Morgunblaðið - 14.12.2000, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 14. DESEMBER 2000 53.
hjónin lögðu þó ekki árar í bát,
heldur breyttu rekstrinum og
stofnuðu barnafataverslunina
Lyngholt á Hafnargötunni, sem
þau hafa rekið nú um árabil.
Skúli kom úr stórum systkina-
hópi og ólst upp í Sandgerði. Faðir
hans hét Eyjólfur Jóhannsson
skipstjóri og útvegsbóndi en hann
dó þegar Skúli var barn að aldri og
saknaði hann föður síns mikið.
Móðir hans hét Gíslína Sigríður
Gísladóttir og bjó Skúla og systk-
inum hans gott æskuheimili. En
þrátt fyrir að ekki hafi verið mikið
um fjármuni á þessum árum voru
æskuárin, afskaplega góð. Sand-
gerði var á þessum tíma sann-
kölluð paradís fyrir ungu kynslóð-
ina. Þarna voru kindur, hestar,
hænsni og kýr fyrir utan fiskverk-
unarhúsin og sjálfa höfnina, þar
sem allt iðaði af lífi og var mikið
aðdráttarafl fyrir fjörmikla stráka.
En það voru þó dýrin og bú-
mennskan sem heilluðu Skúla
mest, enda var hann mikið nátt-
úrubarn í sér og vanur dýi-um þar
sem hann dvaldi oft í sveit á sumr-
in hjá frændfólki sínu undir Eyja-
fjöllum. Það kom því snemma í ljós
hvert hugur hans stefndi, enda lét
hann gamlan draum rætast sem
ungur maður þegar hann eignaðist
sínar fyrstu kindur og hesta.
Skúli var mikill fjölskyldumaður
og skipaði fjölskyldan ávallt
stærstan sess í lífi hans, en þau
hjónin voru alla tíð ákaflega sam-
hent. Og á seinni árum byggðu þau
sér fallegan sumarbústað á Laug-
arvatni þar sem þau dvöldu oft
ásamt börnum og barnabörnum.
Sumarbústaðinn nefndu þau
Skúlaskeið og þar nutu þau kyrrð-
ar og hvíldar og nutu þess svo
sannarlega að taka á móti vinum
og vandamönnum, enda voru þau
mjög gestrisin. Skúli var góður
vinur og eiginmaður og honum var
umhugað um hag fjölskyldunnar.
Þau áttu fallegt og gott heimili á
Lyngholtinu sem gott var heim að
sækja. Börnin og barnabörnin
voru það, sem hann lifði fyrir og
ekkert var honum meira virði en
að sjá þau dafna og vaxa úr grasi.
Þau sakna nú afa síns sárt. Þegar
börnin voru annars vegar var hann
ætíð boðinn og búinn til að rétta
fram hjálparhönd. Og seinustu
misserin hafði hann verið að hjálpa
syni sínum Ragnari Jóni, sem er
að standsetja nýtt hótel í hjarta
Keflavíkur og var þá betri en eng-
inn, þrátt fyrir að hann væri kom-
inn af léttasta skeiði. Hefði hann
svo sannarlega haft gaman af því
að sjá Hótel Keili verða að veru-
leika, enda sýndi hann þessu hugð-
arefni sonar síns mikinn áhuga.
Okkur, sem nú kveðjum Skúla,
finnst sem kallið hafi komið allt of
brátt og minnumst þeirrar góðvild-
ar og þeirrar hjartahlýju sem ein-
kenndi þennan góða dreng.
Elsku Ragga og börn. Við á
Langholtinu vottum þér og fjöl-
skyldunni okkar dýpstu samúð.
Guðni Björn Kjærbo.
Núna er hann Skúli afi farinn
frá okkur. Það átti enginn von á
því að hann hyrfi úr okkar daglega
lífi svona fljótt. Þegar ég hugsa
aftur í tímann og rifja upp, koma
efst upp í hugann minn allar þær
helgar sem ég fór með pabba til
Keflavíkur í vinnuna. Oftast nennti
ég ekki að hanga á rakarastofunni
allan daginn því það var miklu
skemmtilegra að fá að fara með
afa út í hesthús og leika sér þar.
Þar gat afi dundað sér alla daga og
mér fannst alltaf jafngaman að
kíkja á hestana og rollurnar hans.
Þessar samverustundir rifjuðust
upp í huga mér þegar að ég fór
upp í hesthús síðastliðinn sunnu-
dag. Þar voru nú engar rollur en
fullt af hlutum sem afi hafði safnað
að sér í gegnum tíðina. Ég gæti
lengi talið hér upp allar þær
skemmtilegu stundir sem ég átti
með afa en þær geymi ég með
sjálfum mér. Það er hins vegar
alltaf mikill missir þegar einhver
nákominn fellur frá sem manni
þykir vænt um.
