Skírnir - 01.12.1911, Qupperneq 62

366
Út austri og' vestri.
hún lét lítt eða ekki upp sínar skoðanir. Síðan komst eg
að raun um að enu þá lengra var á milli okkar í ríki
hugsunarinnar, en á sviði tilfinningalífsins. Sæunn var
í rauninni vel skynsöm kona. En skynsemi hennar stefndi
öll beint að hinu daglega lífi; hana vantaði bæði náttúru
og undirstöðuþekkingu til sjálfshugsunar á stærra sviði.
Við hverjutn nýjutn fróðleik í þess konar efnum tók hún
þannig, að hún annaðhvort blátt áfram trúði honum eða
trúði honum ekki. Eg var á hinn bóginn efandi og leit-
andt í hverju sem var. En af þvi leiddi að Sæunn fann
ekki hjá mér þá öruggu sannfæringarvissu, sem þroska-
stig hennar og náttúrufar heimtaði, og að hún bar því
lítið traust til 8koðana minna. Eg fann þetta skjótt er
við kyntumst nánar, og dró mig þá i hlé og hið andlega
samneyti okkar saman um daglega lífið. Þegar nú Sæunn
fór að leita eftir meira andlegu samneyti við mig á nýjan
leik, fann eg að vísu að sambúð okkar var búin að vekja
hjá henni vitneskju — þrár, sem áður höfðu sofið; en nú
vantaði mig alveg trúna á, að eg væri maður til að full-
nægja þeim. Lífsskoðanir mínar voru enn í myndun og
þvi breytingum undirorpnar, og vantaði þannig enn, i
verulegum atriðum, þá sannfæringarfestu, sem eg vissi að
Sæunn altaf heimtaði. I öðru lagi voru þær bygðar á
fleiri ára lestri og hugsun, sem Sæunni vantaði. Fanst
mér því, að ef eg færi nú að gróðursetja þær hjá henni,
væri það líkast því að byggja í lausu lofti. Samt sem
áður gerði eg nokkrar tilraunir í þessa átt. En þar sem
eg rak mig fljótt á hik Sæunnar og skort á trausti gagn-
vart mér, sá engan árangur og lia.fði enga von um árang-
ur, gafst eg fijótt upp við það til fulls og alls.
Sæunn gafst og upp á sína hlið við að leita eftir
þessu. En nú fór eg að verða var við það á nóttinni, er
eg vakti og hugsaði um eitthvað en skifti mér ekki af
henni, að hún grét.
Þetta ágerðist er tímar liðu. Eg gat haft af henni í
fyrstu með þvi að láta vel að henni. En svo varð einnig
breyting á því.