Morgunblaðið - 14.12.2000, Blaðsíða 42

42 FIMMTUDAGUR 14. DESEMBER 2000
LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ
Hausar, brons, 1999.
Morgunblaðið/Bragi Ásgeirsson
Brons og riss
MYNDLIST
Vinnuslofa
Lindargiitu 46
BRONSSTYTTUR/
TEIKNINGAR
HELGI GÍSLASON
Opið alla daga frá kl. 12-18. Til 17.
desember. Aðgangur ókeypis.
VINNUSTOFUSYNINGAR
rnyndlistarmanria eru ekki algengt
fyrirbæri á landi hér, í öllu falli ekki
þeirra sem mjög framarlega standa.
Raunar ei heldur ytra og teljast því
fágætur viðburður sem hvarvetna er
tekið eftir og mikla athygli vekur.
Hins vegar er algengara og sums
staðar venja, að hafa sérstakan vinnu-
stofudag og getur fólk þá gengið í hús
listamanna og skoðað verk þeirra og
vinnulag. Þetta er til að mynda fóst
venja í Kaupmannahöfn og er þá mik-
ið um að vera, eitthyað svipað menn-
ingamótt sem þeir hafa líka í borginni
við sundið, en þó að sjálfsögðu í af-
markaðra formi.
En svo finnast auðvitað hvarvetna
listamenn sem taka ekki í mál að
hleypa ókunnugum á þessa vísu ná-
lægt sér, hvað þá leiða þá í mesta
helgidóm sinn og eru íslenzkir ofar-
lega á blaði, en hér verða menn að
ráða sér sjálfir og er ekki tilefni að-
finnslu af neinu tagi.
Aðstreymi að slíkum uppákomum
segir okkur að fólki finnst forvitnilegt
og spennandi að fá frjálsan aðgang að
vinnustofum listamanna og vafalítið
er það í mörgum tilvikum hagur
beggja. Þá þykir mikilsvert að geta
skoðað hús genginna listamanna, eins
og þau voru er þeir hurfu af vettvangi
og um leið drjúgur lærdómur, einkum
fyrir hið sérstaka andrúm innan
veggja þeirra sem þeir mótuðu sjálfir
og var ekki svo lítill hluti af þeim.
Að þessu er vikið vegna sýningar
hins velþekkta myndhöggvara Helga
Gíslasonar í vinnustofu hans í Lind-
argötuportinu, hliðarbyggingu til
vinstri þar sem ríkið var í gamla daga.
Hann er fluttur frá Vogaseli þar sem
hann og fleiri listamenn byggðu sér
vegleg hús fyrir tuttugu árum eða
svo, húsið orðið of stórt en vinnustof-
an of lítil, að auki vildi hann burt úr
svefhholtinu og vera meira innan um
fólk og bi'úsandi líf.
Helgi hefur komið sér vel fyrir á
jarðhæð þar sem hann hefur hin
ákjósanlegustu skilyrði til að vinna
hin stærri verk. En þau sem hann
leyfir gestum og gangandi að skoða
að þessu sinni eru þó fæst yfrið stór,
en fleiri lítil. Mikið ber á höfuðform-
um þeim sem við höfum áður kynnst í
list Helga og hann mun hafa gert á
síðasta ári og að auki eru þar nokkrar
teikningar á veggjunum. Þetta er
upplagt tækifæri til að kynnast hluta
af sköpunarferli myndhöggvarans og
mjög þakkarvert framtak, sem ber að
vekja sérstaka athygli á. Hins vegar
hefur listamaðurinn formað vinnu-
stofuna eins og sýningarsal í stað þess
að íýma dálítið til í henni og lofa fólki
að sjá tól og tæki ásamt svolitlu af líf-
rænum og heilbrigðum skít og hér er
ég ekki alveg með á nótunum. Það
skiptir þó minna máli í ljósi hins, sem
hefúr stórum meira vægi.
Bragi Asgeirsson
Tónleikagestir fengu
jólastemmingu í nesti
TOMLIST
S e 11 j a r n a r n e s k i r k j a
SELKÓRINN
Johann Sebastian Bach: Lobet den
Herrn, alle Heiden, mótetta BWV
230. Antonio Vivaldi: Gloria í D-dúr
RV 589. Wolfgang Amadeus Moz-
art: Laudate Dominum úr Vesperae
solennes de confessore KV. 339.
Ýmis jólalög og brot úr verkum
sem tengjast jólahátíðinni. Ein-
söngur: Hulda Guðrún Geirsdóttir
(sópran), Þuríður G. Sigurðardóttir
(sópran) og Sigrún Jónsdóttir
(mezzósópran). Kórsöngur: Selkór-
inn, Seltjarnarnesi. Fylgirödd: Mar-
teinn Hunger Friðriksson (orgel)
og Lovísa Fjeklsted (selló). Kamm-
ersveit: Szymon Kuran, Zbigniew
Dubik, Andrzej Kleina, Margrét
Krisfjánsdóttir, Hjörleifur Valsson
og Hjördís Birgisdóttir (fiðlur).
