Morgunblaðið - 02.12.2000, Page 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 2. DESEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
+Arnþrúður
Helga Magnús-
dóttir Aspelund
fæddist á ísafirði 7.
desember ^ 1906.
Hún lést á ísafirði
þriðjudaginn 21.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Helga
r Tómasdóttir, hús-
móðir, f. 17. júlí
1873, d. 22. október
1951, og Magnús
Ólafsson, prent-
smiðjustjóri á ísa-
fírði, f. 3. júlí 1875,
d. 10. aprfl 1967. Arnþrúður var
fimmta í hópi níu systkina, hin
eru: Halldóra Kristín, f. 22.8.
1989, d. 26.9. 1991; Lára, f. 3.6.
1900, d. 14.5. 1959; Ólafur Ing-
ólfur, f. 24.4. 1902, d.
11.5. 1999; Sigrún
Anna, f. 24.11. 1904,
d. 7.7. 1981; Elín
Margrét, f. 9.6. 1909,
d. 7.6. 1979; Tómas
Emil, f. 31.5. 1911, d.
21.1. 1996. Eftir lifa
Halldór Magnús, f.
15.8. 1912, og Jónas,
f. 31.1. 1916.
Arnþrúður giftist
29.11. 1930 Harald
Aspelund, f. í Osló
28.12. 1898, d. 10.10.
1979. Foreldrar hans
voru Karoline Julie
og Carl P. Aspelund.
Börn þeirra eru: 1) Karl, f.
18.10. 1930, kvæntur Agnesi
Hallvarðsdóttur. Börn þeirra eru
Harald, Hallvarður Einar, Guð-
rún og Arnþrúður Helga. 2)
Magnús, f. 14.12. 1931, kvæntur
Daðínu Rannveigu Friðriksdótt-
ur. Börn þeirra eru Friðrik,
Helga, Harald, Kristinn Arnar
og Elfn Arna. Fyrir átti Magnús
Gunnar Gauk. 3) Stúlka, f. 28.1.
1939, d. 4.2. sama ár. 4) Heiga
Sigrún, f. 30.12. 1942, gift Pétri
Guðna Einarssyni, látinn 29.10.
2000. Börn þeirra eru Einar,
Hildur Elísabet og Harald. Fyrir
átti Helga Örnu. Barnabarna-
börnin eru orðin tuttugu og þrjú.
Arnþrúður stundaði nám við
húsmæðraskólann Ósk á ísafirði
árið 1928, hún lærði ljósmyndun
hjá M. Simson á ísafirði, Vigni
og Sigurði Guðmundssyni í
Reykjavík, hún setti upp eigin
ljósmyndastofu á Isafírði um
1945 og vann að iðn sinni um
margra ára skeið. Arnþrúður
var ein af stofnendum Sunnu-
kórsins og er si'ðasti stofnandinn
sem fellur frá, hún söng í
kirkjunni og með Sunnukórnum
í marga áratugi.
Utför Arnþrúðar fer fram frá
ísafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
ARNÞRÚÐUR
. HELGA MAGNÚS-
DÓTTIR ASPELUND
Elsku amma mín.
Það er jú víst bara einn sem ræð-
ur. Þessum orðum þínum tókum ég
og Einar bróðir minn sérstaklega
* vel eftir þegar við hittum þig núna í
byrjun nóvember, þá í síðasta skipti.
Þessi orð þín lýsa vel trú þinni á
Guði, þú varst ekki hrædd við að
deyja, því að þú vissir að dauðinn er
ekki eitthvað sem er slæmt. Nú er
biðin þín eftir að fá að fara á enda og
ég veit að Guð hefur tekið frá heið-
urssæti fyrir þig í himnaríki þar sem
þú munt geta fylgst með okkur og
haldið áfram að biðja fyrir okkur
fólkinu þínu eins og þú gerðir alla
tíð. Ég gleymi því aldrei amma mín
Jvvað ég elskaði að koma í heimsókn
tií þín á ísafjörð, fyrst á Aðalstrætið
og svo á Hlíf. Amma, ætli við höfúm
ekki átt heimsmet í að spila
Rommý? Ég man að við gátum spil-
að Rommý klukkustundum saman.
