Gefn - 01.01.1871, Blaðsíða 68

68
engin útsjón var til þess að það 37rði, þá fóru þeir í báta
tvo og börðu til meginlands með illan leik, en Barens og
sjö aðrir voru þá látnir.
Eptir allar þessar glæfraferðir og árángurslausu tilraunir
var það náttúrlegt, þó menn trénuöust upp á því að leita
þessarar sjóleiðar, en þó gáfust menn ekki alveg upp.
Árið 1576 komst enskur sjómaður, Marteinn Frobisér,
einhverstaðar fyrir norðan Labrador inn í mjósyndi nokkurt,
er hann hélt að lægi yfir til Sínlands; það var nefnt eptir
honum og kaliað Frobisér-sund, en er þó raunar mjór fjörður
og komst hann aldrei þar í gegn, sem nærri má geta. Sjö
árum síðar sendu Lundúna-kaupmenn Jón nokkurn Davis til
að finna sömu leið, ogþaðþó ekki í neinni ábatavon; hann
fann flóa þann er liggur á milli Grænlands og Ameriku, og
kallaður er Davis-sund. 1610 komst Húðson inn á flóa
mikinn þar fyrir sunnan, er nefndur er eptir honum. og
hélt hann það vera kyrra hafið sem hann var þá kominn í.
Árið 1616 sendi félag nokkurt í Moská Baffín nokkurn
norður eptir; hann fann Baffínsfióa og miðaði huattstöðu
ýmissa staða þar; þar á meðal Lankastersund, sem Parry
komst í gegnum 200 árum síðar.
þannig voru allar tilraunir ónýtar, sem gerðar höfðu
verið um heila öld til þess að komast norður fyrir Ameríku
og yfir til Asíu, og hafði þó það allmikið ýtt undir, að sú
saga var komin upp, að feiknamiklir koparnámar væri þar
við norðurstrendurnar. Tvö skip voru horfin í þessum ferð-
um, og vissi enginn neitt til þeirra fyrr en hræin fundust
50 árum síðar á eyðiey þeirri er Marmara-ey nefnist. Með
byrjun 18du aldar fóru menn að hala vísindalegra ogfastara
snið á þessum ferðum, því allt þángað til höfðu þær í raun-
inni allar verið farnar út í bláinn.
það var náttúrlegt þó mönnum dytti sú spurníng í hug,
hvort norðvesturhornið á Ameríku mundi vera áfast við Asíu,
eða hvort samrennsli mundi vera á milli kyrra hafsins og ís-
hafsins. þetta var í rauninni sú sama spurníng sem menn