Morgunblaðið - 14.12.2000, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 14. DESEMBER 2000 51
bein. En hún sagði þetta allt svo hlý-
lega að maður gat ekki annað en
brosað og glaðst. Petta sem og svo
margt annað kallar fram minningar
sem gleðja og hugga á degi sem
þessum. Onnur orð sem kalla fram
hugljúfar minningar eru orð eins og
mannakorn, bænastundir, heim-
sóknir, trúmennska, fyrirmynd,
sálmar, ljóð, sögur, hlátur og traust.
Fyrir þá sem þekkt hafa hana ömmu
kalla þessi orð eflaust fram hafsjó
minninga sem lifa munu um allan
aldur. En amma var leikin með orð,
og sjaldan ef nokkurn tímann varð
hún orðlaus. En ef einhver orð, öðr-
um framar lýsa henni ömmu, þá er
þau að fínna í hennar uppáhaldsbók,
Biblíunni í Filippíbréfmu 2:3. En þar
segh-, „Gjörið ekkert af eigingirni
eða hégómagirnd. Verið lítillátir og
metið aðra meira en sjálfa yður“.
Amma mat sannarlega hag barna
sinna, barnabarna og svo ótal
margra meira en sjálfa sig og lagði
sinn vilja svo oft til hliðar til að létta
öðrum lífið. Ég og fjölskylda mín
vorum í þeim forréttindahópi sem
naut þess. En þeir sem nutu þess
láns að kynnast henni ömmu hafa
mikið misst. Peim votta ég samúð
mína og bið góðan Guð að blessa og
styrkja.
Kristinn P. Birgisson.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast hennar ömmu minnar.
Amma var einn af þessum föstu
punktum tilverunnar sem ég reikn-
aði aldrei með að breyttust neitt.
Amma var ekki nein venjuleg kona.
Allt hennar fas og framkoma end-
urspeglaði þann sanna lífskraft sem
hún hafði meðtekið frá skapara sínu.
Amma átti hræsnislausa trú á Guð
og Biblían var hennar uppáhalds-
bók. Einn af höfundum bókarinnar
var Jakob bróðir Jesú og hann sagði
meðal annars : „Verðið gjörendur
orðsins og eigi aðeins heyrendur
þess, ella svíkið þér sjálfa yður.“
(Jak 1:22) Þetta vers, eins og reynd-
ar alla bókina, tók amma alvarlega.
Hvar sem amma kom var hún góður
vitnisburður skapara síns og öllum
kringumstæðum mætti hún af festu
og í staðfastri trú á Drottinn sinn og
frelsara. Hún vissi að Guð átti lausn
á öllum vanda og hún var óspör á að
benda samferðafólki sínu á þann
sannleika, án þess að þröngva skoð-
un sinni upp á neinn. Oftast benti
hún öðrum á verk Guðs með sínu
eigin líferni. Þegar ég hugsa til
ömmu koma í hug mér orð sem oft-
ast eru kennd við heilagan Frans frá
Assisi: „Predikaðu látlaust - ef
nauðsyn krefur, notaðu orð. “
Amma var lágvaxin og fíngerð í
öllum vexti. Þegar ég minnist henn-
ar minnist ég hins vegar stórmennis.
Það er sagt að lítilmenni geri kröfur
til annarra en stórmenni geri kröfur
til sjálfra sín. Amma var stórmenni
sem gerði miklar kröfur til eigin
heiðarleika og lífernis. Allt hennar
innlegg í líf barna sinna og barna-
barna lituðust af þessum einkenn-
um. Ommu var mikið í mun að fólkið
hennar kæmi vel fram við aðra og
„gætti tignar sinnar" eins og hún
sagði svo oft. Það var svo margt gott
sem amma kenndi mér og allt mitt
persónulega trúarlíf er svo samofið
bænastundum og ráðleggingum
ömmu. Heimili hennar var alltaf op-
ið fyrir alla sem þangað vildu koma.
