Skírnir - 01.01.1874, Qupperneq 160

160
PERSALAND: FERÐ KONCNGS.
allur í gimsteinum. Vel líkaSi honum, er honum var vel fagnaö,
þá er hann gekk i augsýn almenningi, en Ijet þó sem minnst
ó því bera, svo sem háttur er austurlenzkra höföingja. Hann
hugöi vandlega aS því, er fyrir augun har, og spurSi ítarlega
um þa8, er honnm þótti mikils um vert. í París var honum
sýnt menjasafn Napoleons mikla (þar er geymdur hattur hans
hinn þrístrendi, sverS hans o. fl.), og fannst honum mikib um
þaS. „Napóleon mikill, mikill konungur“, mælti hann. "A þingi8
í Yersölum vildi hann koma, ef hann ætti von á að heyra Thiers
tala.
Margt þótti kátlegt í háttum Persakonungs og förunauta
hans, og var mjög talaS um a? þeir kynni sig ekki í hirðveizl-
um, og væri eigi’ vel hreinlátir. En svo segja þeir sem kunn-
ugir eru í Austurlðndum, aS hirSmönnum hjer í álfu farist eigi
um aS tala; þeir kunni sig langtum- ver er jþeir koraa þar, og
taki þar enginn til þess; sá sje munurinn. Einn siSurinn
viS hirS Persakonungs er sá, aS hann má eigi neyta kjöts nema
hann hafi horft á meSan skepnu þeirri var slátraS, er kjötiS er af.
Svo sem nærri má geta var Persakonungi ekki valiS annað til
gistingar hjá tignarbræSrum hans en dýrlegar hallir. J>ar leiddu
förunautar hans inn hverja kind, er konungi var ætluS til
matar, og slátruSu og gerSu hana til i herbergi hans, á dýrindis-
ábreiSum og innan um kostulegustu húsgögn. Svo vel sem
Persakonungi HkaSi þaS, sem honum var gjört til fagnaSar og
skemmtunar þar sem hann kom, þótti honum þó eitt vanta, og
þaS var aftaka manna; saknaSi hann mjög þeirrar skemmtunar,
og bauSst til aS ljá menn úr föruneyti sínu til aftöku ef ekki
vantaSi annaS en þaS. í Lundúnum þá hann veizlu aS hertog-
anum af Sutherland, einhverjum ríkasta lendum manni á Eng-
landi, og fannst mikiS um rausn hans og stórmennsku.' Prinzinn
af Wales var líka í veizlunni, og hvíslaSi Persakonungur aS
honum, aS honum mundi eins hollt aS láta eigi þenna Suther-
land lifa of lengi, hann gæti hæglega orSiS ofjarl hans. Prinzinn
sagSi ekkivenjuþar í landi, aS vera aS takaaf mönnum höfuSiS
hreint upp úr þurru, og þótti konungi þaS furSulegur siSur.