Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 32

192
þaö var hún og engiri önnur. Hann var viss með að þekkja hana,
hvar sem fundum þeirra bar saman. Auðvitað var þessi kona
betur búin, en líkindi vóru til um Ásdísi á StrympU; en Jón var
ekki að fást um slíka smámuni og ekki heldur um það, hvernig
það gat átt sér stað, að hún væri komin þangað. Nú var tæki-
færið, og ekki seinna betra, að gera út um það, hvort þeirra ætti
að vera húsbóndi á heimilinu framvegis. Hún kom nær og nær
og leit eklci við honum. Pað var eftir henni. Henni þótti líklega
skömm til koma að sjá hann sitja þarna framan á gangstéttinni
tneð flösku í hendinni, og ætlaði því að fara framhjá. En henni
varð ekki kápan úr því klæðinu.
Hann stóð upp. Pað ætlaði ekki að ganga vel, því hann
hefði vítnu yfir höfðinu, og fæturnar vildu fara sinn í hvora átt-
ina, Honum tókst þó að slangra til hennar, um leið og hún fór
framhjá, og þreif óþyrmilega í hana.
»Ásh-dísh,« hrópaði hann og drafaði í honum. Hún snerist
illa við og lét það vera sitt fyrsta verk, aö reka honum duglegan
löðrung. Pað var henni líkt. En hitt kom honum á óvart, að hún
fór að verða heldur hámælt og það á einhverri framandi tungu,
og óðara var kominn hópur af mönnum utan um þau, og einn
þeirra — Jóni sýndist ekki betur, en hann hefði gylta hnappa á
barminum, eins og sýslumaðurinn var vanur að hafa — tók í öxl
hans því þó líka heljartaki, að hann misti af Ásdísi sinni og sá
hana óljóst hverfa í mannþröngina. En jafnvel þó svo væri kornið,
þá slepti hinn ekki takinu, heldur fór að toga hann áfram með sér
ofan strætið.
Pá var honum öllum lokið. Pað var fullhart að missa af Ás-
dísi, þar sem hann ekki ætlaði að gera henni neitt, nema gera út
um það á friðsamlegan hátt, hvort þeirra ætti að vera húsbóndi
á heimilinu. En að þvæla hann svona áfram og halda honum
rígföstum, það var meira, eti hann gæti þolað.
Norræna hetjublóðið kom nú heldur en ekki í góðar þarfir.
Ekkert um að gera, nema að vera nógu hnarreistur og gefa ensk-
inum duglega á hattn og sýna, að hann var niðji feðra sinna.
»Vil dú slásh upp á gúdd íslandskmann, dú svínabest,« hróp-
aði hanti og sveiflaði handleggnum í hálfhring aftur fyrir sig.
Höggið reið aldrei af, því handleggurinn var stöðvaður, áður en
hann fór lengra, en til allrar hamingju reyndi hinn ekki til að
endurgjalda höggið. Nauðugur var hann drifinn áfram; það vóru