Eins og flestar ömmur átti hún alltaf
nýbakaðar jólakökur eða annað góð-
gæti fyrir gestina sína, enda fram-
úrskarandi gestrisin kona. En það
var ekki það sem maður sótti mest í
heldur bænirnar hennar. Þær voru
ófáar heimsóknir mínar og seinna
okkar hjónanna til ömmu til að fá
fyrirbænir hennar. Þannig hafa
margar af mikilvægustu ákörðunum
lífs míns verið teknar eftir bæna-
stund hjá ömmu. Þegar ég lít til
baka sé ég að amma var leidd af
Guði sjálfum þegar hún gaf góð og
holl ráð. Ég minnist þess einu sinni
sem unglingsdrengur að ég fór í
Vesturbergið til ömmu. Eitthvað var
ég illa fyrir kallaður og einhver fór
„í taugai-nar“ á mér. Amma fyllti
eldhúsborðið af kræsingum og sagði
eins og svo oft „Kláraðu þetta nú svo
að hægt sé að vaska upp.“ Hún hef-
ur eflaust séð að eitthvað var að
angra mig því hún spurði hvort eitt-
hvað væri að. Ég sagði henni hvern-
ig mér leið og hún brosti sínu breið-
asta og sagði svo: „Ég kann ráð við
því. Fylltu bara taugarnar af Jesú
og þá kemst ekkert annað fyrir þar.
Það geri ég alltaf.“
Guð hefur gefið sínum fylgjendum
mörg fyrirheit. Eitt þeirra er að
finna í 5. Mós 28:13 og hljóðar svona:
„Drottinn mun gjöra þig að höfði og
eigi að hala, og þú skalt stöðugt
stíga upp á við, en aldrei færast nið-
ur á við, ef þú hlýðir skipunum
Drottins Guðs þíns, þeim er ég legg
fyrir þig í dag, til þess að þú varð-
veitir þær og breytir eftir þeim.“
Amma hlýddi orði Guðs og fékk að
upplifa uppfyllingu fyrirheitanna.
Ömmu skipti vegsemd manna engu
máli, hún hafði aðeins áhuga á að
þjóna frelsara sínum. Sem slík var
hún sannarlega andlegur leiðtogi
fjölskyldu sinnar og höfuð á meðal
samferðafólks síns. Orð Guðs kennir
okkur þetta í Hebreabréfinu: „Verið
minnugir leiðtoga yðar, sem Guðs
orð hafa til yðar talað. Virðið fýrir
yður, hvernig ævi þeirra lauk, og Uk-
ið eftir trú þeirra.“ Amma átti trú
sem er þess vert að líkja eftir.
Reyndar er allt líf hennar þess vert
að líkja eftir því. Orð fá ekki lýst hve
þakklátur ég er fyrir ömmu og þann
arf sem hún skildi eftir í hjarta mínu
og fjölskyldu minnar. Sá arfur verð-
ur aldrei metinn til fjár, þetta er arf-
ur sem hefur eilífðargildi. Nú er
amma farin þangað sem hún setti
stefnuna sem ung stúlka. Hún hefur
“...barist góðu baráttunni, hefur
fullnað skeiðið, hefur varðveitt
trúna.“ (2 Tím 4:7)
Amma átti afar auðvelt með að tjá
sig í bundnu máli. Þó að ég standi
henni langt að baki í þeim efnum
langar mig að kveðja ömmu með
þessum orðum:
Eg þakka þér minn góði Guð
gjöfina sem gafst þú mér
í ömmu minni auðævin
mér endist ekki öll æfin
að telja upp og minnast hér.
Staðfóst stóð hún sterk og bein
Stína amma og trúin hrein
kennt mér hafa lærdóm þann
Sem heimur þessi ekki kann
að óttast aðeins skaparann.
Eg líta vil líf þitt elsku amma
líkja eftir þinni trú
flytja frelsis boðskap til allra manna
fyrirdæmið settir þú
fyrirmynd mín hreina og sanna.
(T.B)
Ég kveð hana ömmu í djúpri virð-
ingu og þökk fyrir allt sem hún var
mér og minni fjölskyldu.
G. Theodór
Birgisson
og fjölskylda.
