Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1914, Qupperneq 8

8
lögsögumaður eftir Þórarinn Ragabróður í 15 ár til þess er hann dó
984, og með því að hann var jafnframt allsherjargoði, þá hafði hann
þannig á hendi hvorttveggja þau störf, er á þeim tíma fylgdi mest
virðing hér á landi. Um Þorkel mána segir Landnáma að hann hafi
lifað svo hreinlega, sem þeir kristnir menn er bezt eru siðaðir, og
að hann hafi í banasótt sinni látið bera sig í sólargeisla og falið
sig á hendur þeim guði, sem sólina hefði skapað; getur verið að
endurmiimingin um það vantraust. er þessi ágæti og mikilsvirti mað-
ur hafði á hinum heiðnu goðum, hafi átt eigi lítinn þátt í að greiða
götu kristindómsins, sem farið var að boða um það leyti er hann
féll frá.
Þessir þrír feðgar Ingólfur, Þorsteinn og Þorkell voru aldrei riðnir
við neinar óeyrðir eða vígaferli hér á landi og koma því minna við
sögur en sumir aðrir samtíðarmenn þeirra, en engir menn á landinu
munu um þeirra daga hafa verið taldir fremri þeim að virðingu;
sem höfuðból þeirra mátti Reykjavík heita helzti staður landsins
meir en hundrað fyrstu árin eftir að landið bygðist.
Eftir fráfall Þorkels mána misti ætt Ingólfs innan skamms það
álit, er hún hafði áður haft; sonur Þorkeís hét Þormóður; hann er
kallaður vitur maður og var allsherjargoði, þegar kristni var lög-
tekin, en þá gætir hans þó eigi að neinu, svo að sögur fari af; son-
ur Þormóðar er nefndur Hamall, faðir Márs, Þormóðar og Torfa; en
eigi er getið um, hvar hver þeirra bjó eða hver goðorðið hafi haft
á hendi; eigi er heldur kunnugt um, hverjir bjuggu í Reykjavík
eftir lok 10. aldar, og við sögu landsins kemur hún eigi aftur fyr
mörg hundruð árum síðar.
Eirílcur Briem.