Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1885, Blaðsíða 20
20
var langr. Var þá heyið látið í hina svo nefndu stakk-
garða, — en stakkgarðar vóru heygarðar á engjum
eða í högum úti og annaðhvort lausir sér eða þá við
ijárhús og hesthús — og er þeirra mjög víða getið í
sögunum, enda má á mörgum stöðum sjá menjar þeirra
enn í dag. Heygarðar þessir út um hagann spöruðu
mikla vinnu um heyskapartímann, en á vetrum, er
annir vóru minni og tíminn því miðr dýrmætr, fluttu
menn heyið heim, ef það var ekki gefið við beitarhús
eða þá útigönguhestum, og vóru þá hlöðurnar, sem
áðr virðast hafa verið mjög almennar og optast áfastar
við fjós eða fjárhús, einkar-hentugar til að láta heyið
inn í. |>á er Snorri goði drap Arnkel þann, er áðr er
getið, son fórólfs bægifótar, var Arnkell með þrælum
sínum að aka heim heyi um nótt af Orlygsstöðum.
Höfðu þeir 2 sleða og 2 yxn fyrir hvorum, en einn
þrællinn var heima til að bera heyið inn í hlöðu jafn-
ótt og það komheim1. Verkfæri þau, sem menn höfðu
við heyskapinn, vóru: orf, ljár og hrífa. í Kormaks
sögu er nefndr ljár í langorfi, og er auðvitað, að lang-
orf er gagnstætt skammorfi. Skammorf kallast nú orf
á torfljá, og er eigi ólíklegt, að svo hafi það og verið
nefnt til forna. í Ljósvetninga sögu er nefndr ljár, og
í sögu Finnboga hins ramma Ijár og orf; þá er í Eyr-
byggju nefnd hrífa J>órgunnar, sem enginn mátti snerta
nema hún, og í Hávarðar sögu eru og hrífur nefndar.
Heyskaparverkfærin hafa þá verið hin sömu og nú,
nema hvað menn þá höfðu sleða og vögur til að flytja
heyið á2.
1) Eyrbyggja kap. 37., bls. 188 og 192. Droplaugar sona saga,
bls. 17. Harðar saga, kap. 21. bls. 69. ísl. forn. I. bls. 120 og 136,
og III. bls. 68. Laxdæla saga, kap. 84. bls. 234.
2) Kormaks saga, kap. 5. bls. 38. ísl. forns. I, bls. 182. Háyarð-
ar saga, kap. 9. bls. 25. Eyrbyggja kap. 50. bls. 258. Finnboga
saga, kap. 40. bls. 80.