Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1914, Síða 28

28
rM!t

úr holunum miðjum, en þær eru um 1 cm. að vídd) og heflr kross-
markið að líkindum ekki verið miklu stærra. Umhverfis holurnar
á brúninni virðist hafa verið klappað af henni til þess að fella
krossmarkið betur að henni.
Rúnirnar eru ekki mjög ógreinilegar og þó
fremur grunt klappaðar sem von er að. Þær eru
um 8,5—9,7 cm. að hæð. Orðaskil eru táknuð
með 3 deplum svo sem algengt er á þessum áletr-
unum og rúnirnar eru allar með venjulegri gerð.
Samt sem áður heflr áletrunin ekki orðið ráðin
IMMM rétt né sennilega, eins og dr. Kálund skýrir nánar
frá; — honum hefir heldur ekki tekist að lesa
hana fullkomlega rétt og virðist hann þó hafa
verið nærri réttri leið.
Aletrunin er þannig:
: nfto ; Kit; inw ; W t
Sá er rúnirnar klappaði heflr sýnilega gert
tvær villur, en lagað báðar síðan. Hann hefir
gleymt ^ í mannsnafninu og bætt úr því með því
að gera bandrúnina, sem eg ætla að hann muni
ekki hafa gert af ásettu ráði í fyrstu, og ræð
eg það af því, að hann hefir sett aðra greinina
fyrir ofan en hina fyrir neðan belginn á þ. Hin
villan var sú, að er hann hafði klappað I í föður-
nafninu IH'lR! þá klappaði hann þegar næst þeirri
rún hefir í ógáti mint að hann væri byrjaður
á orðinu þ eða ætlað að slengja því saman við
föðurnafnið eins og nú tíðkast, án skils á milli.
En hann áttar sig og hefir sýnilega máð ^ út að
miklu leyti aftur og setur • á eftir því eins og
vera bar. Klappar síðan þ rétt og lætur svo
staðar numið. Áletrunin' verður nú auðráðin:
Her ligur Þordr lvars[o] son, Hér liggur Þdrð-
ur Ivarsson.
Það sem dr, Kálund og aðrir áður hafa ekki
tekið eftir, er hnúðurinn neðan á j; því hafa þeir lesið þá rún sem
| (i eða j) á báðum þeim stöðum, þar sem hún stendur, og ekki get-
að ráðið síðustu tvö orðin. ^ hafa þeir ekki séð hvernig stóð á og
lesið það sem ö, en til þess að lesa svo fremur en o er engin veiu
leg ástæða; menn höfðu ýmist ^ eða til að tákna a (og á), ýmist
eða ^ til að tákna o (og ó og ö) og ýmist þ eða 'þ til að
tákna n.