Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1893, Page 71

71
er steinn, sem »Grettishaf« er kallaðr og sagan talar um; steinn-
inn er á hæð yfir mannhæð og allmikill um sig. Við gengum
á snið upp og suðr upp eftir tindinum, því fyrst vildum við þó
kanna tindinn að vestan og sunnanverðu. Hér er lausagrjót og
allbratt, enn því torsóttara varð sem ofar kom. Þegar kemr
upp fyrir miðju í suðrhlíð tindsins, fara að koma snarbrattir
svaðar og þegar lengra kemr upp ákaflega miklar klettsnasir
með strítum, bríkum og tindum, og í einum stað er ákaflega
mikið berghvolf, er myndar eins og hellisskúta, enn hér getr þó
með engu móti hafa verið bæli Grettis; þar getr enginn maðr
hafa verið. Þetta er nærri upp undir hæsta tindinum, enn bæði
hann og aðrir tindar þar fyrir ofan standa lóðrétt sem standberg
og fyrir neðan þá snarbrattir svaðar, sem enginn maðr kemst
upp. Gegnum hæsta tindinn á »Grettisbæli« eru 2 göt, enn mjög
svo lítil að sjá og eitt neðar gegnum móbergsbrík, sem vart er
2 álnir á þykt, enda gatið lítið og víst 3—4 mannhæðir upp að
því neðan frá hinni bröttu skriðu, svo að það sér hver heilvita
maðr, að í engu af þessum götum heflr Grettir getað verið eða
nokkur annar maðr; þangað upp er engum fært, nema fuglinum
fljúgandi, enda götin lítil, eins og áðr er sagt.
Þegar vér höfðutn kannað alla suðrhlið Grettisbælis alt upp
undir hátindinn, sáum við, að hér var ekki um nokkurn bústað
að ræða, því þessi suðrhlið er að öllu leyti óaðgengileg, þegar
upp eftir dregr, og Grettir getr þar hvergi hafa haft bústað eftir
því sem sagan segir. Vér snerum því hér frá og vildum kanna
vestrhlið fjallsins og ætluðum að ganga þvers yflr brattann fyrir
neðan hátindinn og kanna þá hliðina, enn þar tóku við snar-
brattir móbergssvaðar með illúðlegum hraungrýtisnibbum, sem
enginn maðr getr fótað sig á. Við urðum því að halda á ská
ofan og vestr neðar enn miðhlíðis, enn um þessa framhlið tinds-
ins, er að veginum veit, er ekkert annað að ræða, enn að það
er slétt móhella, og svo snarbrött, þegar upp undir hátindana
dregr, sem standa lóðrétt niðr, sem áðr er sagt. Hér getr því
ekki verið um neinn hellisskúta að gera, eða nokkurn manna-
bústað.
Nú vildi eg kanna norðrhlið tindsins, sem veit að Fagra-
skógarfjalli. A milli Grettisbælis og Fagraskógafjalls heitir nú
Egilsskarð; við gengum því þar þvert upp, að neðan eru fyrst
grasgeirar langt upp eftir, enn síðan þegar upp í skarðið dregr,
er grjót, enn miklu fastara undir fæti, svo þar er hægt upp að
komast og ekki ýkjabratt; þegar við komum upp á hábrúnina