Eimreiðin - 01.09.1901, Qupperneq 7

167
þessu vant sezt upp á fjósið, sofnað þar og dreymt, að hann
væri að heyja einvígi við hanann frá næsta bæ og hefði sigur.
Upp úr því vaknaði hann, rogginn yfir sigrinum, baðaði út vængj-
unum og galaði hvað eftir annað. Jón heyrði hanagalið og rank-
aði þá við því, að hann hefði heyrt, að hanagalið boðaði feigð,
ef maður heyrði það, þegar maður leggur frá heimili sínu í lang-
ferð. Kannske það færi nú svo, að hann sæi Ásdísi aldrei aftur.
Honum kom til hugar að snúa við, kveðja hana betur, en hann
gerði, og biðja hana að forláta, ef hann hefði elcki alténd hagað
sér, sem góðuin eiginmanni sæmdi, og lofa henni því, að láta
hana aldrei sækja vatn eða kljúfa eldivið, þegar kalt væri, eða
sækja beljuna í bleytu og flugum út í skóg. En hann harkaði af
sér og fór hvergi. Hann gæti líka alveg eins gjört það, þegar
hann kæmi aftur.
það var yndislegt og rólegt kvöld, eins og þau einatt eru
miðsumarkvöldin í Manitoba. Fram undan lá vatnið spegilslétt,
nema hvað í stöku stað sló á það vindgárum, því norðvestan
andi var. I loftinu sveimuðu þúsundir og aftur þúsundir af mý-
flugum (mosquilos). Pær þektu Jón, og það virtist, að þær hefðu
hugmynd um, að hann væri að fara í langferð, því þarna söfnuð-
ust þær eins og torfa utan um hann og skemtu honum með sín-
um þýðu og viðkvæmu söngröddum. Pað hafði enga þýðingu,
þó hann sópaði andlitið og berði sér á bak og brjóst, þær fylgdu
honum eins fyrir því; þeim fanst hann Jón eiga annað eins að
þeim, eins og þó þær fylgdu honum til strandar, þá einu sinni hann
fór í langferð. Pví trygðatröll eru þær, það mega þær eiga.
Og enn einu sinni leit hann yfir heimili sitt, sem hann var nú
að yfirgefa í bráðina — fyrsta skifti á 17 árum. Enn þá horfði
Ásdís og kisa á eftir honum. Kúna gat hann ekki séð, en á
klukknahljóðinu heyrði hann, að hún var að jórtra í næði fyrir
utan garðinn. Haninn var hættur að gala; það var honum líka
óeðlilegt að gala að næturlagi. Skógurinn luktist hringmyndaður
umhverfis og myndaði koldímma brún við dagsglætuna í vestrinu.
Lengra út í skóginum heyrði hann uglu skrækja og aðra svara
enn lengra burtu. Froskarnir voru byrjaðir að syngja kvöldsálm-
inn, og hinn urgandi rómur þeirra lét illa í eyrum Jóns. Hann
sneri við, heimili hans hvarf honum þegar, og hann gekk hægt og
seint suður ströndina. Hin þýðingarmikla Winnipegferð hans
var byrjuð.