Skírnir - 01.08.1916, Qupperneq 13

•■Skírnir].
Snorri Stnrlnson.
237
mynd, né hvaðan honum eru komnar þessar hugsanir.
Hitt er víst, að draumurinn hefði ekki haldist i minni
manna og verið ritaður, ef hann hefði þótt markleysa ein.
Draumurinn er nokkuð óljós, eins og vera ber, en
samt er aðalefnið auðséð: Snorra á að hefnast fyrir, að
hann flytur frá Borg, og hefndin virðist eiga að koma
fram í þvi, að menn sitji yfir hlut hans. Samtímamenn
Snorra, sem héldu draumnum á lofti, hafa með því við-
urkent, að þeim fundust forlög hans lakari, en við mátti
búast, svo að einhver skýring var æskileg. Og þetta er
skýring í alþýðustíl, sem grípur til hjátrúarinnar, af því
að hún skilur ekki skapferli mannsins (smbr. skýringu
Kormáks sögu á því, hvers vegna Kormákur vildi ekki
kvænast Steingerði). En um leið er meira í draumnum,
önnur skýring, sem ristir dýpra: Snorri er óskaplíkur
Agli forföður sínum. Egill vo til landa og var hermaður.
Snorri hlífist við að beita sverðinu og er geðlítill1). Þetta
er í raun og veru nóg til þess að gera það skiljanlegt,
að Snorri lét menn sitja yfir hlut sínum. Hin skýringin
verður þá óþörf. Og er gaman að sjá, að samtímamenn
Snorra hafa, þrátt fyrir allan þann ljóma, sem leggja
hlaut af auði hans og valdi, séð þverbrestinn í skap-
ferli hans.
Þessi þverbrestur er í þvi fólginn, að Snorri vill vera
höfðingi, er höfðingi, og vantar þó suma af nauðsynleg-
*) Svo verð eg að skilja vísuna. Finnur Jónsson þýðir fyrra helm-
inginn svo á dönsku í Skjalded.: „Manden (den) sparer at hugge med
sværdet; blodet er (i nutiden) hvidt som sne at se paa (o: krafteslöst)11.
Og á líkan hátt þýðir Olav Hansen i dönsku þýðingunni á Sturlungu
fyrstu línuna: „Nödigt nu sværd man svinger11. En ef svo skal skilja,
verður vísan alveg út í hiáinn. Draumurinn er um Snorra og þar virð-
ast orð vísunnar eiga heima. Egill Skallagrímsson hafði enga ástæðu
til þess að fara að nota tækifærið til þess að gera litið úr hug nafna
síns, sem engÍBn veit neitt um annað, en að hanu dreymdi þennan draum.
Og þó að Egill væri vigamaður mikill, þá er það ofraun að leggja hon-
um þau orð í munn, að blóð íslendinga á fyrra hlut 13. aldar væri hvitt.
Þá voru þó uppi mörg afarmenni og yígamenn miklir. En Snorri Sturlu-
son var ekki í tölu þeirra.