Skírnir - 01.08.1916, Page 47

Skírnir].
Traust.
27t
Hún var komin til dyranna. Kristján hljóji í veg
fyrir hana.
»Nei, bíðið þér. Þannig megið þið ekki skilja. Hann
meinti ekki það sem hann sagði. Það gerið þér ekki
heldur, þegar þér hafið áttað yður«.
Hún tók um hendur hans.
»Nú talið þér þvert um hug yðar. Þér vitið að okk-
ur er báðum alvara. Eg vil aldrei sjá hann framar«.
Röddin titraði. »Nei, aldrei!«
Áður en þeir höfðu áttað sig, var hún farin. Létt
fótatakið fjarlægðist. Hurðum var skelt. Þeir litu báðir
út um gluggann. Hún hraðaði sér niður á götuna og leit
ekki við. Þeir litu hvor á annan. Báðir þögðu. Friðrik
var öskugrár.
»Þetta er þín skuld*, hreytti hann fram úr sér og
ógnaði Kristjáni með hendinni. »Þú hefir eyðilagt alt.
Hvern sjálfan djöfulinn varst þú að blanda þér inn í
þetta mál?«
Kristján kiptist við.
»Ef það er svo, þá hefi eg aldrei unnið betra verk
og þá ert þú ærulaus ódrengur«.
Röddin var nístandi köld. Andlitið eins og steinn.
»Út með þig! Vogarðu þér í mínum húsum!«
»Ekki eitt orð meira. Héðan af þekkjumst við ekki
framarU
Hurðin féll að stöfum. Kristján tók hatt sinn, kápu
og staf og gekk leiðar sinnar með föstum skrefum.
Friðrik gekk um gólf.
Kristján gekk niður götuna. Einhver kastaði kveðjU'
á hann, en hann virtist ekki taka eftir því fyr en eftir á.
Hann fór ekki heim, heldur gekk hann lengra. Sneri við
aftur og inn á hliðargötu. Innan skams tíma var hann
kominn móts við hús Ólafar frá Hvammi. Hvaða erindi
átti hann hingað? Ekkert. Hann gekk fram hjá, götuna
til enda. Þar sneri hann við. — Ef til vill var Gísli
þarna og átti nú tal við Kristínu. Var það ekki skylda-
hans að hitta þau og leita sátta? Láta þá að minsta