Morgunblaðið - 02.12.2000, Qupperneq 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 2. DESEMBER 2000 59
Deyrfé,
deyja frændur,
deyrsjálfuriðsama;
en orðstír
deyraldregi,
hveim er sér góðan getur.
Þessi vísdómur Hávamála leitar á
huga minn þegar ég minnist öðlings
á borð við Jón Kort Ólafsson frá
Haganesi.
Minningamar um Konna í Haga-
nesi, þannig þekki ég hann best, líða
framhjá. Eg man hvað ég var af-
brýðisöm, fjögurra ára gömul, þegar
athygli Laugu frænku minnar á mér
minnkaði vegna áhuga hennar á
þessum „kalli“.
Ég man bernskuárin í Fyrirbarði,
þegar barnavinurinn Konni kom
rétt fyrir jólin, oftast á skíðum, dró
lítinn sleða á eftir sér hlaðinn jóla-
pökkum og ég man ungu stúlkuna,
mig, sem á svo margt að þakka þeim
sæmdarhjónum Konna og Laugu í
Haganesi.
Konni var fæddur og uppalinn í
Haganesi og ungu hjónin hófu þar
sinn búskap. Aldrei man ég annað en
að í Haganesi væru margir í heimili,
t.d. áttu foreldrar þeirra beggja þar
heimili um mislangan tíma auk
margra annarra. Gestkvæmt var þar
einnig því á þessu höfuðbóli var sím-
stöðin. Böm Konna og Laugu urðu
sex en þau hjónin létu sig ekki muna
um að bæta Sollu, systur Laugu, við
heimilisfólkið ásamt þremur bömum
hennar. Heimili þessara bama var
áfram í Haganesi þótt móðir þeirra
eignaðist sitt heimili.
Fyrir húsbónda á svo fjölmennu
heimili hefur komið sér vel að eiga
þó ekki væri nema bátkænu. Svo
lengi sem ég man átti Konni í Haga-
nesi bát og þessi harðduglegi þús-
und þjala smiður þekkti fiskimiðin
og veðurútlitið og var fengsæl afla-
kló.
Haganes er landmikil hlunninda-
jörð. Þar er m.a. silungsveiði, reki og
dúntekja. Öllu þessu þurfti að sinna
og þar við bættist að Konni var val-
inn til ýmissa trúnaðarstarfa. Þar
nýttust honum vel eiginleikar eins og
ótrúlegt jafnlyndi, víðsýni og rök-
festa.
Hann var söngmaður góður og
engum sem sá leiksýningar Ung-
mennafélagsins í Fljótum á ámnum
1950 til 70 gleymast tilþrif hans á
leiksviðinu. Hann fór afar vel með
sitt mikla skap. Ég sá hann einu
sinni reiðast en fram að þeim tíma
hélt ég að þessi lífsglaði maður gæti
ekki reiðst. Svo brá mér, þótt reiði
hans beindist ekki að mér, að ég ósk-
aði þess að Konni í Haganesi yrði
aldrei oftar reiður.
Oft var glatt í borðstofunni í
Haganesi, spilað og sungið fram eftir
nóttu. Þar var Konni jafnan hrókur
fagnaðarins og ekki lét hann sig
vanta á mannamót sveitarinnar. Allt-
af var Konni í keyrsluhæfu ástandi
og tilbúinn að greiða götu annarra.
Hann þurfti aðeins kaffisopa til að
bregða fyrir sig glettni, hlæja inni-
lega og njóta stundarinnar. Ljúf-
mennska hans birtist m.a. í að horfa
framhjá bernskubrekunum og
breiða yfir bresti samferðamann-
anna, sérstaklega þeirra ungu, sem
voru að fóta sig á veraldarveginum.
Mér er löngu Ijóst að ég á þessum
geðprýðismanni stóra skuld að
gjalda. Hér er gerð veikburða til-
raun til að þakka fyrir allt, ekki síst
hvernig hann umbar mig sem ungl-
ing, en í Haganesi fannst mér ég
ávallt eiga notalegt skjól á þessum
umbrotaárum manneskjunnar.
Elsku Lauga, börnin ykkar,
tengdabörn, barnaböm og aðrir
syrgjendur. Við Haukur vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð og vonum að
minningin um góðan dreng verði
huggun harmi gegn.
Með þakklæti og virðingu kveð ég
Konna frá Haganesi með ljóðh'num
Reykjavíkurskáldsins ástsæla:
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga,
vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannske á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhorni.
(Tómas Guðm.)
Blessuð sé minning Jóns Korts Ól-
afssonar.