Mjólk og jólakaka, að vakna við
bænaklið á morgnana og sögur,
óteljandi sögur sem áttu við um
hvert það atvik sem orðið gat í lífi
lítillar stelpu. Allt er þetta svo óend-
anlega sterkt tengt við minninguna
um ömmu. Amma var alltaf að segja
sögur og hún sagði þær á þann hátt
að sögusviðið lifnaði við í huga
manns og fyrr en varði var maður
orðinn þátttakandi í lífi fólksins sem
hún sagði frá. Amma var líka alltaf
að biðja. Ég man óteljandi morgna
þar sem ég vaknaði í ömmu rúmi og
heyrði til hennar þar sem hún kraup
við gula stólinn sinn frammi í stofu
og bað fyrir okkur öllum með nafni.
Það var alveg sama hversu snemma
maður vaknaði, alltaf var amma
komin fram og byrjuð að biðja. Og
seinna þegar ég var orðin fullorðin
og völundarhús lífsins varð flóknara
og auðveldara varð að villast í því
var svo gott að vita að bænirnar
hennar ömmu vörðuðu leiðina á
rétta stefnu. Oft kom ég til ömmu
með ýmis málefni sem þurfti að fá úr
skorið. Þá sat amma með krosslagða
fætur og hlustaði af athygli uns ég
hafði lokið máli mínu og sagði svo
þessu dýrmætu orð sem ég vissi að
báru svarið í sér: við skulum biðja
Ella mín. Og í augum ömmu var
ekkert eðlilegra því hún vissi af
langri reynslu að í bæninni lá svarið
við öllum okkar málefnum, hún átti
þetta einlæga traust til frelsarans.
Amma predikaði fram á síðasta
dag, hún gerði það þó oftast ekki í
orðum heldur með lífi sínu og því
hvernig hún kom fram við fólk. Hún
átti óendanlega uppsprettu kærleika
og gaf af henni hvar sem hún kom.
Hún sagði líka oft: „Það gagnast
betur að tala við Guð um þig en að
tala við þig um Guð.“
Ég held líka að amma hafi næst-
um kunnað Biblíuna utan að. Það
var eiginlega sama um hvað maður
spurði hún vissi svarið, það sama er
að segja um Passíusálmana þá fór
hún með við öll tækifæri. Ég minnist
morgnanna hjá henni þar sem hún
sagði manni sögur úr Biblíunni og
andlit hennar ljómaði þegar hún
sagði manni frá máttarverkum frels-
arans. Amma vissi hvert hún stefndi
og þangað hélt hún ótrauð og ekkert
hélt aftur af henni þegar hún fylgdi
sannfæringu sinni. Þessa arfleifð
skilur hún eftir hjá okkur, arfleifð
sem aldrei fellur úr gildi.
Ein er sú minning sem hefur leit-
að á huga minn undanfarna daga.
Það var eitt kvöldið í haust að við
mamma fórum til ömmu þar sem
hún lá veik heima í Vesturberginu.
Við sátum þarna við rúmið hennar
og spjölluðum við hana og þá bað
hún okkur að syngja fyrir sig ein-
hverja sálma. Við drógum fram
sálmabók okkar hvítsynninga og
fórum að syngja gömlu sálmana sem
ömmu voru svo kærir. Eftir svolitla
stund þurfti mamma eitthvað að
bregða sér frá en ég hélt áfram að
syngja. Andlitið á ömmu ljómaði
þegar hún heyrði þessa sálma sem
fjölluðu um Drottin hennar og frels-
ara. Það var einn sálmur sem hún lét
mig syngja fyrir sig aftur og aftur
þetta kvöld. Hann heitir Ég á him-
neskan arf og það átti amma svo
sannarlega. Viðlagið segir:
Ó, hann elskar mig heitt þegar önd mín er
þreytt,
inn við krossinn ég hugsvölun linn.
(Filippía Kristjánsdóttir.)
Og þetta kvöld var amma þreytt
en hún vissi hvert átti að leita og
þegar ég söng þetta viðlag ljómaði
hún upp og hvíslaði með mér: inn við
krossinn ég hugsvölun finn. Þegar
ég lít til baka sé ég að þetta var heil-
ög stund og kannski sú stund sem ég
kvaddi ömmu hvað best. Síðasta
versið í sálminum góða hljóðar svo:
Ó, hve gott er að leggja í lausnarans hönd
lífið þar til ég heim fara má.
