Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1983, Blaðsíða 94

98
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
valdið óþægilegum súg í húsunum þegar þess er gætt að opið og innan-
gengt var á milli allra kofanna, en úti veðrasamt mjög og algjörlega
skjóllaust þar sem kofarnir standa. Eins og fyrr segir var Hjálmar
raunar í vafa um þetta. Ekki er nú unnt að leggja endanlegan dóm á
þetta atriði, en ef til vill hafa verið fallin óljós skörð í veggina eða að
byggðamenn hafa fordjarfað þá til þess að útilegumenn gætu ekki notað
kofana aftur.
Nú fer ekki sögum af Eyvindarkofa í meira en hálfa öld uns Daniel
Bruun kom þar 1. september 1897.13 Þá var veður kalt, 6—8° frost og
þeli kominn í jörð. Erfitt myndi flestum reynast að grafa nákvæmlega
í rústina við slíkar aðstæður, en í grein í Geografisk Tidskrift 1898 og
fylgiriti með Árbók hins íslenska forleifafélags sama ár, birtir hann upp-
drátt af kofunum og segir frá komu sinni þangað, en lýsir þeim annars
ekki. Uppdrátturinn sýnir að kofarnir hafa mikið látið á sjá. Austurendi
þeirra, sem næstur er djúpu lindinni með beinunum, er mjög skaddað-
ur, t.d. er útveggurinn þar horfinn, hefur líklega fallið í lindina.
Aftur kom Daniel Bruun í Eyvindarver 1902 og lýsir komu sinni og
dvöl þar í Geografisk Tidskrift 1902.14 Hann fór úr Nýjadal um morg-
uninn, athugaði Sprengisandsleið og merkti hana um daginn og tjaldaði
við Eyvindarkofa um kvöldið. Um nóttina struku hestarnir frá honum
og varð nokkurra klukkustunda töf á meðan fylgdarmenn hans leituðu
hestanna, en síðan héldu þeir niður með Þjórsá og gistu næstu nótt við
Hvanngil. Ekki nefnir Bruun að hann hafi rannsakað kofana í það sinn,
heldur segist hann hafa gert það áður. Svipað þessu segir hann frá í