Sarah Buckley og Þórunn Harð-
ardóttir (víólur). Lovísa Fjeldsted
(selló). Páll Hannesson (kontra-
bassi). Peter Tompkins (óbó). Einar
Jónsson (trompet). Konsertmeist-
ari: Szymon Kuran. Stjórnandi: Jón
Karl Einarsson. Sunnudaginn 10.
desember 2000.
ÞAÐ var vel til fundið hjá Einari
Karli Jónssyni að hefja tónleikana sl.
sunnudag með fjöldasöng sem kórinn
leiddi. Tónleikagestir voru frekar
tregir í taumi í upphafi enda plagar
feimnin jafnan allsgáða Islendinga í
fjöldasöng. En Selkórnum og stjórn-
anda hans tókst samt með þessu móti
að vekja upp góða stemmningu sem
entist út tónleikana. Tónleikagestum
kom þessi byrjun vafalaust á óvart og
einnig það að fyrri hluti efnisskrár-
innar skyldi samanstanda af stuttum
verkum, aðallega velþekktum jólalög-
um. Oftast enda menn jóiatónleika á
slíku. Þar á meðal var lagið í dag er
glatt í döprum hjörtum í frumgerð
Mozarts eins og það kemur fyrir í
Töfraflautunni. Reyndar var það ekki
sungið af drengjaröddum eins og
Mozart ætlaðist tii en var hér prýði-
lega flutt af einsöngvaratríóinu.
Laudate Dominum úr Vesper Moz-
arts var afar fallega flutt af kórnum
Undarleg samsuða
KVIKMYJVDIR
Rognbojrinn
HÁLENDINGURINN 4
„HIGHLANDER: END-
GAME“*
Lcikstjórn: Dough Aarinokoski.
Framleiðendur: Bill Panzer og Pet-
er Davis. Aðalhlutverk: Christ-
opher Lambert, Bruce Payne, Adri-
an Paul, Sheila Gish. Miramax
2000.
FYRSTA myndin um Hálend-
inginn ódauðlega var kraftmikil og
spennandi, naut vinsælda um allan
heim og tókst að gera einskonar
stjörnu úr franska leikaranum
Christopher Lambert. Sean Conn-
ery var þó senuþjófurinn en mynd-
in var ein af þessum stílfærðu has-
armyndum níunda áratugarins
sem höfðu bein tengsl inn í auglýs-
inga- og tónlistarmyndbandagerð-
ina og var útlit hennar talsvert
markað af því. I kjölfarið fylgdu
þrjár framhaldsmyndir, nú síðast
„Endgame", ruslmynd sem á ekk-
ert skylt við fyrstu myndina nema
hinn hryllilega skoska hreim Lam-
berts.
Hálendingurinn hefur marga
ER VOLUSPA
EFTIR EGIL?
í bókinni Völuspá, Sonatorrek og 12 lausavísur
Egils, setur Þráinn Löve ekki einungis fram nýjar
skýringar, jafnvel á vísum sem hingað til hafa verið
taldar óskýranlegar. Lesandinn mun líka velta því
fyrir sér hvort Völuspá sé ef til vill eftir Egil.
Sjá nánar: www.jolabok.is
fjöruna sopið þegar hér er komið
sögu og er orðinn alvarlega þung-
lyndur enda talsvert á manninn
lagt að þurfa að lifa í gegnum ald-
irnar. Fóstbróðir Hálendingsins er
frændi hans úr hálöndunum, leik-
inn af Adrian Paul, en saman tak-
ast þeir á við ódauðlegan munk
aftur úr öldum og illþýði hans;
munkurinn brenndi móður Há-
lendingsins á báli fyrir nornagald-
ur fyrir einhverjum fjögur hundr-
uð árum og hefur verið að stríða
honum á því síðan. Illþýði hans er
vélhjólagengi með sérkennilegan
höfuðbúnað og ninjastæla og
minnir allt á Stökkbreyttu ninja-
skjaidbökurnar.
Handritið er undarleg samsuða
úr fortíð og nútíð og illskiljanlegt
á köflum. Leikstjórn Doug Aarino-
koski, sem mun hafa starfað með
Robert Rodriguez, hæfir lélegri B-
myndasmíð eins og þessari og leik-
urinn er alveg sérkapítuli fyrir þá
sem vilja kynna sér ofleik. Sér-
staklega er óþokkinn, sem Bruce
Payne leikur, hlægilegur þar sem
hann spígsporar um og flytur
þrumuræður um eitthvað sem fer
algerlega fyrir ofan garð og neðan.