Héðan eygi ég dýrðleg og ljómandi lönd,
þar er löngun mín uppfyllt og þrá.
(Filippía Kristjánsdóttir.)
Og fyrir okkur sem sitjum eftir
með skarð sem er svo stórt að það
verður ekki fyllt og svo djúpan sökn-
uð að við vitum ekki hvernig við eig-
um að takast á við hann, er svo gott
að vita að núna hefur amma litið
þessi dýrðlegu og ljómandi lönd.
Hún hefur litið auglit frelsara síns
sem hún lifði fyrir og Hann hefur
sjálfur uppfyllt langanir hennar og
þrár.
Elsku mamma, frændur mínir og
frænkur, megi Guð styrkja ykkur í
sorg ykkar og veita ykkur þann frið
sem er æðri öllum skilningi. Elsku
amma, hafðu þökk fyrir allt og allt,
við sjáumst seinna.
Ella og Ketill.
Það er erfitt að setjast niður með
það markmið að skrifa minningarorð
um jafnmerka persónu og tengda-
ömmu mína, Kristínu Jónsdóttur.
Formáli
minning-
argreina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Stærsti vandinn er að skera niður
þar sem svo margt fer um hugann.
Kristín var stór karakter í litlum lík-
ama. Hún var ein þeirra persóna
sem setja mark sitt á samferðafólk
sitt með áhrifum sínum. Ég er einn
þeirrra sem naut leiðsagnar og fyr-
irbæna Kristínar. Okkar samferð
spannar 25 ár sem er langur tími af
einni mannsævi.
Efst eru mér í huga árin eftir
1990 þegar íslenskt efnahagslíf hafði
tekið kollsteypu og við tóku hálfgerð
kreppuár, alltént hjá okkur hjónun-
um þar sem við höfðum misst rekst-
ur okkar í gjaldþrot. A þeim tímum
var Kristín sem bjargvættur okkar.
Ekki með fjármunum heldur því
sem miklu dýrmætara er, brosinu
sínu breiða, ómældri vináttu og um-
hyggju sem hún sýndi í verki með
símhringingum og fyrirbænum. Vin-
áttan verður nefnilega dýrmætari
þegar reynslan kennir manni hvað
lífið er fallvalt og veraldlegir hlutir
ganga ekki alltaf eins og maður ætl-
ar. „Mennirnir áætla en Guð ræð-
ur“.
Alltaf, hvenær sem var, stóðu dyr
hennar opnar til að geta veitt af því
sem hún átti mest af, kærleika
Krists. Þær voru ófáar ferðirnar
okkar hjónanna í Vesturbergið þeg-
ar blákaldur veruleikinn þrengdi að
huga og önd og uppgjöf var auðveld-
asti kosturinn. Nær án undantekn-
inga enduðu þær heimsóknir með
nýja von og uppörvun í hjarta sem
Kristínu einni var lagið að veita.
Fyrirbænaþjónusta hennar var ein-
stök. Einnig var hún okkur hjón-
unum til ómældrar blessunar á
fyrstu skrefum trúargöngu okkar.
Éndalausum spumingum mínum
um Guð og öllu um andleg málefni
virtist henni auðvelt að svara og
langt út fyrir það. Þekking hennar á
Guðsorði var einstök og mér er einn-
ig í minni hvemig hún gat farið með
Passíusálmana utanbókar án þess að
hika á einu orði. Oft undraðist ég
stóram hversu ótrúlegt minni hún
hafði. Gilti þá einu hvort talað var
um reynslusögur hennar, lesið efni
eða ljóð. Bænastundirnar á heimili
hennar era mér í dag sem dýrastu
perlur sem ég mun alltaf geyma í
safni minninganna, alltaf saknað
aldrei gleymt. Þegar ég h't um öxl og
skoða hvað hæst stendur þá er það
þessi hreina og kristaltæra trú og
sannfæring um Guð og góðu englana
eins og hún nefndi það sjálf sem ég
vil líkja eftir. Reyndar er ekkert það
í fari Kristínar sem ekki er öðram til
eftirbreytni. Stór orð en meint eins
og þau era skrifuð.
