Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1885, Qupperneq 37

37
Breiðafirði og Linakradalr austan í Miðfjarðarhálsi, sýna
það, að menn hafi að minnsta kosti reynt til að sá
fleiru en byggi einu. En eins og sögurnar gefa fulla
vissu fyrir þvf, að akryrkjan hafi verið reynd víða á
landinu, eins sýna þær — með þvf að geta þess, að
mjöl var flutt til landsins — að hún hefir aldrei verið
svo mikil, að landsmenn hafi getað aflað korns þess,
er þeir þurftu til heimila sinna, og má þó telja vfst,
að miklu minna korn hafi þá verið haft til matar en
nú á tímum1.
pk höfðu og fornmenn atvinnu af skógunum, því
að til forna vóru skógar miklir á landinu, enda töldu
landnámsmenn skógarauðlegðina eitt af höfuðgæðum
landsins, og megum vér, er nú lifum, segja í þessu
efni sem svo mörgu öðru, er vér lftum til fornaldar-
innar: „Tvennar verða tíðirnar11. Ari hinn fróði segir
með berum orðum f íslendingabók sinni, að ísland hafi,
þá er það var numið, verið vaxið skógi milli fjalls og
Qöru, og hið sama segir Landnáma2. Sögurnar stað-
festa og þetta, að minnsta kosti að nokkru leyti, með
þvf að þær tala mjög vfða um skóga, og mun varla
nokkurt það hérað, sem greinilega er talað um f sög-
unum, að þar sé eigi skógr nefndr; enþað má ogsjá,
að jafnvel þá er sögurnar gjörðust, að eg ekki tali um
þá er þær eru færðar í letr, eru skógarnir farnir að
eyðast. En þó nú sé svo til orða tekið, að landið hafi
verið vaxið skógi milli fjalls og fjöru, þá má eigi skilja
þetta svo, að allt undirlendið hafi verið skógi þakið.
Sögurnar tala, og það rétt eptir landnámstfma, um
skóglausar mýrar, holt og mela3. Hið sanna virðist
1) Njála, kap. 6. bls. 10.
2) íslendingabók, kap. I. bls. 4. Landn. I. kap. I. bls. 28. Vatnsd.
saga, kap. 10. bls. 26.
3) Kjalnesinga saga, kap. 2. bls. 400. Gísla saga, I. bls. 62. ísl.
forns. III. bls. 82.