Morgunblaðið - 19.09.2000, Blaðsíða 66

MORGUNBLAÐIÐ
^66 ÞRIÐJUDAGUR 19. SEPTEMBER 2000
I
Hundalíf
Smáfólk
Já herra. Skólinn byrjar í næstu Góðan penna, nokkra blíanta, Og fullt af láni.
viku svo mig vantar ýmislegt. strokleður, glósubók.

BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Landsfaðir, er það
slj órnvitringur ?
Frá Steinari Steinssyni:
NÚ FER senn að ljúka sauðburð-
ar- og heyannaleyfi okkar bles-
saðra landsfeðra. Þetta er afar
strembið tímabil, að þeirra sögn. I
leyfinu hafa þeir lært frasa eins og
„krónan er sterk“ (þótt hún þurfi
hækjur) og „við viljum ráðdeild og
sparnað" (ekki þó hvað viðkemur
hagsmunm þeirra).
Nefnum nokkur smáatriði í
bruðli Landsfeðranna:
Landsmönnum er það ljóst að
mikil atvinnubótavinna fyrir þing-
menn og ráðherra er viðhöfð. Ef
Landsfeðurnir slepptu hagsmuna-
potinu gætu þeir bætt hér um, t.d.
fækkað þingmönnum í 48 og ráð-
herrum í 8. Við það sparaðist fé
sem gæti t.d. bætt hag 500 öryrkja
og ellilífeyrisþega um 10.000 kr á
mánuði (hér á eftir er miðað við
þessa upphæð). Auk þess sparast
verulegur annar kostnaðar.
Yfir-Landsfaðirinn taldi fyrir
nokkru mikla þörf á að bæta við
„supper“ bankastjóra í Seðlabank-
ann því ábyrgðarþunginn væri slig-
andi. Svo var að skilja að bankast-
jórnin og sérfræðingarnir væru
heldur slakir ábyrgðarmenn. Bank-
inn er trúlega ofmannaður og
mætti að skaðlausu losa bankann
við stjórnina og eitthvað af sér-
fræðingunum. Þá eru bankar og
fjármálastofnanir komin með spá-
sveitir svo það rignir yfir lýðinn
afkomuspám. Það hlýtur að vera
hægt að fækka líka í Þjóðhags-
stofnun. Líklega mætti færa hér
aura yfir í öryrkjakerfið er bætti
hag 400 einstaklinga.
A svonefndri kristnihátíð var
minnst undirlægjuháttar íslenskra
ráðamanna við erlendar þjóðir sem
síðar þróaðist til missis sjálfstæðis.
Ekki er laust við að sagan sé að
endurtaka sig. Af forvitni opnaði
ég sjónvarpið sem þá stundina var
að sýna göngu Landsfeðranna nið-
ur Almannagjá. Ósköp var þetta
fríður hópur og það var augljóst að
góðærið hafði komið við á þeirra
bæjum. Landsfeðranna stóru
hjörtu munaði ekki um að búa sér
hér umgjörð, sem í kr. talið hefði
getað bætt hag 4000 öryrkja og
aldraðra
Eitt af fínu gæluverkefnum
Landsfeðranna er svonefnt
Schengen-viðfangsefni, sem fjallar
um sameiginleg landamæri með
ríkjum á allt öðru meginlandi.
Vegabréfin eru þó ekki úr sögunni
því þau þarf til að sanna að þeirra
er ekki þörf. Ef miðað er við
reynslu verður kostnaður við þetta
fina verkefni ekki undir kostnaði
við lagfæringu á kjörum 6000 ör-
yrkja og ellilífeyrisþega.
Hér hefir aðeins verið tæpt á
smáum liðum sem sæmilega velvilj-
aðir Landsfeður ættu að ráða við.
Ef heilsa og líf leyfir mun ég síðar
velta upp liðum er varða miljarða.
Hæpin er sú fullyrðing að fjármuni
skorti til góðra verka, það vantai-
aðeins svolítið brjóstvit og vilja.
Fyrir nokkru heyrði ég frétt um að
ríkisstjórnin hefði ákveðið að gefa
listaverk i kirkju og gladdist mjög.
Síðar kom í ljós að Landsfeðurnir
ætluðu ekki að gefa neitt, hinsveg-
ar höfðu þeir veitt fjármunum úr
ríkiskassanum til greiðslu á lista-
verkinu. Á sama tíma og þessi
menningarlega gleðifrétt barst,
birti fréttastofa upplýsingar um
aðferðarfræði Landsfeðranna við
að skrapa í ríkiskassann. í augum
Landsfeðranna hafa ellilífeyrisþeg-
ar breið bök. Ef slíkir leyfa sér þá
ósvinnu að bæta hag sinn lítillega
kemur hin máttuga Landsfeðra-
krumla, „86% í skatt væni minn“.
Þetta þekkja fleiri en sá sem
fréttamaðurinn vitnaði til.
Eg biðst afsökunar á þessu
nöldri, enda eru Landsfeðurnir
góðir sögumenn og þjóðkjörnir. Ég
skil nú reyndar ekki dálætið á sög-
um Landsfeðranna og skortinn á
vilja til að aga þann hagsmunahóp.
STEINAR STEINSSON,
Holtagerði 80, Reykjavík.
Tillitssemi vantar
í fréttaflutninginn
Frá Birnu Ósk Bjömsdóttur:
MÁNUDAGINN 7. ágúst varð
hryllilegt flugslys við Reykjavíkur-
flugvöll með þeim afleiðingum að
þrír dóu samstundis, þrír voru milli
lífs og dauða og einn þeirra dó
þremur dögum síðar.
Tveimur dögum seinna, 9. ágúst,
létust tveir i bílslysi við Hellu.
Ég veit af eigin reynslu að það er
ólýsanlegur sársauki, sem aldrei
fer, að missa ástvin, þar sem ég
missti bróður minn í bílslysi fyrir
rúmu ári. En það virðist sem frétta-
fólk sé algjörlega tilfinningalaust
þar sem bæði i blöðum og sjónvarpi
er verið að sýna myndir og mynd-
bönd frá slysstað. Ég horfði á í
fréttum þegar verið var að draga
hálflátnar ef ekki látnar manneskj-
ur úr flugvélarflakinu og sá myndir
i blöðum þegar verið var að reyna
að blása lífi í blessað fólkið. Síðan
eru sýndar myndir af bíl, sem er
varla þekkjanlegur sem bíll lengur,
og verið að flytja fólkið i sjúkrabíl-
inn. Er ekki nóg að segja frá því
hvað gerðist? Er nauðsynlegt að
sýna hlutina? Við sem höfum misst
ástvini viljum ekki sjá þessa hluti
(ég held að ég tali fyrir alla). Það er
nóg að þurfa að lifa með sorginni.
Verður kannski gengið enn
lengra í framtíðinni. Það virðist
ekkert vera til sem heitir tillitssemi
hjá fréttamönnum gagnvart aðst-
andendum. Heldur snýst frétta-
flutningur af þessu tagi aðeins um
það að sýna sem mest. Setjið ykkur
í okkar spor. Mynduð þið vilja sjá
bílflak eða flugvélarhræ sem sonur,
dóttir, bróðir, systir, foreldrar eða
vinir ykkar hafa látið lífið í? Er
ekki nóg að finna fyrir sársaukan-
um við það að missa ástvin, þurfum
við að sjá hann líka?
Fréttamenn og -konur - reynið
einu sinni að vera mennsk.
BIRNA ÓSK BJÖRNSDÓTTIR,
Löngumýri 57, Garðabæ.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.