Nú spilum við víst ekki oftar
Rommý, því að þú ert búin að loka í
síðasta skiptið. Elsku amma mín,
þetta haust hefur verið það áhrifa-
mesta í mínu lífi, það er skrítið og
erfitt að sætta sig við að þurfa að
kveðja nánast á sama tíma tvær af
þeim manneskjum sem maður elsk-
aði hvað mest í lífinu. Elsku amma,
viltu fara til pabba og taka utan um
hann og kyssa hann á kinnina frá
mér. Elsku amma mín, nú veit ég að
þér líður vel. Minningin mín um
stórkostlega ömmu mun lifa að ei-
lífu.
Takk fyrir mig amma.
Harald Pétursson.
Blessunin hún Adda, föðursystir
mín, hefur kvatt þetta jarðlíf, 94 ára
að aldri, og horfið til betri heima.
Hún sagði mörg síðustu árin að
hún væri löngu tilbúin í ferðalagið
og nú er hún farin. Líklega varð hún
að einhverju leyti afhuga þessu jarð-
lífi eftir mikið bílslys árið 1983 er
Anna Halldórsdóttir, frænka henn-
ar, lést en sjálf var hún við dauðans
dyr mánuðum saman.
Hugurinn hvarflar ósjálfrátt um
50 ár aftur í tímann, vestur á Isa-
fjörð.
Húsið þeirra Haralds var svolítið
sérkennilegt. Þegar inn var komið
var á vinstri hönd stór skrifstofa
Haralds, en hann lést árið 1979, til
hægri var enn stærri salur, ljós-
myndastofa Öddu. í bamsminninu
a.m.k. voru þessir salir afskaplega
stórir. Adda var Ijósmyndari að at-
vinnu og þjónaði ísfirðingum í
fjöldamörg ár. Áreiðanlega leynast
margir gimsteinar í Ijósmyndasafni
hennar.
Myndir voru að sjálfsögðu svart-
hvitar á þessum árum. Það olli Öddu
ekki mildum vandræðum því hún lit-
aði myndir sínar á listilegan hátt.
Ég var svo heppinn að Adda tók
mig upp á arma sína, á meðan undir-
ritaður gaf sér tíma, og ætlaði að
kenna mér ljósmyndun. Því fékk ég
að dvelja langdvölum í myrkraher-
berginu, fyrst með Öddu en síðar
þegar hún hafði kennt mér undir-
stöðu þessa galdurs var ég mörgum
stundum einn að bjástra í myrkrinu
og lærði mikið, þótt hugurinn
stefndi síðar í aðrar áttir.
Ekki síður rifjast upp jólaævin-
týrin sem gerðust á ljósmyndastof-
unni.
Stórfjölskylda afa og ömmu í Sól-
götu 1, þar sem nýja kirkjan stendur
nú, kom alltaf saman á ljósmynda-
stofunni um hátíðimar. Þar var jóla-
veisla þar sem einkum var hugsað
um okkur börnin. Þar dönsuðu allir í
GEIR
G UÐBRANDSSON
+ Geir Guðbrands-
son, pípulagn-
ingameistari og
netagerðarmaður á
ísafirði, fæddist 1.
maí 1933. Hann lést
23. nóvember síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
ísafjarðarkirkju 29.
nóvember.
Ég kveiki á kertum
mínum er ég sest niður
til að minnast þín,
frændi sæll! Það eru
Ijúfar minningar sem
ég á um það þegar ég kom í heim-
sókn til þín í Sólgötu 5 gagngert til
að kveðja húsið, sem afi okkar Hall-
dór Ólafsson byggði árið 1905, áður
en þú seldir það. Ég naut þess að
skoða allt og kveðja í fylgd þinni,
^þar á meðal myndimar af honum
afa okkar eftir manninn minn.
