Skírnir - 01.08.1916, Qupperneq 53

Skírnir].
Benrögn.
277
gjöra ráð fyrir, að bit sverðanna surara hafi verið sérlcga
gott, svo að ef vel var brýnt, hafi þau getað bitið likt og
rakhnífar nú á tímum. En hvað dugði það, þegar járn-
hlífarnar komu til sögunnar. Það var von, að Egill yrði
gramur, þegar vopnin bitu ekki á Atla hinum skamma;
hann átti þá einskis annars úrkost en að bíta hann á
barkann.
Þegar púðrið var fundið, dugðu ekki neinar járnhlífar
heldur; svo að hernaðaraðferðin varð að gjörbreytast. Og
á síðasta mannsaldri hafa fundist enn þá öflugri sprengi-
efni, svo að púðrið er eins og barnaleikfang í samanburði
við þau. Prometheus stal eldinum frá Seifi og gaf mönn-
unum, segir sagan. En niðjar hans hafa náð í enn meira,
því dýnamit, melinít og turpínat og hvað þau nú heita,
þessi voðaefni, sem öllu geta sundrað, standa í rauninni
ekki þrumufleygi Seifs að baki.
Frá fornu fari hafa hugvitsmenn kepst um að hugsa
upp og smíða sem allra bitrust og stórvirkust vopn, en
jafnframt hafa þeir kepst um að gjöra sem allra beztar
hlífar, er gætu staðizt ákomu vopnanna. í þessum kapp-
leik vopna og hlífa hafa vopnin venjulega orðið skæðari.
Það var einhver æðsta hugsjón forfeðra vorra að eign-
ast vopn, er gæti bitið á alt; og í æfintýrum fornaldar-
innar eru þessar hugsjónir látnar rætast meira og minna.
„Svá beit þá sverð
ór siklings hendi
váðir Váfaðar,
sem í vatn of brygði11 —
segir i Hákonarmálum. Gramur, sverð Sigurðar Fáfnis-
bana, sneið í sundur ullarlagð, er rann með straumnum
eftir ánni Rin. Sverð Hreggviðar konungs »beit með at-
kvæðum stál og steina svá sem blauta mannabúka«.
Sverðið Kvernbítur reist í sundur kvarnarstein sem ostur
væri. Sköfnungur var sagður svipaður að gæðum og ætíð
varð hann mannsbani í hvert sinn, er honum var brugðið.
Og Gusisnautar örvarodds flugu í gegnum þykt og þunt
eins og loftið tómt.