Guð blessi minningu þína.
Þorsteinn Lár Ragnarsson.
INGIBJÖRG ÞÓRUNN
BJARNADÓTTIR
+ Ingibjörg Þór-
unn Bjarnadóttir
fæddist í Ögurnesi
við Isafjarðardjúp 7.
maí 1921. Hún lést á
St. Jósefsspítala 5.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Bjarni Einar
Einarsson, f. 4.2.
1874, d. í apríl 1959,
og Halldóra Sæ-
mundsdóttir, f. 26.3.
1886, d. í september
1975. Ingibjörg var
sjöunda í röðinni af
tíu systkinum: Krist-
jana G., f. 11.11. 1911, látin; Lára
S., f. 25.11. 1912, látin; Bjarni E.,
f. 20.8. 1914, látinn;
Sæmundur M., f. 8.4.
1916; Gunnar H., f.
29.10. 1917, látinn;
Jón S., f. 20.2. 1920,
látinn; Baldur, f. 28.5.
1923; Jakob R., f. 2.7.
1924, látinn, og Sig-
ríður J., f. 19.3. 1926.
Ingibjörg giftist ár-
ið 1947 Kristjáni J.
Jónssyni, f. 8.9. 1921,
fyrrverandi hafn-
sögumanni á ísafirði.
Þau bjuggu á ísafirði
til ársins 1995 er þau
fluttu til Hafnarfjarð-
ar. Börn þeirra eru: 1) Sæmund-
ur, f. 4.6. 1945; 2) Svanur, f. 23.8.
1947. Hann er kvæntur Auði
Styrkársdóttur. Þeirra börn eru:
Halldór, f. 1979, Kári, f. 1979, og
Herdís Ingibjörg, f. 1988. Barn
Svans með Steinunni Guðjóns-
dóttur er Heiðar Ingi, f. 1968.
Barn hans með Svövu Theódórs-
dóttur er Steinunn Lilja, f. 1986.
Sambýliskona Heiðars er Aðal-
björg Stefanía Helgadóttir og
dóttir þeirra er Birta Björg, f.
2000. Börn Aðalbjargar með Kon-
ráð Wilhelm Sigursteinssyni eru
Daníel Máni, f. 1992, Sóley Ylja, f.
1996, og Unnur Blær, f. 1996; 3)
María, f. 1.12. 1954. Hún giftist
Ingólfi Vestmann Ingólfssyni og
þeirra börn eru Eyjólfur Vest-
mann, f. 1977, Kristján Snorri, f.
1979, og Inga Karen, f. 1989.
María og Ingólfur slitu samvistir.
Ingibjörg Þórunn verður jarð-
sungin frá Garðakirkju á Alfta-
nesi í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Tengdamóðir mín, Ingibjörg Þ.
Bjarnadóttir, verður kvödd hinni
hinstu kveðju í dag. Veikindin sem
hrjáðu hana undanfarin ár reyndust
henni þungbær. Þeim fylgdi þrótt-
leysi sem hún sætti sig lítt við, og
framhaldið taldi hún ekki fýsilegt.
Hún var sátt við guð og menn að leið-
arlokum, og er fjölskyldunni nokkur
huggun í því að vita að hún er nú laus
undan þrautum.
Ingibjörg er ein af bestu mann-
eskjum sem ég hef kynnst á lífsleið-
inni. Hún ólst upp við fábrotin lífs-
gæði á okkar tíma mælikvarða. í
fábreytninni var hins vegar fólginn
fjársjóður sem nýttist henni alla ævi.
Arfur genginna kynslóða og um-
hyggja fyrir þeirri næstu voru henn-
ar leiðarljós sem ys og þys umheims-
ins náðu ekki að skyggja á. Hún
fylgdi þeirri einföldu lífsreglu að
enginn stendur einn hér í heimi. Allir
þurfa sinn bakhjarl. Þess vegna
gerði hún sér far um að halda til
haga fróðleik um ættmenni sín og
samferðamenn og koma honum til
skila til afkomenda sinna. Það var þó
ætíð gert án þess formála sem hér er
settur á blað, enda lífsgildi þessi svo
inngróin hennar skapgerð að óþarft
og jafnvel smekklaust var að orða
þau eða setja á prent. I ölduróti nú-
tímans er hins vegar rík ástæða til að
fleyta þessum gildum áfram. Þau
gætu reynst sá bjarghringur sem
sköpum skiptir.
