Skírnir - 01.12.1911, Qupperneq 61

Úr vestri og austri.
36ö
var raunar altaf sparsöm á — voru miklu fremur meira
og minna vísvitandi viðleitni til að vinna gæði af minni
bálfu, heldur en ávöxtur náttúrlegrar, ósjálfráðrar ástar og
velvildar. Þegar eg áttaði mig fyrst á þessu, tók eg það
mjög nærri mér. En eg þurfti ekki að grafa lengi í mitt
eigið sálarlíf, til að flnna að ástinni var likt háttað á
mína hlið, og að þarna var hún að koma fram í dagsljós-
ið hyldýpisgjáin á milli okkar, sem skyndihugboð mitt
hafði kafað í, á okkar fyrsta ástarfundi.
Eg reyndi enn um hríð að sýna Sæunni nærgætni
og blíðu, í þeirri trú að brú gæti komist á milli okkar.
En þegar sá árangur, sem eg vænti eftir kom samt sem
áður ekki, fór eg að þreytast og missa vonina og jafnvel
að finna til nokkurs kala í hennar garð. Eg hafði jafn-
an verið hneigður til bókvísi og heimspekilegra athugana,
og fór nú að stunda þau efni meira en áður og hvenær
sem eg komst höndum undir. En af Sæunni skifti eg
mér æ minna og minna. Svona leið nokkur tími. En þá
fór eg að taka eftir breytingu á geðsmunum Sæunnar.
Hún fór að sýna mér meiri nærgætni í ýmsum greinum,
en verið hafði; en á hinn bóginn beitti hún mig enn
meiri óhlifni í sumum sökum og varð yfirleitt örgerðari,
vanstiltari og stórlyndari. Ohlífni hennar gagnvart mér
kom fyrst um sinn einkum niður á bókiðnunum. Hún
fór að sitja um að koma börnunum til min, þegar eg las
eða skrifaði, og bar fyrir að lítið gerðist á heimilinu. Og
þvi meira, sem eg var sokkinn niður í eitthvert efni,
því meiri ástríðu virtist hún hafa til að trufla mig á
þenna hátt. Mér gekk mjög illa að fyrirgefa henni þetta
og hugur minn til hennar tók nú alvarlega að kólna.
En þó varðist eg því enn að sýna henni kulda í orðum
og viðmóti.
Jafnframt þessu fór Sæunn að sækjast eftir að kom-
ast inn i hugsanalíf mitt og sálarlíf yfirleitt. Meðan til-
hugalíf okkar stóð yfir, og fyrsta hjónabandsárið, hafði
eg talað við hana um ýmiskonar efni, án þess að komast
verulega að raun um, hvar hún var andlega stödd; því