Skírnir - 01.12.1913, Qupperneq 45

Ofan úr sveitum.
333
Og eftir því sem lengra kemur fram á vorið og gróð-
urinn og birtan fer vaxandi, eftir því dreifast drunga-
skýin og vorhugurinn gagntekur alla. Unga fólkið leitar
út í »syngjandi vorið, með sólina og blæinn«, þar sem
lyngið blómgast og lundurinn grær; má vera að þá verði
stundum tveir og tveir í hóp, að minsta kosti er svo að
skilja á vísunni:
Leiðast tvö og lundurinn
laufgaður til sín dregur,
frá munni sveins að meyjar kinn
mun nú skammur vegur.
Slíkt er nú þeirra ungu. Hinir, sem troðið hafa barns-
skóna og komnir eru til ára, taka vorinu með þakklátari
hug. Birtan og hlýjan bætir úr svo mörgu eins og konan
kveður:
Eru það þeldökk þrautaský,
sem þoka ei spöl úr vegi,
er baðar sólin blómin ný
bæði á nótt og degi.
Þeir sem engin eiga skjól
úti á grýttum vegi,
verður ljúft að sjá þig sól
svona snemma á degi.
En hvað vorið vermir mig,
víst er heimur fagur,
með lífi og sálu lofa eg þig
ljóss og sólar dagur.
Og nú er að gæta þess að ná í hvern geisla, missa
ekki af neinu sem vermt geti og glatt:
Settu upp á glenta gátt
gluggana alla sem þú átt
og láttu streyma ljósið inn,
það léttir undir baggann þinn.