Eimreiðin - 01.09.1901, Side 9

i6g
á miðju strætinu sá hann liggja tvöfalda járnbraut, en mildu veiga-
minni en þá, sem hann kom með. Og eftir þessum sporbrautum
þutu vagnar með fárra mínútna millibili; en hvað það var, sem
knúði þá áfram, hafði hann enga hugmynd um. því engir hestar
gengu fyrir þeim, og engin eimreið rann á undan þeim, en upp
úr þeim lá skott eða rófa, sem straukst við gildan vírstreng, er
lá yfir strætinu. Og þegar hann fór að aðgæta betur, sá hann,
að yfir strætinu lá vefur af vírstrengjum, ýmist strengdir hver í
annan eða í stólpa, sem reknir vóru niður fram með táinu. En það
var honum óskiljanlegt, hvað allur sá strengjavefur átti að þýða.
Pað mátti svo heita, að hér væri kominn nýr himinn og ný jörð,
svo ólíkt var alt því, sem hann hafði vanist. Himininn allur þan-
inn með vírstrengjum og niðri á jörðunni alt á þjótandi ferð og
flugi. Gufuvagnar brunuðu áfram, og hinir vagnarnir með rófuna
virtust ekki gefa þeim mikið eftir. Fólkstraumurinn upphafs- og
endalaus, og innan um alla þvöguna margir tugir af hestum og
vögnum. Alt æddi áfram, alstaðar var líf og hreyfing, alt virtist
stefna í einhverja átt, stefna að einhverju takmarki, sem Jón sá
hvergi.
Pá heyrði hann alt í einu einhvern segja við sig: »Manor
Hotel«, og ekki nóg með það, heldur stakk sá hinn sami miða í
lófa hans með sömu orðum á. »Manor Hotel« endurtók hann og
tók í handlegginn á Jóni og dró hann lengra fram á pallinn. Pá
sá hann, að framan við gangstéttina stóð skrautlegur vagn með
tveimur hvítum gæðingum fyrir. Nú skildi hanti, hvernig í öllu lá:
— Stjórnin hafði náttúrlega sent þenna mann með skrautlega
vagninn og hvítu hestana, til að sækja járnbrautarnefndina og
flytja hann á fund þeirra. Hann áleit sjálfsagt að fara með mann-
inum og var nærri kominn að vagninum, þegar hann heyrði ein-
hvern á bak við sig ávarpa sig og segja: »Komdu sæll!«
Jón snerist snögglega við. Hann varð fegnari, en frá verði
sagt, að vera ávarpaður á íslenzku, og aldrei hafði honum heyrst ís-
lenzk tunga eins hljómfögur og nú
»Komdu blessaður,« sagði hann, »hver sem þú ert.«
Aðkomumaður tók í hönd hans mjög alúðlega ogsagði: »Er
það járnbrautarnefndin frá Nýja-íslandi, sem ég hefi þann heiöur
að ávarpa?«
»Sá er maðurinn,« sagði Jón. »En hvernig vissir þú með
leyfi, að ég mundi vera á ferðinni sem járnbrautarnefnd?«