Fyrsta morguninn er
við sátum yfir morg-
unverði og töluðum
um liðna tíð heyrðust
miklar dranur, ég hélt
að nú væri Gleiðahjall-
inn að hrynja, við
þustum út á götu til að
sjá hvað um væri að
vera og sáum að nú
var gríðarstór jarðýta
að taka fyrstu skóflu-
stungu að nýju
kirkjunni sem þú ert
nú kvaddur hinstu
kveðju í dag.
Elsku frændi, skap
þitt minnti mig á hana mömmu þína
sem var alltaf í góðu skapi og til-
svör þín minntu svo oft á afa Hall-
dór. Ég efast ekki um að þú eigir
góða heimkomu og óska ég þér
góðrar ferðar. Guð blessi þig.
Kær kveðja,
Fjóla Sigmundsdóttir.
kringum jólatré, með lifandi ljósa-
skreytingum. Bæði börn og fullorðn-
ir sungu. Það var alltaf sungið og
sungið óskaplega mikið enda ótrú-
legir söngsnillingar allt um kring.
Oft rak svangur krakkinn nefið
inn í Aðalstrætinu hjá Öddu, rölti
upp stigann upp á loft, kíkti inn í
stofuna, þar sem píanóið og fiðlan
hans Haralds var ásamt fleiri for-
vitnilegum hlutum. Alltaf endaði
maður þó í eldhúsinu. Þar stóð ekki
á kræsingunum. Ávallt átti hún eitt-
hvað í svanginn þegar litið var inn
og ekkert var skorið við nögl.
Adda var sérlega falleg kona,
dökkhærð, dökkeygð með töfrandi
bros, sem hún notaði óspart. Glæsi-
leg á velli. Eins og foreldram og
systkinunum vora henni gefnir mikl-
ir hæfileikar til lista. Faðir minn
heitinn sagði mér að hún hefði haft
undra fallega söngrödd, og þótt svo
góð að þáverandi söngmálastjóri
hefði hvatt hana kröftuglega, jafnvel
boðið henni styrk vildi hún fara til
söngnáms á Ítalíu. E.t.v. hefur lítil-
lætið komið í veg fyrir að af yrði eða
fjölskyldan verið komin til sögunn-
ar. Um ástæðu þess að hún fór ekki
skal ekki fullyrt hér.
Adda söng mikið í kóram fyrir
vestan en ekki minnist ég hennar í
leiklistinni þar sem foreldrar og
systkin vora þó driffjöður í leikstarf-
inu í áratugi. Er þar skemmst að
minnast systur hennar, leikkonunn-
ar Sigrúnar Magnúsdóttur, sem
starfaði einnig um árabil að leiklist í
Reykjavík, m.a. við Þjóðleikhúsið.
Hæfileikar til lista birtust einnig á
fleiri vegu. Það kom nefnilega í Ijós
er hún var komin á Hlíf, dvalarheim-
ili aldraðra á ísafirði að handavinna
og hannyrðir hennar urðu fólki
undranarefni. Hún dró upp undra-
fagrar og smágerðar blómamyndir
og fleira af ótrúlegum næmleik.
Því miður skildi leiðir um langt
árabil, m.a. vegna búsetu undirrit-
aðs erlendis og síðar langvarandi
dvalar annars staðar á landinu. Upp
úr 1985 gáfust svo tilefni til ferða
vestur. Aldrei var þá komið svo til
ísafjarðar að Adda væri ekki heim-
sótt. Stundum var bankað upp á hjá
Jónasi, yngsta bróður hennar, og við
röltum saman til Öddu. Þar var
gjarnan setið í 2-3 tíma við kræsing-
ar, sem hún bar fram og aldrei mátti
aðstoða hana í eldhúsinu. Hún vildi
bjarga sér sjálf. Síðan var setið,
spjallað, gamlar myndir skoðaðar og
gamlar, góðar minningar rifjaðar
upp.
