Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1885, Blaðsíða 33
33
honum til svfvirðu, vóru þeir báðir staddir við hesta-
at á Ljósvetningaleið, og var það um sumar fyrir venju-
legan slátrtíma. Fékk Vemundr höfuðið hjá mönnum
þeim, sem vóru að sjóða mat, og er það bert, að þeir
höfðu nýslátrað. Sá tími annar en haustið, er menn
einkum slátruðu á, var tfminn næst á undan jólum, og
var sá fénaðr, sem menn ætluðu til frálags að jólum,
látinn þangað á haustin, sem gott var haglendi, svo að
hann léti eigi hold sfn. Vóru eyjar, þar sem þeirra
varkostr, notaðar til slíks. þá er Grettir kom íDrang-
ey, vóru f eynni 80 fjár, sem bændr ætluðu til slátrs
að jólum, og er þeir komu að sækja féð, þótti þeim
ógóðr gestr kominn f eyna1.
Gagnsmunir þeir, er fornmenn höfðu af kvikfén-
aði sínum, vóru að mörgu leyti hinir sömu og vér
höfum enn í dag. Af sauðfénaði, geitfé og nautpen-
ingi fengu menn fyrst og fremst mjólk, kjöt og mör,
og hÖfðu menn það til matar sér. Auk þess að drekka
nýmjólkina nýja eða heita, gjörðu menn úr henni smjör,
skyr og sýru, og þarf ekki að lýsa því fyrir neinni bú-
konu hér á landi, hvernig fara á með mjólkina til að
fá þetta úr henni; en auk þess var ostagjörð almenn,
og er ostgjörð íslendinga að fornu eitt dæmi þess,
hversu mikinn nytpening fornmenn hafa haft. þess er
getið f sögunum, og það allvíða, að menn höfðu ost
að mat. þ>á er Hallgerðr lét stela í Kirkjubæ, var það
ostr og smjör, er hún bauð að stela, og af því komst
þjófnaðrinn upp, að ostsneiðarnar, er Hallgerðr gaf
förukonunum, vóru mátulegar í ostakistu húsfreyunnar
í Kirkjubæ, en ostakista hefir ílát það verið nefnt, er
ostrinn far fergðr f. Kjötið átu menn ýmist nýtt eða
1) Egils saga, kap. 85. bls. 218. Grrettis saga, kap. 69. bls. 160.
ísl. forns. II. bls. 51 og 91.
Tímarit hins íslenzka Bókmenntafjelags. VI. 3