Skírnir - 01.12.1913, Qupperneq 48

336
Brosið.
Eg þagði. Bjarni stóð upp og gekk að tóbakskassan-
um í horninu á herberginu og lét í pípuna. Svo kveykti
hann í, vel og vandlega, og settist svo niður í sama stað
og áður.
»Ertu annars sofnaður?«, sagði hann.
»Nei«.
»Nú jæja, en svona alt að því. Það fer svo vel um
mann að sitja í myrkrinu og hlýjunni, sérstaklega þegar
veðrið er svona, og þegja og hugsa«.
»Það var tvent í ræðu þinni«, sagði eg, »sem átti við
þig en ekki mig. Þú situr, eg ligg, þú hugsar en eg ekki.
Og svo gleymdirðu líka því, að til þess að verulega vel
fari um mann þarf að reykja. En nú ligg eg hér, og
nenni ekki að standa upp«.
Bjarni færði mér tóbakið og eldspýturnar og settist
svo aftur.
»Víst varstu að hugsa«, sagði hann, »þetta er einmitt
að hugsa. Þegar hugurinn fær að fara sínar leiðir, ótrufl-
aður, eins og í draumi, og ekkert er sem glepur«.
»Ætli það sé nú ekki oftast eitthvað sem glepur. Eg
var nú til dæmis áðan að reyna að hnoða saman vísu, en þá
sá eg alt í einu að glamparnir úr ofninum eru eitthvað
líkir norðurljósum. Og svo datt mér í hug hvað af öðru.
Þetta gæti miklu fremur kallast hugsunarleysi«.
»Mikið rétt en vitlaust þó«, sagði Bjarni og geispaði.
»En skemtilegt er samt að lofa huganum að fljúga. Stund-
um er það ómögulegt, eins og þú veizt. Eitthvað er þar
svo ríkt, að það er þar altaf. Jafnvel draumarnir eru
um það. En gott átt þú, að geta lofað huganum að fljúga«.
Eg reykti og þagði. Eg sá að Bjarni lauk úr pípunni
og lagði hana á borðið. Hann fór sér að engu óðslega.
»Það var í fyrravor«, byrjaði hann, »að eg fór aust-
ur í sýslur. Hér fyrir ofan G-eitháls rakst eg á hjón að
austan og dóttur þeirra, eg reið fram á þau. Stelpan var
svo lagleg og einkennilega skrítin, að eg gat ekki fengið
mig til að skilja við þau og varð þeim samferða. Skrítin,
segi eg, nei, eg skal segja þér, hún var hreint og beint