Adda átti sögur um hverja mynd,
sem þó vora alls ekki fáar.
Nú verða heimsóknimar vestur
fátæklegri. Fastur punktur er horf-
inn.
Hafðu kærar þakkir fyrir allar
ánægjustundimar og bænirnar mér
og mínum til handa.
Karli, Magnúsi og Helgu og fjöl-
skyldum þeirra færi ég og mitt fólk
innilegar samúðarkveðjur.
Góða ferð, kæra frænka, og skil-
aðu kveðju.
Magnús Helgi Ólafsson.
GISLIPETUR
ÓLAFSSON
Gísli Pétur Ólafs-
son fæddist á
Læk í Viðvíkursveit í
Skagafírði 28. júm'
1922. Hann lést í
Reykjavík 19. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Guðrún Gísla-
dóttir, f. 6. aprfl
1893, d. 7. maí 1965
og Ólafur Jónsson, f.
22. febrúar 1890, d.
31. ágúst 1974. Syst-
ur Gísla Péturs eru
Margrét Lilja, f. 7.
aprfl 1921, gift Herj-
ólfi Sveinssyni og Sigurlaug, f. 26.
september 1927, d. 12. maí 2000
en eftirlifandi maður hennar er
Óskar K. Ólafsson.
Gísli Pétur ólst upp í Kýrholti í
Viðvíkursveit en þá bjuggu þar
móðurforeldrar hans, Gísli L. Pét-
Fyrstu kynni hafði ég af Gísla,
móðurbróður mínum, þegar hann
kom í stuttar heimsóknir til foreldra
minna sem þá bjuggu í Hofstaðaseli í
Skagafirði. Ég þekkti þá ekkert til
þeirra framandi heima sem leyndust
utan fjallahrings Skagafjarðar og var
ekki laust við að ég liti upp til þessa
lífsreynda manns og heimsborgara
sem svo víða hafði farið og kunni skil
á svo mörgu. Á þessum árum vann
hann hjá símanum, fór landshorn-
anna milli og kynntist landinu og
fólkinu og ég held helst að hann hafi
aldrei gleymt andliti. Hann hafði
ursson og Margrét
Bessadóttir ásamt
Bessa, syni sínum,
og konu hans Elín-
borgu Björnsdóttur.
Að loknu námi við
héraðsskólann að
Reykjum í Hrúta-
firði starfaði Gísli
Pétur m.a. hjá
Landsímanum um
skeið en eftir að
hann fluttist alfarinn
til Reykjavíkur var
hann afgreiðslumað-
ur í vínbúð ÁTVR
um árabil. Hann var
ókvæntur og barnlaus.
Minningarathöfn um Gísla Pét-
ur fór fram í Háteigskirkju 29. nó-
vember si'ðastliðinn en útför hans
verður gerð frá Viðvíkurkirkju í
Skagafirði í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
ætíð ánægju af ferðalögum og notaði
gjarnan frí til að ferðast bæði innan
lands og utan.
Á unglingsárum fór Gísli í skóla að
Reykjum í Hrútafirði. Hann reyndist
námsmaður í fremstu röð en skóla-
gangan varð ekki lengri því þeir tím-
ar vora ekki enn rannir upp að bók-
vitið yrði látið í askana. í þeim efnum
var hann undir sömu sök seldur og
margir jafnaldrar hans.
