Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1901, Síða 7

Eimreiðin - 01.09.1901, Síða 7
167 þessu vant sezt upp á fjósið, sofnað þar og dreymt, að hann væri að heyja einvígi við hanann frá næsta bæ og hefði sigur. Upp úr því vaknaði hann, rogginn yfir sigrinum, baðaði út vængj- unum og galaði hvað eftir annað. Jón heyrði hanagalið og rank- aði þá við því, að hann hefði heyrt, að hanagalið boðaði feigð, ef maður heyrði það, þegar maður leggur frá heimili sínu í lang- ferð. Kannske það færi nú svo, að hann sæi Ásdísi aldrei aftur. Honum kom til hugar að snúa við, kveðja hana betur, en hann gerði, og biðja hana að forláta, ef hann hefði elcki alténd hagað sér, sem góðuin eiginmanni sæmdi, og lofa henni því, að láta hana aldrei sækja vatn eða kljúfa eldivið, þegar kalt væri, eða sækja beljuna í bleytu og flugum út í skóg. En hann harkaði af sér og fór hvergi. Hann gæti líka alveg eins gjört það, þegar hann kæmi aftur. það var yndislegt og rólegt kvöld, eins og þau einatt eru miðsumarkvöldin í Manitoba. Fram undan lá vatnið spegilslétt, nema hvað í stöku stað sló á það vindgárum, því norðvestan andi var. I loftinu sveimuðu þúsundir og aftur þúsundir af mý- flugum (mosquilos). Pær þektu Jón, og það virtist, að þær hefðu hugmynd um, að hann væri að fara í langferð, því þarna söfnuð- ust þær eins og torfa utan um hann og skemtu honum með sín- um þýðu og viðkvæmu söngröddum. Pað hafði enga þýðingu, þó hann sópaði andlitið og berði sér á bak og brjóst, þær fylgdu honum eins fyrir því; þeim fanst hann Jón eiga annað eins að þeim, eins og þó þær fylgdu honum til strandar, þá einu sinni hann fór í langferð. Pví trygðatröll eru þær, það mega þær eiga. Og enn einu sinni leit hann yfir heimili sitt, sem hann var nú að yfirgefa í bráðina — fyrsta skifti á 17 árum. Enn þá horfði Ásdís og kisa á eftir honum. Kúna gat hann ekki séð, en á klukknahljóðinu heyrði hann, að hún var að jórtra í næði fyrir utan garðinn. Haninn var hættur að gala; það var honum líka óeðlilegt að gala að næturlagi. Skógurinn luktist hringmyndaður umhverfis og myndaði koldímma brún við dagsglætuna í vestrinu. Lengra út í skóginum heyrði hann uglu skrækja og aðra svara enn lengra burtu. Froskarnir voru byrjaðir að syngja kvöldsálm- inn, og hinn urgandi rómur þeirra lét illa í eyrum Jóns. Hann sneri við, heimili hans hvarf honum þegar, og hann gekk hægt og seint suður ströndina. Hin þýðingarmikla Winnipegferð hans var byrjuð.

x

Eimreiðin

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.