Skírnir - 01.12.1911, Síða 31

Ur hliðinni yfir mónum.
335
Hjónin eru klædd og tekin til starfa; þögul og til-
finningarlaus fyrir þeirri morgundýrð, sem er að vakna;
slitin af löngu erfiði fyrir fæði og klæðum margra barna;
spilt af ósamræmi og baráttu óþroskaðra, nærsýnna sálnar
er ýmist dragast saman eða spyrnast á.
Reykur af nýkveiktum eldi stígur frá bænum, hnykl-
ast, stígur hátt upp í blámann og hverfur.
Fram í dalnum hóar smali; hundur geltir; ær renna
á kvíaból. —----------------------------------------—
Veðrið hlýnar. Sólin stigur i ljósrauðum tindrandi
heiðisbláma. Loftið kveður við af hlakkandi fuglasöng og
hvellum dunum hrynjandi vatna.
Eg finn nýja krafta brjótast um í sjálfum mér. Vöðv-
ar mínir dragast saman. Eg beygi mig niður, tek stein
við fætur mér og kasta honum af megni niður í dalinn.
Og svo annan og hinn þriðja.
Svo tek eg á rás niður hlíðina. Eg hleyp af öllum
kröftum; lyfti mér hátt í hverju spori. I sálu minni
hljómar fögnuður yfir því að lifa; viltur og hugsunarlaus.
Húrra! — Húrra! Húrra!
Eg stöðva hlaupið eftir nokkra stund. Hugsunin
vaknar og starfar.
Þessi dalur skal verða fyrirmyndar sveit; ræktaður
milli fjalls og fjöru. Ræktað land — og mentað fólk.
Sá tími skal koma, er vinnan verður ekki lengur
þrælkun, sem slítur og lamar. Frjálst og fúst framlag
skal hún verða til almennings heilla; æfing líkamlegra
og andlegra krafta, krydduð meðvitund um séreigið gildi.
Sá tími skal koma er öll smásálarleg eigingirni
hverfur. Misskilningur, tortrygni, gremja og hatur skulu
hverfa eins og héla fyrir sól. Samúð, vinátta, dreng-
skapur og framtakssöm kærleikslund skulu vaxa í lífi
mannsins eins og blóm í ræktaðri jörð. — —
* *
*
Dagarnir líða; margir dagar og mörg ár.
Eg stend í hliðinni yfir mónum í annað sinn.