Eimreiðin - 01.01.1908, Blaðsíða 10

IO
næturskugganna og slóttug tvöfeldni. sem einnig lýsir sér í því,
að hann lætur þá falla í orustum, sem hann ann öðrum fremur.
Og þegar kristindómurinn kveikir bál í hugum manna, koma hinar
veiku hliðar hans í ljós: hjá þjóðum, sem hafa trygð og trúfesti
í jafnmiklum metum, geta menn aldrei fyrirgefið Óðni, að hann er
fullur af svikum og undirferli.
Pessi skuggahlið á honum má þó ekki verða til þess, að
draga úr gildi Óðinsdýrkunarinnar eða þeim hnossum, sem henni
eru samfara. Pví einmitt í henni birtist fyrst hugsunin um and-
legan kraft með fullri sjálfsvitund; hjá honum er spekin vald;
Huginn og Muninn fljúga sem sendiboðar hans um allan heiminn;
töfraorðið framkvæmir vilja hans. I Óðinstrúnni styrkist meðvit-
undin um, að hæfileikar sálarinnar séu æðstir, og að það sé guð-
inum hin mesta gleði, er þeir fái að njóta sín og sýna sig í stór-
virkjum. í trúarlífinu styður Óðinstrúin að því, að guðinn í æðstu
mynd sinni skoðast sem andi (andagift) og vilji; hún kannast við
heitvígslu hvers einstaklings og sáttmála um að fullnægja kröfum
guðsins í öllu sínu lífi.
Pannig hefir heiðnin skipað tveim ólíkum guðshugmyndum í
öndvegissæti. Annars vegar er afl guðdómsins og góðvild í
garð mannfélagsins; hinsvegar er guðleg snilli, með hlutdrægum
meiri metum einstaklinga — mestu atgervismannanna. Úr þess-
um vanda greiddu menn stundum með því að heita á þrjá (eða
fjóra) Æsi, er mestir vóru fyrir sér, eða snúa bænum sínum til allra
goða- og náttúrumagna í sameiningu. En þetta reyndist ekki ein-
hlítt, hvernig sem á stóð í lífinu; því allur hugsunarháttur manna
beindist í þá átt, að samband manna við guð sinn yrði, einsog
milli manna innbyrðis, að vera náið persónusamband með trausti
og ábyrgð.