Sigurbjörg Björgvinsdóttir.
ASMUNDUR
STEINAR
JÓHANNSSON
+ Ásmundur Stein-
ar Jóhannsson
fæddist á Hamraend-
um í Breiðuvíkur-
hreppi á Snæfells-
nesi 15. mars 1934.
Hann lést í Reykja-
vík 23. nóvember síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 1. desem-
ber.
Ég var bam að aldri
þegar ég man fyrst eft-
ir Ásmundi. Hann var
bekkjarbróðir Benedikts heitins,
bróður míns, en þeir urðu stúdentar
vorið 1954. Vinátta þeirra var einlæg
og sönn meðan báðir lifðu. Ég naut
alltaf vináttu þeirra Benedikts.
Lítill drengur heyrði ég ævintýra-
sögur af þessum manni. Hann var
bæði hraustur og snar. Á skólaárum
sínum var það sumarvinna hans að
vera í landmælingum undir forystu
Steingríms Jónssonar af Gautlanda-
ætt. Eitt sinn voru þeir við mælingar
hjá Jökulsá á Fjöllum. Berast þeim
þá þau ótíðindi, að ferðalangur hafi
fallið ofan í fossgljúfrið. Ásmundur
réðst ofan í gljúfrið og fetaði sig hálf-
an annan kílómetra upp með fljótinu
og barg ferðalanginum. Þetta
hreystiverk varð að sönnu annálað
en aldrei vildi Ásmundir ræða þessa
sögu en gerði lítið úr.
Þegar Ásmundur
lauk embættisprófi fór
hann til Akureyrar og
bjó þar mestan hluta
starfsævi sinnar. Hann
kvæntist Ólöfu hjúkr-
unarfræðingi, dóttur
Snorra læknis í Kristn-
esi, og áttu þau sex
börn. Síðast bjuggu
þau Ólöf á Seltjamar-
nesi og andaðist Ás-
mundur þar.
Á þeim ámm, sem
Ásmundur var að byrja
embættisstörf sín á Ak-
ureyri, bjuggu sýslufulltrúar (og þar
með dómarafulltrúar í Reykjavík)
við einkennileg kjör. Kaup var ekki
mjög hátt en hins vegar höfðu full-
trúamir fullkomið leyfi til að opna og
reka eigin lögmannsstofur, annast
þ.á m. um þau venjulegu þjónustu-
störf, sem flestir lögmenn þekkja, -
gera erfðaskrár, rita kaupmála,
skipta síðan búunum og sjá um
hjónaskilnaðina. Síðan þurftu menn
á lögmönnum að halda til að krefja
um bætur ef menn slösuðust. Dóms-
málastjómin gerði ekki athuga-
semdir við, að menn sinntu þessum
störfum, jafnvel þótt þeir væm um
leið starfandi fulltrúar við embætti
þess dómstóls, þar sem flest þeirra
mál vora flutt. Þar fyrir utan gátu
menn rekið fasteignasölur án at-
ARNY OLINA
ÁRMANNSDÓTTIR
+ Árný Ólína Ár-
mannsdóttir
fæddist á Akranesi
29. október 1963.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness 10.
nóvember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Akraneskirkju 20.
nóvember.
Þegar ungt fólk í
blóma lífsins deyr skil-
ur maður ekki tílgang-
inn með þessu öllu
saman. Upp koma spurningar eins
og sú af hverju þeir bestu deyja
alltaf fyrst. Svo fór með systur
mína, sem var svo staðráðin í að
sigrast á veikindum sínum, en eftir
tveggja ára baráttu varð hún að
lúta í lægra haldi. Við sem eftir lif-
um huggum okkur við, að þeim
látnu sé ætlað æðra hlutverk hand-
an móðunnar miklu.
Við Adda fylgdumst hvor með
annarri úr fjarlægð framan af ævi,
en hittumst þó einstaka sinnum.
Um fermingu tókum við svo af
skarið um að kynnast nánar, og
upphófust nú tíðar ferðir milli heim-
ila okkar. Inga Vilberg og Ásta
systir hennar opnuðu heimili sitt
fyrir mér. Ýmislegt var brallað á
unglingsáranum, margir rúntamir
teknir og vorum við yfirleitt þrjár
saman, ég, Adda og Ásta og var
virkilega gaman að kynna Ástu sem
hálfsystur hálfsystm- minnar.
Sveitaböllin voru stunduð stíft og
oft var farið í fjársmölun í Brynju-
dalnum, en þar bjuggu amma henn-
ai’ og Lúther frændi. Eitt haustið
ákvað Adda að fara að vinna uppi á
Akranesi. Þá bjó hún heima hjá
okkur, og kynntist þá bræðram
okkar nánar. Það var upphafið að
mjög sterkum systkinatengslum.