í samræmi við þessi lífsgildi gerði
Ingibjörg strangar kröfur til sjálfrar
sín og annarra. Þessu fylgdi þó ekki
dómar og því síður fordæming ef illa
fór. Sáttin er grundvallarþáttur
mannlegrar tilveru, og án hennar
mun samfélag manna tæplega stan-
dast. Þetta vissi Ingibjörg, og þessu
kom hún til skila á sinn hógværa
hátt. Því var það að ég fann til örygg-
is frá fyrsta degi í návist hennar. Eg
vissi að hún myndi taka mér eins og
ég var, en ekki eins og hún vildi að ég
væri. Hún beitti einfaldlega ekki
þannig mælistiku á fólk. Ég var
tengdadóttir hennar, og meira þurfti
ekki að ræða. Hún gladdist yfir af-
komendum sínum og börnum er hún
eignaðist fyrir tengda sakir, fylgdist
með framförum þeirra án afskipta-
semi og ræddi við þau og um þau
sem jafningja. Allar fræðibækur um
barnauppeldi blikna í samanburði
við raddir hjartans og skynseminn-
ar, eins og ég lærði af návist við
tengdamóður mína.
Að leiðarlokum skal tengdamóður
minni þakkaður sá lærdómur lífsins
sem hún bar með sér. Ósk mín er sú,
að í barnabörnum hennar og barna-
barnabörnum megi lifa áfram sá
andi mannúðar og elskusemi sem
voru ríkustu förunautar Ingibjargar.
Þeir eru meira virði en allt annað hér
í heimi.
Auður Styrkársdóttir.
Elsku amma. Ég man ekki hve-
nær ég sá þig fyrst en mér finnst
eins og ég muni ekki tilveruna án þín
og afa. Það var að vísu lengi vel alltaf
töluvert meira en bæjarleið á milli
okkar en þú og afi á Isafirði voruð
samt nálægari en landfræðileg lega
gaf til kynna. Þið hringduð oft í mig
og komuð í heimsókn til Akureyrar.
Eg man heldur ekkert eftir því þeg-
ar þið komuð fyrst norður né þegar
ég kom fyrst til Isafjarðar. Én ég
ætla að segja þér, amma, hvað það er
sem ég man og mun alltaf muna um
þig. Ég gleymi aldrei hversu vel þú
hefur fylgst með mér og því sem á
daga mína hefur drifið. Hversu
áhugasöm þú hefur verið um það
sem ég hef verið að gera á hverjum
tíma og hversu mikla alúð þú lagðir í
það að rækta sambandið við mig. Ég
man hversu fljót þú varst að komast
að kjarnanum í þeim málum sem við
ræddum um. Það var stundum eins
og þú vissir „meii-a“. En þú lést það
ekki uppi nema þú teldir að það
gagnaðist mér. Ég man hvað þú
varst stolt af fjölskyldunni þinni,
eðlilegum áhyggjum þínum af barna-
bömunum og hvernig þeim myndi
vegna. Ég man líka hve ég var stund-
um hissa á því hvað þið afi voruð um-
burðarlynd gagnvart ólíkum skoðun-
um ykkar og hversu ást ykkar og
yirðing fyrir hvort öðru var sýnileg.
Ég þakka þér fyrir allt, elsku amma.
Þú hefur gefið mér meira en þig
grunar og meira en mig grunaði
sjálfan. Því miður sagði ég þér það
aldrei en með því að ég geri mitt
besta og hugsi vel um mig og mína
þá sérð þú það. Minningin um þig lif-
ir í hjartanu þar sem þú munt alltaf
eiga samastað svo og að annað nafnið
mitt fékk ég frá þér. Elsku afi, ég,
Adda og börnin biðjum góðan Guð að
blessa þig og gefa þér styrk í sorg-
inni.
Heiðar Ingi Svansson og
fjölskylda.
„Sælir, drengir," eða „góðan dag-
inn, drengir,“ sagði amma áður en
hún byrjaði að þylja upp matseðilinn
og flest allt sem til var að borða á
heimili þeirra ömmu og afa á ísafirði,
eins og við bræðurnir vorum vanir að
kalla þau, jafnvel þótt þau hafi flutt
til Hafnarfjarðar árið 1995. Það sem
er okkur bræðrum minnisstæðast
við Ingu ömmu er einmitt þessi
mikla gestrisni og hvað það var alltaf
gott að borða hjá henni, að við tölum
nú ekki um meistarapönnukökur og
annað góðgæti sem amma bakaði eða
hafði til fyrir drengina sína. Eftir að
við fjölskyldan fluttum frá ísafirði til
Danmerkur 1983 hefur hugurinn
alltaf leitað til ömmu og afa á Isafirði
í snjóinn og þá skíðaparadís sem þar
var og er víst enn. Ég minnist þess
frá Danmerkurdvölinni að það sem
manni fannst helst vanta í Dan-
mörku var kókópöffs, skíðabrekkur
og pönnukökurnar hennar ömmu (%
með sykri og M með sultu og rjóma),
enda voru gerðar nokkrar ferðir
heim til ísafjarðar og þá auðvitað í
þeim tilgangi að fá pönnukökur.
