Skírnir - 01.12.1911, Qupperneq 65

Úr austri og vestri.
369
æ tók svo á taugar mínar að eg fór að missa vald yíir
mér, bæði andlega og líkamlega. Eg fór að verða mjög
vanstiltur í geði; og því meira, sem eg reyndi að dylja
það, því meira tók ástand sálarinnar á líkamann. Eg
varð stundum lémagna af örvæntingu; stundum skalf eg
•og nötraði af geðshræringum eins og köldusjúkur maður.
Eg sá að við vorum bæði á beinni leið til glötunar
og tók nú til nýrra ráða. Eg fór að sneiða mig hjá Sæ-
unni sem allra mest; og þegar gráthviðurnar setti að
henni, skifti eg mér alls ekkert af henni. Eftir þetta fór
grátur hennar að þverra. Hún gerðist nú enn þurlegri
og fálátari og eg fann ekki betur en hún tæki að leggja
á mig fullkomið hatur. Þetta hélt eg mundi bjarga henni
frá því, sem verra var.
Og að likindum hefði farið svo, að líf okkar hefði
þokast inn á kalt en tilfinningalítið, atburðasnautt hvers-
dagssvið — ef þetta hefði ekki verið árið, sem Sæunn
gekk með Dísu litlu. En þess vegna varð það saklaust
barnið, sem galt sekt okkar hjónanna, og galt hana með
sínu eigin lífi.
Þegar það fæddist, var það ekkert nema skinn og
bein. Það tók aldrei á heilu sér. Og eftir fyrsta missirið
fluttum við það í kirkjugarðinn. — — — — — —
Eg hefi nú svarað spurningu þinni og með því er
saga mín í^rauninni á enda. En eg skil það vel, að þér,
sem verið hefir samtíða okkur Sæunni í fleiri ár og ekki
séð annað en það, sem gott er talið á milli okkar, komi
þetta undarlega fyrir sjónir. Eg læt því fylgja örlítinn
oftirmála.
Andlát barnsins tók Sæunn sér furðulítið nærri. Hún
var orðin mjög þreytt að striða við það í veikindunum
og búin að missa trúna á að það gæti náð heilsu, og tók
svo dauðanuin eins og ráðstöfun guðs, sem ekki verður
komist hjá og sem í rauninni er góð. Að sökin væri hjá
okkur, kom henni víst aldrei til hugar.
24