Því er lofað að hér sé um síðustu
myndina um Hálendinginn að
ræða. Guð láti gott á vita.
Arnaldur Indriðason
og Þuríði G. Sigurðardóttur og tii allr-
ar Guðs lukku stýrði Einar Kari flytj-
endum framhjá hálli braut tilfinn-
ingaseminnar. Þessi kafli á það
nefnilega til að verða ansi yfirdrifinn
og væminn ef menn gæta ekki að sér.
Fyrri hlutanum lauk svo með fjölda-
söng í jólalaginu hugljúfa, Nóttin var
sú ágæt ein, eftir Sigvalda Kaldalóns.
Nú tóku tónleikagestir betur undir í
samsöngnum því nú sveif jóla-
stemmningin yfir vötnum. Framlag
kórsins í þessum fyrri hluta tón-
leikanna var ákveðið og fullt sjálfs-
trausts enda greiniiega til þess ætlast
af stjómandanum að „sungið væri
út“.
Þá var komið að fjögurra radda
mótettunni Lobet den Herm, alle
Heiden BWV 230 sem er sú eina af
mótettum Bachs sem hefur fylgirödd.
Þessi stutta mótetta Bachs (ef hún er
þá eftir hann) er þannig gerð að hún
fær bestu atvinnumannskóra til að
svitna við tilhugsunina eina. Hvað þá
kóra sem skipaðir eru áhugamönnum.
En þegar kórstjórar vita hvert þeir
ætla og söngmenn eru staðráðnir í því
að komast á leiðarenda samtímis þá
er víst að árangurinn lætur ekki á sér
standa. Tónleikagestir heyrðu hér
óvenju andríkan flutning á þessu
flókna verki. Þrátt fyi'h' einstaka
óhöpp, sem varla er orð á gerandi, þá
var söngurinn svo lifandi að ómögu-
legt var annað en að hrífast með.
Hressilegt tempó og framúrskarandi
styrk stjóm Jóns Karls Einarssonar
tryggði ánægjulega hlustun og
dansryþminn í lokakaflanum Alleluja
var sérstaklega hrífandi. Fylgiröddin
var leikin af Marteini Hunger Frið-
rikssyni og Lovísu Fjeldsted sem
skiluðu sínu með miklum ágætum.
Lokaverk tónleikanna var Gloria
Vivaldis. Það er alltaf varasamt fyiir
áhugamannakóra að fást við tónsmíð-
ar sem eru svo mörgum kunnar. Sam-
anburðurinn getur þá orðið óhag-
stæðari en ella. Og ekki var laust við í
mér hafi verið nokkur kvíði fyrir því
að ekki tækist að ná verkinu á flug.
En þá gerðist það aftur. Selkómum
hafði tekist að lyfta grettistaki með
samstilltu átaki allra hlutaðeigandi.
Hraðaval Jóns Karls Einarssonar var
til alfrai' hamingju nokkuð frísklegt,
því ekkert fer Vivaldi eins illa og sila-
legt tempó. Dyggilegur stuðningur
hóps ágætra hljóðfæraleikara, með
pólska þungavigtarliðið úr Sinfómu-
hljómsveitinni í fararbroddi, tryggði
verkinu snarpan og hressilegan flutn-
ing sem var hin besta skemmtun.
Einnig er ástæða til að nefna ömggan
trompetleik Einars Jónssonar og fal-
legt óbóspil Peters Tompkins. Ein-
söngvararnir stóðu sig að mestu leyti
prýðilega og þá sérstaklega Þuríður
G. Sigurðardóttir.
Þessir tónleikar Selkórsins vom
skólabókardæmi um það sem mestu
máli skiptir í tónlistinni. Tónleikar
þar sem allur tónlistarflutningur er
tæknilega óaðfinnanlegur geta hæg-
lega verið hrútleiðinlegir ef leik- og
sönggleði vantar. En þegar saman fer
gleðin í tónlistinni, áhugi og eldmóður
þá er víst að árangurinn verður góð-
ur. Og þá er gaman á tónleikum.
Upplyftir tónleikagestir héldu
heim ánægðir og glaðir í sinni - og
fengu jólastemmninguna með sér í
nesti.
Valdemar Pálsson
Metverð fyrir
Rembrandt
Reuters
MÁLVERKIÐ á myndinni er eftir
17. aldar meistarann Rembrandt.
Myndin, Portrett af 62 ára gam-
alli konu, seldist nú í vikunni á
uppboði hjá Christie’s í London
fyrir 19,8 milljónir punda, eða um
2,5 milljarða króna. Er þetta met-
verð fyrir verk listamannsins, en
verkið var áður í eigu baróness-
unnar Bathsheva de Rothschild
og var íjöldi annarra verka í
hennar eigu seldur á uppboðinu.