Gefn - 01.01.1871, Side 54

54
En unnusti
við aðra hlið
Lyptu höfði
við ljóss komu
hlómknappar bundnir
böndum grænum,
hugðu að himneskar
vatt að vegfagri
vonar augum —
dáð var í draumi
dagur í fjarska —
brautst morgunsól
af marar öldu.
hrynja mundu
morgundöggvar
af meginblóma.
Hún er dáin, horfin út í dauðann!
Hún er liðin, þessi bjarta sól!
Og vér störum geiminn út í auðan —
allt er hljótt og dimt um jarðar ból.
Geisla slær á grasi vaxið leiði —
gráttu, móðir! þín var þessi mey!
En í gröf er eilíft ljós og heiði,
auga dauðlegt þó það sjái ei.
Hún er dökknuð, himinstjarnan gljáa.
hún er dáin, þessi fagra sól —
nei, hún líður geguum bogann bláa
björtum nærri himins-engla stól.
Geisla-rák eg sé í lopti líða:
loga-rúnum skrifar nornin köld
ítrar meyjar æfistafinn fríða
eilífðar á fagurbláan skjöld.
Gæðska hjartans, gáfur andans ljósar
geisla bjart við miunis-skjaldar hvel;
fjör og dygð og fegurð meyja-rósar:
fast er það, þótt annað tæki hel.