Meira að segja þegar við fjölskyldan
bjuggum í Ástralíu hinumegin á
hnettinum söfnuðum við bræðm'
peningum upp í ferð til þess að kom-
ast í pönnukökur og skíði hjá ömmu
og afa á ísafirði. Það var ýmislegt á
sig lagt enda hvergi betra að vera.
Amma var ekki bara listakokkur
og bakai'i heldur vai' hún mikil vísna-
og ljóðakona. Eitt af því sem hún
sagði stundum var: „Mér sýndist það
vera svanur en þá var það bara gæs.“
Þessu höfðum við bræður gaman af
en sögðum alltaf: „Mér sýndist það
vera Svanur en þá var það bara
Sæmi.“ Þetta fannst henni mjög
sniðugt eins og okkur sjálfum enda
getum við enn hlegið að þessu. Ég sé
hana fyrir mér hlæjandi í eldhúsinu
þar sem við sitjum við eldhúsborðið í
Fjarðarstræti 57 á ísafirði og hlust-
um á ömmu fara með vísur og kveð-
skap á meðan hún eldar.
Amma var mjög sparsöm kona og
fór alltaf vel með hluti. Hún sá til
þess að ekkert færi til spillis eða að
neinu væri hent sem hugsanlega
kæmi einhverjum að einhverjum
notum seinna. Nú þegar ég rifja það
upp minnir mig endilega að ég hafi
séð Morgunblaðið frá því að Island
gekk í NATO, annai-s gæti mig líka
hafa dreymt það. Helst var engu
hent og flest hægt að nýta, samt var
öllu alltaf raðað snyrtilega því
snyrtimennskan var alltaf efst á
blaði hjá ömmu og afa, alveg sama á
hvaða sviði það var, hvort sem það
var í matargerð, í kring um þau eða í
klæðnaði. Eins og áður sagði með
gestrisnina þá hefur Kristján Snorri
búið hjá þeim síðasta árið. Á þeim
tíma þurfti hann aldrei að hafa
áhyggjur, hvorki af mat né drykk,
því eins og alltaf þurfti ekki annað en
að bjóða gömlu konunni góðan dag-
inn og þá var búið að telja upp allt
sem til var matarkyns.
Við kveðjum nú Ingu ömmu sem
var okkur svo góð og skemmtileg
alla okkar daga og allt íramundir það
síðasta. Þótt hún sé farin á fund
feðra sinna nú lifa minningamar
með okkur. Hvíl þú í friði, elsku
amma.
Eyjólfur Vestmann og
Kristján Snorri.
Hún Inga frænka mín hefur nú
kvatt okkur að sinni á áttugasta ald-
ursári. Hún var orðin þreytt eftir
mikil veikindi síðustu árin og þráði
hvíldina. Ég mun sakna þess að geta
ekkihringt í hana til að heyra í henni
hljóðið. Inga fæddist í Ögumesi við
ísafjarðardjúp, ein af fjórum systr-
um, úr tíu systkina hópi. Auk for-
eldranna var amma þeirra, María, á
heimilinu þar til hún lést. Inga,
ásamt Nonna og fleiri af yngri systk-
inunum var í skóla í Reykjanesinu og
átti þaðan góðar minningar, ekki sið-
ur en úr Ógurnesinu, en þar var þá
stunduð útgrð á árabátum. Þar
bjuggu þá nokkrar fjölskyldur auk
þeirra og börnin vom mörg , svo oft
var glatt á hjalla. Amma sagði að all-
ir hefðu verið eins og ein stór fjöl-
skylda. Inga og Kitti, maðurinn
hennar létu setja upp spil í Ögurnes-
inu, til minningar um áður blómlega
byggð og af ræktarsemi við foreldra
og æskustöðvarnar. Spilið var stór
þáttur í daglega lífinu og urðu allir
sem vettlingi gátu valdið að hlaupa á
spilið þegar bát bar að landi. Bræður
Ingu vom ekki gamlir þegar þeir
fóm að róa með föður sínum. Bjarni,
sá elsti, var tólf ára og svipað hefur
þá sjálfsagt verið með yngri bræð-
urna. Margai' góðar minningar á ég
frá bernskuárunum og síðar, sem
tengjast Ingu. Kitti var þá mikið til
sjós svo að maður sá ekki mikið af
honum. Þá helst að maður sæi hann á
hlaupum, færandi björg í bú.