Fljótlega eftir að hún kom á Skag-
ann kynntist hún manninum sem
hún átti eftir að eyða ævinni með,
honum Freysteini, og árið 1982
eignuðumst við Adda svo dætur
með fjögurra mánaða millibili, þær
Sigurbjörgu og Móniku, og eru þær
miklir vinir. Svo þegar Adda,
Freysteinn og Mónika
fluttu á Akranes leiddi
það til mjög aukins
samgangs á milli okk-
ar systra, enda fjar-
lægðin orðin minni en
áður var.
Adda var einstak-
lega vel af manni gerð,
trú sínu, sem kom ein-
staklega vel í ljós í um-
hyggju hennar við
ömmu og afa þegar
þau misstu son sinn á
besta aldri. Þá var
Adda stoð þeirra og
stytta og sýndi úr
hverju hún var gerð.
Elsku Adda systir. Nú þegar þú
ert horfin á braut, langt um aldur
fram, huggum við okkur við að þú
hefur slegist í hóp með Kaprasíusi
frænda og ömmu þinni sem þú
dáðir svo mjög og ég veit að þar
hefur þú fengið bestu móttökur
sem hugsast getur og það er okkar
eina huggun.
Elsku Freysteinn, Mónika og all-
ir þeir sem syrgja hana Oddu sem
átti svo stórt pláss í hjarta okkar:
Mundu þegar þú grætur, að það
sem þú grætur var áður gleði þín.
Kristín Ármannsdóttir.
Formáli
minning-
argreina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er tíl að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
hugasemda. Og í raun er ekki hægt
að benda á neinar misfellur sem urðu
vegna þessa fyrirkomulags og mér
er ekki kunnugt um að rekja megi
ranga dóma til þessa fyrirkomulags
á réttvísinni. Þetta fór hins vegar
veralega í taugamar á þeim mönn-
um sem unnu eingöngu við lög-
mannsstörf.
Á þessum áram rak Ásmundur
eina umsvifamestu lögmannsstofu
og fasteignasölu á Akureyri, jafn-
hliða því að vera aðalfulltrúi sýslu-
mannsins á Akureyri. í dag þættí
þetta skondin atvinna. í þá daga var
mönnum einfaldlega sagt að gera
þetta ef þeir kvörtuðu við ráðuneytíð
um kjör sín. Störf Ásmundar utan
embættísins urðu svo til þess, að
hann lét þar af störfum, þegar þau
sjónarmið urðu uppi, að þetta færi
ekki saman. Taldi hann sér þá betur
borgið fjárhagslega með því að
starfa á frjálsum markaði en jafn-
framt var hann ósáttur við, að annar
maður var tekinn fram fyrir hann
sem héraðsdómari við embættið.
Eftir það rak hann eigin lögmanns-
stofu og fasteignasölu á Akureyri
þar tíl að hann misstí heilsuna.
Ásmundur var góður lögfræðing-
ur. Hann gat verið nokkuð stór upp á
sig og fljóthuga. Hann hafði ríka
réttlætiskennd og hafði hann oft
meira amstur en fé af störfum sín-
um. Ekki hræddist hann ofureflið.
Mér er í sérstöku minni mál sem
Ásmundur bar fram til sigurs gegn
trú allra manna. Þannig var, að hann
hafði verið að hjálpa ungum hjónum
við íbúðarkaup á Akureyri. Þetta
mál var komið nokkuð á veg en þá
veikist Ásmundur, svo að hjónin leit-
uðu til annarra um leiðsögn. Þegar
Ásmundur kom aftur til starfa koma
þessi ungu hjón til hans í nauðum
sínum og höfðu þá misst fé sitt allw
Ásmundur sannfærist fljótt um, að
nauðimar mátti rekja m.a. til mis-
taka eins bankans.Hann ákvað að
krefja bankann um bætur vegna
þessara mistaka en sannast sagna
var þessi málsókn meira höfð að spéi
en alvöra. Þá var ekki tíl siðs að rífa
kjaft við banka. Ásmundur tapaði
þessu máli í héraði. Vegna heilsu-
brestsins treysti hann sér ekki að
flytja málið sjálfur í Hæstarétti en
bað mig að flytja þetta mál. Ég hafði
litla trú á málinu og sagði Ásmundi
það. Hann flutti það því fastar við
mig. Ég mun alltaf muna, hverstf^
heitt glóði þá réttlastískenndin hans.
