Eimreiðin - 01.09.1901, Side 4

164
um veru sína skildi hann eftir húskofa, hlaðinn upp úr sívölum
trjábolum, eins og þeir komu úr skóginum. I þakinu var ekki
annað en furuviðarlim og mold ofan á. Og svo hafði hann hreinsað
blett umhverfis húsið, sem svara mundi tveimur dagsláttum að
stærð, upp úr gildum og þéttum skógi, og borið og dregið á
sjálfum sér — því um vinnudýr var ekki að tala —‘ viðinn
og limið saman í rastir. En . svo fór hann um vorið, og alt
hans erfiði varð honum að engum notum. Fjögur ár stóð kofinn
í eyði, og þá kom áðurnefndur Jón þangað, ásamt Ásdísi konu
sinni, og settist þar að. Síðan vóru nú liðin 17 ár, og þau vóru
nú bæði orðin hnigin á eíri aldur. Gamli kofinn var fyrir löngu
eyðilagður, og Jón búinn að koma sér upp öðru húsi, að sönnu
bjálkahúsi eins og hinu fyrra, en vandaðra að öllu. Bjálkarnir
vóru nú höggnir utan og geirnegldir á hornum, og í staðinn fyrir
jarðlím, sem áður var haft til að fylla með rifurnar, þá vóru þær
nú fyltar með kalki. Pað var »önnur útgáfa« af húsum nýlendu-
manna. Rjóðrið hafði ekki stækkað á þessum 17 árum, sem Jón
bjó þar. Trjástofnarnir höfðu að sönnu fúnað, og þegar þeir vóru
orðnir fúnir, þá ýmist féllu þeir um koll af sjálfu sér, eða kýr Jóns
vóru svo óvarkárar að slá þá um með hölunum, því Ásdís lét þær
ætíð ganga í túninu, eítir að gras fór að sölna á haustin. Ásdís .
var »mesta rausnar- og sómakona«, að því sem Jón sagði sjálfur
frá, og henni var það að þakka, að þau skröltu áfram. Jón var
svo önnum kafinn að tala við nágranna sína um stjórnmál eða hver
önnur mál, sem vóru á dagskrá, að hann hafði ekki tíma til að
sinna mikið búskapnum.
»Pað er enginn vafi á því,« sagði hann, þegar hann kom
heim af fundinum, uppveðraður yfir því að vera orðinn járnbraut-
arnefnd, »það er enginn vafi á því, að okkar stærsta velferðar-
spursmál« — — —
»Varstu nokkuð að tala við mig?« spurði Ásdís, sem var yfir
í hinum enda hússins. Pað lét svo hátt í kaffikvörninni, að hún
heyrði ekki, hvað hann sagði.
»Eg sagði, að það væri enginn vafi á því, að okkar stærsta
velferðarspursmál« — —
»Pitt stærsta velferðarspursmál ætti að vera að hirða um
konuna og heimilið og reyna að hafa eitthvað í þig og á, en hvor-
ugt hefir þú gert hingað til.«
Tað var vel á minst. Matnum gleymdi Jón ekld fyr en í