Ógleymanleg er ferð út í Hnífsdal
’47, fótgangandi, því bílai’vora ekki á
hverju strái. Lára, systir hennar
Ingu, hefur áreiðanlega verið orðin
spennt að sjá litla drenginn hennar,
nýfæddan. Þetta var nú nokkuð löng
ganga fyrir litlu fæturna hennar
systur minnar, enda hún ekki nema'
fjögurra ára. Fegnar vomm við víst
allar þegar komið var í Heimabæ.
Gaman þótti okkur að sjá litlu
frændur okkar og Ingu, en Kitti var
á síldarvertíð minnir mig. Nokkra
seinna fluttu þau hjónin með dreng-
ina inn á ísafjörð. Einkadóttirin,
Maja, var ekki fædd þá, en við áttum
eftir að kynnast vel seinna og verða
góðar vinkonur. Var oft farið á
Smiðjugötuna eftir að þau fluttu.
Inga var mikið jólabarn eins og syst-
ur hennar. Eitt sinn komum við til
hennar rétt fyrir jólin. Hún var þá að
baka jólakökur og þær höfðu fallið.
Man ég vel, rúmum fimmtíu árum
seinna, hvað ég fann til með henni.
Alltaf var farið til Ingu og Kitta á að-
fangadagskvöld, eftir mat, og hélst
það þar til afi, amma og Nonni fluttu
á Hlíðarveg. Þá hittumst við öll þar
og fengum súkkulaði og kökur hjá
ömmu. Inga var mjög myndarleg
húsmóðir, bæði rösk og vandvirk.
Maturinn hennar vai’ hvergi betri og
þá vom pönnukökurnar hennar ekki
síðri og hún var heldur ekki lengi að
koma með hlaðann á borðið. Inga
hafði verið á húsmæðraskólanum
Ósk (gamla) þar sem Salem var
seinna og man ég að mamma sagði
að hún hefði fengið háar einkunnir. x
Á þeim ámm sem Inga var að
byrja búskap var allt skammtað og
mjög lítið til af vömm. Húsmæður
saumuðu því og prjónuðu mest á fjöl-
skylduna og gerði Inga það. Mér er
minnisstætt hvar þær systur vom að
reikna út hvað þær geti fengið af efni
fyrir skömmtunarseðlana. Þær
höfðu frétt að Veiga á bökkunum
hefði fengið efni og varð því að vera
búið að þrælskipuleggja hvað mátti
kaupa. Eftir að við fluttum suður
kom ég árlega til þeirra um leið og ég
heimsótti pabba, afa, ömmu og^
Nonna, a.m.k. fyrstu árin. Þau hjón-
in vom höfðingjar heim að sækja og
bráðskemmtileg. Allt vildu þau fyrir
mann gera og aka manni út um allar
trissur. Oft var ég komin með maga-
krampa af hlátri eftir að hafa hlustað
á sögumar þeirra. Inga var vel
skáldmælt en það fór ekki hátt. Hún
hefði getað orðið gott ljóðskáld hefði
hún lagt sig eftir því og einnig held
ég að hún hefði orðið góður kennari
eins og bróðir hennar. Það var gam-
an að heyra hvað þau hjónin voru
ánægð með barnabömin, sem nú em
orðin sjö, enda era þau öll efnisfólk.
Heiðari Inga sýndu þau mikla rækt-
arsemi sem barni og heimsóttu á Ak-
ureyri og dáðist ég að ræktarsemi
þeirra. Allar góðu og skemmtilegu
minningamar um hana Ingu mína
geymi ég vel og þakka henni sam-
fylgdina þar til við sjáumst aftur.
Guð veri með þér, Inga mín. Inni-
legar samúðarkveðjur sendum við
Þómnn, Khushandra Gunni, Edda
og Kolla ykkur öllum. Elsku Kitti,
Sæmi, Maja mín og börn, Svanur,
Auður og börn, Heiðar Ingi og fjöl-
skylda. Einnig systkinum Ingu:
Siggu, Sæma og Baldri og systrum
Kitta: Gunnu og Möggu. Guð veri
með ykkur öllum. Blessuð sé minn-
ing Ingibjargar Þómnnar Bjarna-
dóttur.
Þín frænka,
Kolbrún.
Formáli
minning-
argreina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur, ,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um. ,.