Gefn - 01.01.1871, Qupperneq 16

16
það er ekki féleysið, sem stenduross fyrirþrifum, lieldur
fámennið. Fyrst vér ekki viljum fvlla landið af útlend-
íngum, til þess að yrkja það og nota, þá verðum vér að
bíða, þángað til nóg er orðið af innfæddum mönnum. það
verður lángur tími, en það er enginn ómögulegleiki, og að
því eigum vér að styðja, því einmitt þá tökum vér fram-
förum af eigin ramleik, og þessar framfarir eru ekki bygðar á
ærnum kostnaði, heldur á ýmsum smáhlutum. Mannfjöldi
á íslandi hefir töluvert farið vaxandi frá því sem hann var
á næstliðinni öld, sem kemur án efa af því, að menn hafa
farið betur að ráði sínu í ýmsum hlutum en áður. Yér
skulum nefna nokkra hluti til dæmis, sem olla mannfækkun-
inni: það er t. a. m. ill meðferð og hirðulaus á úngbörnunum,
illur og ónógur klæðnaður og slæm húsakynni, óþrifaskapur,
illur útbúnaður til sjáfarins — um ekkert af þessu talar
alþíngið, en er alltaf að róta í ímynduðum peníngahrúgum
í sínum frelsisljómandi loptköstulum.
Alþíng er er annars í stjórnarmálinu eins og einhverr
leikaraflokkur sem kemur saman annað hvort ár til að
spila á þetta pólitiska psalteríum, sem meiri hlutinn svo
lengi hefir tamið sér að sýngja á eptir gorhljóðandi grallara-
nótum. f>ar vantar allt frelsi, því þíngið er alltaf í sífeldri
hugsunar-áuauð. Eins og seinasta þíngið var saman sett,
þá var meginhluti hinna þjóðkjörnu öldúngis ókunnugir
menn sem enginn hafði áður heyrt getið um og sem auð-
sjáanlega ekkert vissu; sumir voru nýskroppnir út úr presta-
skólanum — prestaskólavitskan skín út úr öllum þeirra
ræðum — og endirinn verður sá á þessum samsetníngi, að
ótal axarsköptum er veifað á þínginu eins og þegar Ormur
Stórólfsson veifaði beitiásnum fyrir Eirík Hákonarson svo
enginn þorði nærri að koma: eins kemst enginn að fyrir
kalli og moðreyk, ef hann þorir að vera á annari meiníngu.
Enginn þorir að styggja þjóðforíngjana eða forsetana, og
svo er öll velferð lands vors, þegaröllu er á botninn hvolft,
komin undir eintómum persónulegum skrípalátum, smjaðri