Eimreiðin - 01.09.1901, Qupperneq 39

199
hljóðfæri. Á sömu bls. neðarlega kemst höf. þannig að orði:
»Allir vöðvar líkamans verða samtakaíað bera hlj óðið
(tóninn)«. Petta er ekki alls kostar rétt. Sumir vöðvar eru óhæfir
til þess, enda segir höf. sjálfur efst á bls. 60: sPeir vöðvar, sem
eru óhæfilegir til þessa starfs« (o : hljóðstarfsins). Enn fremur stendur
á bls. 58: »Allur líkaminn endurhljómar, er hljómbotn
tónsins«. Hér tekur höf. óþarflega djúpt í árinni, því að linir
hlutar líkamans endurhljóma ekki. Hann telur það og »rammvit-
laust« hjá Jónasi Helgasyni, er hann segir, að tóninum eigi að
beina ýmist að hinum hörðu eða linu hlutum munnsins; en það
er rangt af því, að linu partarnir eru ekki hljómbotn. Efst á bls.
59 segir höf.: »Maginn er físibelgurinn« og neðar: »Pá verður
hann fyrst að fylla belginn (magann) með lofti«, og enn segir hann
á bls. 61 neðarlega: »Maginn er sem sagt belgurinn«. Petta er
»rammvitlaust«. Pegar maður dregur að sér andann, þá fyllist
brjóstið (lungun) af lofti en ekki maginn, og það loft, sem
kemur titringi á raddböndin, svo að hljóð (frumtónninn) myndast,
það er frá lungunum, en ekki neðan úr maga. Æfingasamstöf-
urnnr sumar á bls. 61 þurfa skýringa við. Ég veit t. d , að menn
muni standa höndum uppi, er þeir eiga að syngja samstöfurnar mmu,
nnu o. s. frv. Og hvað merkir ú í samstöíunum mú, nú o. s.
frv.? Ef ú táknar hér y, hvers vegna setur höf. þá ekki my, ny
o. s. frv. ? U þekkjum vlð Islendingar ekki, nema þeir af okkur,
sem einhverja nasasjón hafa af þýzku.
Erátt fyrir þessa og aðra smágalla, sem á greininni kunna að
vera, þá á höf. þakkir skilið fyrir hana. Hún ætti þó að verða
til þess að opna augun á mönnum fyrir því, að það þarfmeira
en að reka upp rolcur og skafa innan eyrun á náung-
anum með hljóðum, til þess að syngja svo sem heimtað
er þar, sem sönglistin er annað en kák eitt.
Stgfús Einarsson.