, hvert armtak þitt skal
geymast,
þín ástarminning græðir lífs míns sár.
(Asmundur Jðnsson.)
Þitt barnabarn,
Hera.
Elsku Stína.
Mig langar að kveðja þig með
þessum orðum og þakka þér fyrir
stundirnar sem ég átti með þér.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka,
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Þín
Dagbjört.
Þegar kemur að kveðjustund
kærra samferðamanna, lítur maður
yfir farinn veg og flettir í minnis-
bók hugans, sem geymir það, sem
borið hefur fyrir á lifsleiðinni. Ég
man fyrst eftir sjö ára stelpu-
hnokka með fallegt dökkt hrokkiA,
ár. Þetta var á fyrstu mánuðum'
hernámsins á íslandi. Ég átti þá
heima um hríð í næsta húsi við
hennar heimili. Hún fæddist í Linn-
etshúsi sem stóð gegnt Fríkirkj-
unni í Hafnarfirði við Linnetsstíg.
Leiksvæði barna voru auðu svæðin
í nágrenninu við kirkjuhólinn og
háu tröppurnar að kirkjunni sem
hún nú verður kvödd frá. Næst
liggja leiðir okkar saman 1953 þeg-
ar ég giftist bróður hennar, um
svipað leyti kynntist hún sínum
manni og hófu þau búskap á æsku-
heimili hennar og annaðist hún for^
eldra sína. Móðir hennar lést 1956
úr sama sjúkdómi og Stína nú.
Næstu 12 árin sá hún um föður
sinn en 1968 kemur hann til okkar
og dvelur hér þar til hann lést 1978.
Ur sjóði minninganna kemur upp
atvik frá 3. maí 1961. Hans var þá
sjómaður og var í landi þennan
dag. Kunningi okkar, sem var
leigubílstjóri, kom í eftirmiðdag-
skaffi, þá hringir síminn, það er
Hafsteinn tengdapabbi að láta okk-
ur vita að Stína sé búin að eignast
dreng. Gesturinn leit á Hans og
spurði, áttu margar systur? Ég
keyrði hana systur þína frá Álfa-
skeiði upp á Sólvang fyrir klukku-
stund. Ég hélt hún væri að fara if
heimsókn á elliheimilið. Var hún að
fara á fæðingardeildina? Þetta var
henni líkt, hún var ekkert fyrir að
ónáða aðra út af svona smámunum.
Hún var ekki mikil félagsvera en
unni fjölskyldu sinni og notaði
mestan sinn tíma til að annast og
njóta hennar. Þegar við vorum með
börnin okkar ung var eitt dagheim-
ili í Hafnarfirði og þar, sem annars-
staðar, var forgangsraðað eftir því
hvar þörfin var mest.
Við ræddum það oft í seinni tíð
hversu heppnar við vorum að eigá?
þess kost að vera alltaf heima á
meðan börnin voru að vaxa úr
grasi. Hún sinnti börnum sínum vel
og við gerðum okkur grein fyrir því
að við höfum börnin aðeins að láni
til fullorðinsára og nutum þeirra
ára. Barnabörnin vora hænd að
ömmu og afa og ég veit að þau hafa
sáð mörgu frjókorninu í þeirra sál
sem mun bera ávöxt í framtíð
þeirra.
Við hjónin og börnin okkar send-
um eiginmanni, börnum, tengda-
börnum og barnabörnum innilegar
samúðai'kveðjur með þeirri ósk að
styrkur Guðs, sem öllu ræður, -
hjálpi þeim að sefa harminn.
Málfríður Linnet.
HJÖRVAR ÓLI
BJÖRGVINSSON
+ Hjörvar ÓIi
Björgvinsson
fæddist í Reykjavík
10. desember 1936.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 3. september
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 11.
september.
Látinn er, langt um
aldur fram, hjartkær
vinui'. Með nokkrum
orðum langar okkur að
minnast hans og þakka
honum samfylgdina.
Kynni okkar Hjöbba eni næstum
jafn gömul okkur sjálfum og hefur
alltaf verið góð vinátta milli eigin-
kvenna okkar og fjölskyldna. Þó sárt
sé að sjá á eftir góðum vini eigum við
fjölskyldan margar og góðar minn-
ingar til að orna okkur við. Á bam-
mörgu heimili þeirra Hjöbba og
Báru var alltaf mikið líf og fjör og
minnast börnin okkar þess hve gam-
an var að koma í heimsókn þangað.
Segja má að jólin hafi byrjað hjá
okkur ár hvert á afmælisdegi
Hjöbba hinn 10. desember. Þá voru
haldnarveislur, eins konar „litlu jól“.
Þá var jafnan kátt á hjalla og var það
ekki síst léttri lund af-
mælisbamsins að
þakka hvað allir
skemmtu sér vel í þess-
um boðum. Hjöbba er
einnig sárt saknað í
vinahópnum sem
kynntist í bernsku á
Grímsstaðaholtinu og
heldur enn í dag hóp-|.
inn.
Hver getur siglt þó að gefi ei
byr?
Hvergeturróiðánára?
Hver getur kvatt sinn besta
vin?
Kvatt hann án skilnaðartára?
Ég get siglt þó gefi ei byr.
Éggetróiðánára.
En ég get ei kvatt minn besta vin,
kvatt hann án skilnaðartára.
Það er gott að vita af þér, kæri vin-
ur, á stað þar sem líknandi hönd he^E
ur leyst þig undan þjáningum og víst
er að glaðværð þín mun gera góðan
stað betri.
Elsku Bára okkar, böm, tengda-
börn og afabörn. Við fjölskyldan
sendum ykkur alla okkar samúð.
Megi góður guð styrkja ykkur í ykk-
ar miklu sorg.
Sigurður, Marý og fjölskylda. t» '