En allt um það. Ég fluttí málið í
Hæstarétti eftir nákvæmri fyrirsögn
vinar míns. Þar vann Ásmundur sæt-
an sigur. Þetta mál skipti skjólstæð-
inga Ásmundar sköpum fjárhags-
lega. I þessu máli dæmdi Hæsti-
réttur í fyrsta sinn fjármálastofnun
fyrir ofstopagang og yfirlæti gagn-
vart fátæku fólku.
Á námsárum sínum varð Ásmund-
ur kunnugri hálendi íslands en aðrir
jafnaldrar hans. Hann unni óbyggð-
unum. Ég fór nokkram sinnum með
honum á háfjöllin og er mér í fersku
minni veiðferð okkar sl. sumar í
Veiðivötn. Þá léku honum ömefnin
og sagan á tungu og þá fann égr*,
hversu mjög honum leiðj)ar vel.
Blessuð sé minning Ásmundar S.
Jóhannssonar.
Haraldur Blöndal.
ANNA BÁRA
KRIS TINSDÓTTIR
+ Anna Bára Krist-
insdóttir verka-
kona fæddist á
Brattavöllum, Þor-
valdsdal við Eyja-
fjörð 29.
1915. Hún lést á
heimili sínu á Akur-
eyri 15. nóvember
si'ðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Akureyrarkirkju
24. nóvember.
Mig langar í örfáum
orðum til að kveðja vin-
konu mína, hana Önnu,
því vegna fjarlægðar og aðstæðna á
ég þess ekki kost að fylgja henni til
grafar. Við urðum vinir á áranum
1979-82 þegar ég var samstarfsmað-
ur eiginmanns hennar, hans Ella
Færeyings, i öskunni á Akureyri.
Þar urðu tíl traust vináttubönd milli
tveggja fjölskyldna, þótt af sitt-
hvorri kynslóðinni væra, enda náðu
þau hjón jafn vel til allra, fullorðinna
sem barna. Þau vora t.d. fastír gestir
í skímarveislum og afmælum
tveggja sona minna og urðu þeim
kærir vinir. Ég kynntíst þeim báðum
vel og þótti vænt um þau. Það var
gott að heimsækja þau og gaman að
spjalla við þau um alla heima og
geima. Hvoragt þeirra lá á skoðun
sinni, og bæði vora þau sérlega ein-
læg og heiðarleg. Anna var alltaf svo
jákvæð, spaugsöm og
átti auðvelt með að áJSv
og benda á fleiri hliðar
málanna en við karl-
amir vildum sjá, t.d. í
gegnum pólitísku
gleraugun okkar sem
við héldum að sæju og
skildu allt.
Á síðustu áram hef
ég orðið þeirrar
ánægju aðnjótandi að
geta endumýjað kynn-
in við Önnu í gegnum
dóttur hennar sem býr
hér í sveitinni ásamt
fjölskyldu sinni. Elli
Færeyingur vinur minn var þá því
miður dáinn og Anna orðin öldrað og
lasburða. En hugurinn var sá sais)!
og fyrram, umhyggja, spaugsemi og
skýr skilaboð til samferðamannanna.
Nú er Anna blessunin dáin líka.
Þau munu bæði lifa áfram hér á jörð-
unni í afkomendum sínum, í minn-
ingu þeirra og persónuleika. Vinir
þeirra minnast þeirra alla sína ævi.
En hinum megin verður nú glatt á
hjalla. Ég veit að Elli hefur beðið
hennar Önnu sinnar og tekur vel á
móti henni. Sjálfsagt syngur hann
fyrir hana lagið „Anna í Hlíð“ sem
hann söng stundum í vinnunni og
reyndi að telja okkur trú um að væri
samið um konuna sem beið heima og
honum þóttí svo undurvænt um.
Guðmundur í' Skógum.
ní,
október
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför okkar
ástkæru,
RAKELAR GUÐLAUGSDÓTTUR,
Helluhrauni 12,
Mývatnssveit.
Sérstakar þakkir til starfsfólks lyfjadeildar
Fjórðungssjúkrahússins á Akureyri og Dag-
bjartar Bjarnadóttur, hjúkrunarfræðings I Mývatnssveit, fyrir kærleiksrika
umönnun.
Rögnvaldur Egill Sigurðsson,
Jóhanna Rögnvaldsdóttir, Garðar Jónsson,
Sigurður Rögnvaldsson, Elfn Elísabet Magnúsdóttir,
Sigurlaug Rögnvaldsdóttir, Sigurður Pálsson,
Agla Rögnvaldsdóttir, Karl Emil Sveinsson
og barnabörn.