Ég er Guði þakklátur fyrir árin
sem ég fékk úthlutað í samveru
þessarar yndislegu konu sem með
bænum sínum og áhrifum er orðin
hluti af lífsmynstri mínu og órofinn j
hluti af trú minni á Guð í dag.
Ég hneigi höfuð mitt í mikilli virð-
ingu fyrir göfugri konu, Kristínu
Soffíu Jónsdóttur, og kveð hana með
söknuði og stolti fyrir að hafa fengið
að vera samferðamaður hennar
þessi ár. Eftirlifandi ættingjum og
vinum votta ég innilegustu samúð
mína.
Erling Magnússon.
Kristín systir mín, alltaf kölluð
Stína, yfirgaf þetta jarðneska líf að-
faranótt fyrsta dags aðventu, 3. des- i
ember. Hún hafði verið lasin í nokk-
um tíma, en versnaði síðasta dag
nóvember. Stína var fimm áram
eldri en ég og leit ég ætíð upp til
hennar. Við höfum alltaf verið góðir
vinir og á okkar yngri áram unnum
við á sama stað um tíma við að búa
til leikföng, en Stína var mjög lagin
við að mála þau og skreyta. Þegar
foreldrar okkar fluttu til Reykjavík-
ur 1931 var í fyrstu erfitt að fá
vinnu. Eldri systur mínar urðu þó
fljótt eftirsóttar í vinnu, því þær
vora mjög duglegar og laghentar.
Þær unnu aðallega við saumaskap,
en í þá daga gengu stúlkur í hús og
saumuðu. Stína vann síðan nánast
alla tíð við fatasaum, jafnframt því •
að sjá um heimilið og öll börnin sín.
Stína var mjög trúuð kona og
bænheit, en foreldrar okkar vora
einnig mjög trúaðir og kenndu okk-
ur margar fallegar bænir og að biðja
frá eigin bijósti.
Stína var ætíð eins og blíður blær,
því hún vildi öllum gott gera, var
ljúf, hlý í viðmóti og góð. Hún eyddi
miklum tíma í að biðja fyrir fólki,
bæði sínum nánustu og öðram.
Þegar Stína var ung kona réð hún
sig eitt sumar í kaupavinnu að Salt-
vík á Kjalarnesi. Þar vann einnig *
ungur og myndarlegur ekkjumaður
sem hét Pétur Pétursson, kenndur
við Skrauthóla. Hann hafði misst
konu sína frá fjórum ungum börnum
þeirra og varð hann þá að setja þau í
fóstur.
Kynni Péturs og Stínu leiddu til
hjónabands og eignuðust þau sjö
börn, en eitt þeirra dó skömmu eftir
fæðingu. A heimili þeirra var trúar-
líf mikið iðkað og tengdi það þau
sterkum böndum. Pétur dó fýrir
nokkram áram og ' uveð ég Stínu
og þak''-i henni samfylgdina og bic
Guð að leiða haua í æðri heima.
Þinn bróðir
Jón.
Í
UTFARARSTOFAISLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störíum við
útfararþjónustu.
Sjáum um útfarir á allri landsbyggðinni.
,Sverrir
,*«:*■ Eimrsson
úlfamrstjóri,
Wffi M slmi 896 8242
Sverrir
Olsen
útfararstjóri.
I Baldur
I Frederiksen
■ , útfararstjóri,
tKJDsími 895 9199
Útfararstofa íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
c i Þegar andlát
^ ' ± ber að höndum
" ^ Önnumst alla þætti útfararinnar.
Við Útfararstofu kirkjugarð- anna starfa nú 14 manns Prestur Kistulagning Kirkja
með áratuga reynslu við útfaraþjónustu. Stærsta útfararþjónusta landsins Legstaður Kistur og krossar Sálmaskrá Val á tónlistafólki
Vesturhlíð 2 með þjónustu allan Kistuskreytingar Dánarvottorð
Fossvogi V sólarhringinn. Erfidrykkja
Sími 551 1266 \ J ÚTFARARSTOFA KIRKJUCARÐANNA EHF.
www.utfor.is