Skírnir - 01.12.1913, Síða 70

Strætapentarinn.
Eg hef nokkrum sinnum gengið fram hjá honutn á
breiðri, eggsléttri stétt norðarlega í borginni á leið til
kunningja míns þar, sem eg á erindi við daglega.
Hann er ekki gamall og heldur ekki ungur, en líflð
hefir merkt hann skarpt og skýrt — handa ruslakistunni.
Léttúðarlestir vonzkulausir, banvænir hafa ritað sögu sína
á þetta gulbleika svart-brýnda andlit með smá, hvöss augu
undir háu hvelfdu enni.
Heimurinn hefur teiknað skugga og drætti í svip hans
dag og nótt — meðan hann ýmist bar liti í draummynd-
irnar sínar, eða bar koparaurana, sem fleygt var til hans
á götunum, til torgsins fyrir brauðmola og víneitur, eða
bylti sér fram og aftur í lausum, óhollum svefni í ein-
hverju -fátækrahælinu.
Þessi er ekki líkur öðrum af sama tægi sem eg hef
séð liggja á strætastéttunum hér og þar og kríta út stein-
ana með ógeðslegum, feitum ómyndum af öllum hlutum
milli himins og jarðar. — Hann málar einungis andlit,
aldrei neitt annað — og hann á ekki heima á götunni að
réttu lagi.
Andiitin hans eru stundum undarlega skæld og illa
teiknuð, þau eru jafnvel stundum afskræmd svo að þau
sýnast ómensk, en altaf bera þau einhverstaðar, þó ekki
sé nema í einum eða tveimur dráttum, efalaust merki
þess að höfurxdurinn á til þennan fágæta guðdómlega
neista ósvikinnar, skapandi listar, sem svo fáum er geflnn.
Menn stöðvast oft hjá honum og horfa á myndirnar