Eftir tvítugt eða þar um bil dvald-
ist Gísli ekki langdvölum í Skagafirði
en rætumar slitnuðu aldrei, hann var
trúr upprana sínum og þar er honum
SIGURJON
FANNDAL
TORFASON
+ Sigurjón Fanndal
Torfason fæddist
í Hvítadal í Saurbæ í
Dalasýslu 7. febrúar
1926. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 22. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðrún Valfríður
Sigurðardóttir frá
Stóra-Fjarðarhomi
og Sigurður Torfi
Sigurðsson frá Bæ á
Selströnd í Stranda-
sýslu, og var Sigurjón
þriðji elstur sjö bama
þeirra. Systkini Siguijóns em 1)
Sigvaldi, f. 1922, d. 1998. 2) Sigur-
karl, f. 1926, d. 1997. 3) Guðbjörg,
f. 1929. 4) Sigurrós, f. 1929. 5)
Svavar, f. 1933. 6) Sighvatur, f.
1936.
Siguijón bjó alla tíð í Hvítadal,
fyrst ásamt foreldrum sínum en
1973 hóf hann búskap með eftir-
Nú er dimmt í dalnum heima
dáið, frosið sérhvert strá.
Minningar og myndir streyma
mér í hugann æsku frá.
Þessar línur komu mér í hug er
ég leit út um gluggann heima í
Hvítadal miðvikudagsmorguninn
22. nóvember sl. eftir að Elsa mág-
kona mín hafði hringt til mín og
sagt mér að Sigurjón bróðir minn
hefði andast þá um nóttina og beð-
ið mig að tilkynna Torfa syni
þeirra lát föður síns.
Á slíkum stundum þjóta minn-
ingar og myndir liðinna ára gegn-
um hugann og oft verða myndir
æskuáranna skýrastar. Myndir
æskuáranna heima í Hvítadal þar
sem glaðværð og gáski ungs fólks
setti svip á hvern dag og átti Sig-
urjón stóran þátt í að skapa þá
glaðværð með léttleika sínum og
smellnum tilsvörum, en honum var
einkar lagið að sjá hlutina í öðru
og bjartara ljósi en margir sam-
ferðamanna hans. Eins era sam-
lifandi konu sinni, El-
ísu Berthelsen, f. 30.
aprfl 1939. Foreldrar
hennar eru Sesselja
Pétursdóttir og Sóf-
us Berthelsen sem
búa í Hafnarfírði.
Siguijón og Elísa
eignuðust tvö böm,
stúlku, sem fæddist
andvana 1976, og
Sigurð Torfa, f. 1977,
sem býr í Hvítadal.
Börn Elísu em: Erl-
ing, maki Monika
Einarsdóttir, Herdís,
maki Jósteinn Ólafs-
son; Ingigerður, maki Birgir Lúð-
víksson; Skúli, maki Stella M.
Blöndal; Sesselja Vilborg, maki
Halldór Þórisson og Guðmundur,
maki Rannveig Lárusdóttir.
Barnabömin eru 21.
Utför Sigurjóns fer fram frá
Staðarholtskirkju, Saurbæ í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
verustundirnar sem við áttum þeg-
ar við vorum orðnir tveir einir eftir
hjá foreldrum okkar ógleymanleg-
ar og tengdu okkur mjög nánum
böndum sem aldrei hafa slitnað.
En Sigurjón sem var þriðji í
aldursröð okkar systkinanna byrj-
aði snemma að aðstoða við búskap-
inn og þegar systkinin fluttu hvert
af öðra að heiman kom það í hans
hlut að vera eftir og aðstoða for-
eldra okkar og var hann þeim sú
hjálparhella sem þau þurftu á að
halda og það leysti hann eins og
allt sem hann gerði af mikilli sam-
viskusemi og góðvild allt til að fað-
ir okkar andaðist og móðir okkar
flutti til Reykjavíkur.
Árið 1973 hóf Sigurjón búskap í
Hvítadal með eftirlifandi konu
sinni Elísu Berthelsen. Foreldrar
hennar era hjónin Sesselja Péturs-
dóttir og Sófus Berthelsen búsett í
Hafnarfirði.
Börnum Elísu reyndist Sigurjón
sem besti faðir og þau og börn
þeirra hafa líka reynst honum sem